* Κυρία Καρματζόγλου, μιλήστε μας για το έργο...
- Πρόκειται για ένα έργο που γράφτηκε το 1992 και τοποθετείται σε έναν χώρο Πανεπιστημίου. Μία φοιτήτρια πηγαίνει στο γραφείο ενός καθηγητή για να συζητήσει για τον βαθμό της για μια εργασία και από κει ξεκινάει όλη η πλοκή με τη συνάντηση αυτών των δύο διαφορετικών κόσμων. Όταν ανέβηκε το έργο αυτό προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Αν και σχολιάζει την κοινωνία 30 χρόνια πριν, είναι πολύ επίκαιρο σε σχέση με τη δική μας κοινωνία και έχει έναν πάρα πολύ δυνατό τρόπο με τον οποίο αποτυπώνεται ο λόγος στο κείμενο. Οι άνθρωποι μιλάνε συνεχώς, διακόπτουν ο ένας τον άλλο, είναι πραγματικά σαν να μιλάνε ταυτόχρονα πολλές φορές ο ένας πάνω στον άλλο και η συζήτηση φαίνεται να έχει συνέχεια εγκοπές και δημιουργείται έτσι ένας καταιγιστικός ρυθμός. Ο τρόπος που συντάσσουν τα επιχειρήματά τους αμφότεροι αλλάζει κατά την εξέλιξη της παράστασης, κάτι που έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για το πώς διαρθρώνεται η σκέψη τους.
* Αλλοτριώνει η εξουσία αυτόν που την αποκτά;
- Δεν ξέρω αν η ίδια η έννοια της εξουσίας είναι αυτή που μας αλλοτριώνει ή η διαχείρισή της. Και επειδή η έννοια των ιδεών δεν αλλοτριώνει, είναι η διαχείρισή τους που αλλοτριώνει τα πράγματα και αλλοτριώνει κι εμάς στη συνέχεια.
* «Είστε σίγουροι ότι υπάρχει μία αληθινή και αντικειμενική πραγματικότητα;» ρωτάτε στο Δελτίο Τύπου σας. Τι απαντάτε, υπάρχει;
- Είναι τελικά κάποιες φορές το πώς προσλαμβάνουμε τα πράγματα και το πώς τα αποτυπώνουμε. Τη δική μας συζήτηση για παράδειγμα, αλλιώς την προσλαμβάνω εγώ, αλλιώς εσείς. Κι αν μας έβλεπε ένας τρίτος να συζητάμε, θα προσλάμβανε τη συζήτηση εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι εμείς. Τελικά αν ρωτούσαμε ποια είναι η αλήθεια γι’ αυτήν τη συζήτηση, ποιος θα ήξερε να μας απαντήσει. Θα υπήρχαν τρεις διαφορετικές απόψεις. Το μόνο γεγονός που παραμένει ίδιο είναι ότι πρόκειται για μια συζήτηση.
* Έρχεστε σε μια περιοχή που δοκιμάστηκε σφοδρά. Στη Λάρισα υπήρξε μεγάλη συζήτηση για το αν πρέπει να συνεχιστούν οι πολιτιστικές εκδηλώσεις. Τι λέτε εσείς;
- Δεν μπορώ να σας περιγράψω όλο αυτό που έχει συμβεί. Στο πρώτο κύμα κακοκαιρίας έτυχε να βρίσκομαι στον Βόλο, οπότε έζησα κάποια πράγματα και έχω εικόνα της καταστροφής από πρώτο χέρι. Δεν μπορώ να πω τη φράση «η ζωή συνεχίζεται», αλλά μπορώ να πω ότι ενδεχομένως να υπάρχει ανάγκη να συναντηθούμε μέσω της τέχνης. Και υπάρχει ανάγκη και από τους ίδιους τους πολίτες των περιοχών που πλήγηκαν να συναντηθούν με συναυλίες, με παραστάσεις, με γεγονότα που φέρνουν τον κόσμο κοντά. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να είμαστε μαζί γιατί έχουμε ο ένας τον άλλο. Το βλέπω πάρα πολύ έντονα από τις ομάδες αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, άνθρωποι εθελοντές βοήθησαν να μοιραστούν νερά, να καθαρίσουν οι περιοχές και τόσα άλλα, είδα ότι με το μαζί μπορέσαμε να κάνουμε πράγματα.
