Να πει ότι έχει τελειώσει άλλος ένας θεματικός πυρήνας, μια κατάθεση, και από τη στιγμή που ο ίδιος ο συγγραφέας δώσει την άδειά του στον εκδότη, έχει ολοκληρωθεί άλλη μία διαδρομή» τονίζει σήμερα στην «Ε» ο συγγραφέας Ισίδωρος Ζουργός με αφορμή την παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Παλιές και νέες χώρες» που θα γίνει σήμερα στις 7 μ.μ. στο «Χατζηγιάννειο» Πνευματικό Κέντρο. Ο Ισίδωρος Ζουργός, ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του ελληνικού μυθιστορήματος, στη συνέντευξή του μιλάει για το νέο του βιβλίο, την «επιτυχία» του κάθε έκδοση νέου του βιβλίου να θεωρείται λογοτεχνικό γεγονός, τη σχέση του με τη Λάρισα, αλλά και την ιδιαίτερη σχέση με την «Ελευθερία» αφού ήταν η πρώτη εφημερίδα στην οποία έδωσε συνέντευξη. Ο κ. Ζουργός μιλώντας για το τι διαβάζει αυτόν τον καιρό δηλώνει πως είναι «αναγνώστης ελευθέρας βοσκής» αφού αυτόν τον καιρό δεν έχει εντοπίσει το θέμα του επόμενου βιβλίου του και απολαμβάνει την «αναγνωστική ξεγνοιασιά».
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
*Κύριε Ζουργέ, έχετε πετύχει κάθε νέο σας βιβλίο να θεωρείται «γεγονός»...
-Δεν θα έλεγα ότι το βιώνω μέσα μου ως γεγονός, με την έννοια και μόνο της αποδοχής από τον κόσμο. Προηγείται το εσωτερικό γεγονός, δηλαδή η ολοκλήρωση του βιβλίου. Αυτό για τον κάθε συγγραφέα νομίζω ότι είναι περισσότερο σημαντικό. Τώρα αν αυτό κοινοποιείται με ταχύτητα και σε μεγάλο εύρος σε πολλούς αναγνώστες, είναι ευχάριστο, αλλά έπεται. Το πιο σημαντικό, ας πούμε υπαρξιακά, για έναν συγγραφέα είναι να ολοκληρωθεί το βιβλίο ως γεγονός μέσα του, να πειστεί ότι έχει τελειώσει άλλος ένας θεματικός πυρήνας, μια κατάθεση και από τη στιγμή που ο ίδιος έχει δώσει την άδειά του στον εκδότη, να έχει ολοκληρωθεί άλλη μία διαδρομή. Η αποδοχή ή όχι ενός βιβλίου, φυσικά έχει σημασία για τον κάθε δημιουργό, όμως προηγείται η ολοκλήρωση και η ικανοποίηση που αισθάνεται κανείς μέσα του.
*Μιλήστε μας, λοιπόν, για την καινούργια σας κατάθεση, το βιβλίο «Παλιές και νέες χώρες».
-Είναι ένα μυθιστόρημα -ουσιαστικά μια ερωτική ιστορία- που συμβαίνει σε μια άλλη πραγματικότητα, στην Ελλάδα στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα. Διαδραματίζεται όχι μόνο στην Ελλάδα με την έννοια του ελλαδικού κράτους, αλλά και με την ελληνική κοινότητα στη Θεσσαλονίκη, τότε που ήταν ακόμη κάτω από την οθωμανική κυριαρχία. Άρα παρουσιάζει μία πραγματικότητα εντός και εκτός του ελληνικού βασιλείου. Έτσι δικαιολογείται και ο τίτλος, αφού οι παλιές χώρες είναι η Νότια Ελλάδα και οι νέες χώρες, οι οποίες θα ονομαστούν έτσι το 2013 με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου, έχουν να κάνουν με τους καινούργιους τόπους που ενσωματώνονται στο ελληνικό κράτος. Προφανώς υπάρχει μια γενικότερη ατμόσφαιρα της εποχής, όχι μόνο σε ό,τι αφορά στο ελληνικό βασίλειο και τις νέες χώρες, αλλά και σε ό,τι έχει να κάνει με μια γενικότερη συνομιλία με τον 19ο αιώνα, καθώς έχουμε τη βιομηχανική επανάσταση και τις εργατικές διεκδικήσεις της εποχής που αυτή γεννά. Στο βιβλίο υπάρχουν διάσπαρτα και μερικά λογοτεχνικά ορόσημα, χρησιμοποιείται για παράδειγμα μέσα στο κείμενο με κάποιους τρόπους η παρουσία του Ιουλίου Βερν, αλλά επίσης και μια λοξή συνομιλία με τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, το κλασικό μυθιστόρημα που γράφεται στις αρχές του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα. Επομένως έχουμε και ένα λογοτεχνικό κοίταγμα σ’ εκείνον τον 19ο αιώνα, αλλά και στην κοινωνική πραγματικότητα που τον περιστοιχίζει. Το θέμα δεν είναι όμως η αναπαράσταση μιας εποχής, όσο η ουσία και τα αδιέξοδα μιας ανθρώπινης σχέσης και δη ενός έρωτα.
*Έχετε χρόνια να έρθετε στη Λάρισα...
-Η σχέση με το αναγνωστικό κοινό της πόλης διακόπηκε εξαιτίας της πανδημίας, αλλά συναντιόμαστε και πάλι για να μιλήσουμε με τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες της πόλης για ένα καινούργιο βιβλίο. Έρχομαι πραγματικά με πολύ μεγάλη επιθυμία, καθότι έχουν περάσει πάνω από 5 χρόνια από την τελευταία παρουσίαση που έγινε στη Λάρισα.
*Ιδιαίτερη η σχέση σας με την «Ελευθερία»...
-Υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση με την «Ελευθερία», γιατί ήταν η εφημερίδα αυτή που μου έδωσε για πρώτη φορά βήμα σε συνέντευξη, κάτι που είχε συμβεί πριν πάρα πολλά χρόνια, το 1996, τότε που ήμουν 31 ετών, στο πρώτο μου βιβλίο. Όπως όλα τα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή, όταν γίνονται για πρώτη φορά, αποτυπώνονται βαθιά στη μνήμη. Έχω πραγματικά συγκινητικές αναμνήσεις από κείνη την πρώτη φορά που ως συγγραφέας είχα βήμα σε μια συνέντευξη.
*Τι διαβάζετε τώρα, κ. Ζουργέ;
-Γενικότερα διαβάζω μυθιστορήματα και ιστορικά βιβλία. Αυτή την περίοδο είμαι αναγνώστης ελευθέρας βοσκής. Έχω πάρα πολλά βιβλία που θα ήθελα να τα έχω διαβάσει αλλά για κάποιους λόγους έχουν μείνει στα ράφια μου. Επίσης περιδιαβαίνω τα βιβλιοπωλεία και αγοράζω ανάλογα με το ερέθισμα της στιγμής. Τώρα επειδή δεν έχω κλείσει ένα θεματικό κέντρο για το επόμενο βιβλίο, γιατί έτσι είναι ο τρόπος που δουλεύω, να «κλειδώνω τον στόχο», έχω χρόνο και για ελεύθερη ανάγνωση. Τα διαβάσματά μου πολύ συχνά υπηρετούν τον καινούργιο συγγραφικό στόχο, ένα καινούργιο όνειρο. Καθώς λοιπόν ακόμη δεν έχει κλείσει αυτή η στόχευση, είμαι σ’ αυτή την αναγνωστική ξεγνοιασιά, όπου διαβάζω οτιδήποτε με ενδιαφέρει έστω και περιστασιακά.
*Είστε συνταξιούχος πια μετά από τριάντα δύο έτη διδασκαλίας...
-Η αλήθεια είναι ότι οι πρωινές μου ώρες είναι πια μόνο για τη γραφή. Το να ζω αποκλειστικά ως συγγραφέας ήταν ένα όνειρο των τελευταίων χρόνων. Έχω ζήσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου προσπαθώντας να συνδυάσω αυτές τις δύο δημιουργικές πραγματικότητες και ήταν αυτό ένα κουραστικό εγχείρημα. Η διδασκαλία ήταν μια δουλειά που με γοήτευε πάντα και την έκανα επί 32 χρόνια ταυτόχρονα με τη γραφή και τα πάρεργά της. Ήταν ένα δύσκολο στοίχημα να ισορροπήσει κανείς δύο πολύ απαιτητικούς ρόλους. Τώρα είμαι μόνο συγγραφέας, αλλά προφανώς δεν χάνω ευκαιρία όταν υπάρχουν προσκλήσεις από σχολεία, να μιλάω στα παιδιά για την αξία της ανάγνωσης και τη λογοτεχνία, όταν επισκέπτομαι τα σχολεία.
