«Αυλαία» σήμερα για το «Κύκνειο άσθμα»

ΕΝΘΟΥΣΙΩΔΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΓΙΑΝΝΟΥΤΣΟΥ

Πέφτει η «αυλαία» για τη θαυμάσια κατά κοινή ομολογία παρουσίαση έργων του καταξιωμένου δημιουργού Ανδρέα Γιαννούτσου και της ενότητας του «Κύκνειου Άσθματος», στην γκαλερί Β. Μαργώνη.

Αξίζει να τονιστεί ότι η συγκεκριμένη θεματική ενότητα των έργων του με επίκεντρο θεματικό τίτλο «Κύκνειο Άσθμα», που με χιούμορ «σχολιάζει» την ίσως σπάνια για τις ημέρες μας πλέον έκφραση, διαδικασία ενασχόλησης και ζωγραφική πράξη στην ήδη κατακλυσμιαία εννοιολογική επέλαση των ιδιωμάτων που σήμερα εκτενώς καλλιεργείται, αφορά μια σύγχρονη εκτεταμένη εργασία, μοντέρνας αντίληψης και έκφρασης, με ιδιώματα αφετηρίας από τον χώρο του εξπρεσιονισμού και όχι μόνο, εργασία που δανείζεται στοιχεία της χειρονομιακής τέχνης και της Πόβερα αρτ, ενώ κινείται και λειτουργεί έως και έκφανση του μεταμοντέρνου, στον χώρο του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Τα έργα του που επεξεργάζεται με μικτές τεχνικές και πλαστικές ύλες, κυρίως σε μουσαμά, αλλά και χαρτί, αποτελούν χειρονομιακά ως προς το πλείστον αντικείμενα βιωματικού, αλλά και ενδοσκοπικού χαρακτήρα, πονήματα και επιτηδεύσεις που συστήνουν, αναζητήσεις ενός προσωπικού κώδικα στοιχείων, κυρίαρχα στοιχεία μιας αναγκαίας διεργασίας, ίσως άσκησης, πράξη αυτοάμυνας και αυτογνωσίας, στοιχεία υπέρβασης ενός ρεαλιστικά γνωστικού πεδίου με στόχο να διεγείρουν συγκινήσεις, συναισθήματα και διαπιστώσεις του απρόβλεπτου, του ουτοπικού και φανταστικού. Ο δημιουργός συντάσσει και κτίζει τη δική του αλήθεια και μύθο του που επιβάλλει στην ψευδαίσθηση και αφέλειας των εικόνων. Στα ανοιχτά της μνήμης, μέσα από την πρόκληση/έκπληξη του απρόσμενου που υπηρετεί με πάθος, ανασύρει στις ενδοσκοπικές εναγώνιες βυθίσεις του, όλα εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία που συνθέτουν τον ιστό του μύθου του, την υπέρβασή του, μετακύλισή του από το ρεαλιστικό στοιχείο στη δική του εκδοχή και έκφανση του ελάχιστα μικρού και ταπεινά σημαντικού του ανατρεπτικά ασύμμετρου και απροσδόκητου. Επίπονο έργο και προϊόν μιας εσωτερικής περιπλάνησης που ψάχνει διεξόδους σε άγνωστα μονοπάτια ενός κόσμου προκλήσεων που ταχύτατα και διαρκώς αλλάζει στους χρόνους του, ενώ στην απομείωσή του και ανεπάρκεια «χάνεται».
Ο καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ιστορικός της Τέχνης κ. Μιλτιάδης Παπανικολάου σημειώνει σε κείμενό του για το έργο του δημιουργού μας: Ο καλλιτέχνης με τρόπο μεθοδικό οδηγείται σε μια ζωγραφική, που με φαινομενική απλότητα μάς οδηγεί σε μια βαθύτατη ενεργητική και εσωτερική φωνή. Έχει αποβάλει τη λανθάνουσα νατουραλίστικη επεξεργασία της τέχνης περασμένων χρόνων, για να γίνει περισσότερο εκφραστική και εσωτερική με τα ζωγραφικά του μέσα να «μορφοποιούν» με τρόπο αφηρημένο πλέον ιδέες και συναισθήματα. Όπου υπάρχουν ανθρώπινες φιγούρες, εμφανίζονται σε έναν μυστηριώδη χώρο, απροσδιόριστο, σχεδόν ανύπαρκτο, να συμπιέζονται μορφικά μέσα σε μια δραματική περιδίνηση. Η εσωτερική πίεση είναι έντονη έτσι που τις εξαϋλώνει και τις μεταμορφώνει σε ενοραματικές φιγούρες, φορείς μιας άλλης υπόστασης σαν οντότητες που προβάλλουν σε χωροχρονική διάσταση. Παρόλο τον δραματικό χαρακτήρα των έργων του, η ζωγραφική του διακρίνεται για τον λυρισμό και την ευαισθησία της, επαναφέροντας «αξίες» της ρομαντικής περιόδου, έτσι που καθιστούν τα έργα του πραγματικά «εικαστικά ποιήματα».