Όπως αναφέρει ο ιστορικός Τέχνης για το έργο της «Το κέντημα, παραδοσιακή τεχνική άμεσα συνδεδεμένη με τη γυναικεία ταυτότητα, αναδεικνύεται σήμερα σε σύγχρονο εικαστικό μέσο. Για την Ιφιγένεια Σδούκου, η επιλογή του κεντήματος δεν είναι μόνον καλλιτεχνική έκφραση που συνδέεται πολλές φορές με ζητήματα όπως ο ρόλος του δημιουργού ως τεχνίτη-χειρώνακτα ή η έμφυλη διάσταση του έργου τέχνης· ταυτόχρονα, το κέντημα ενέχει τη διαδικασία και τη λειτουργία του διαλογισμού με την αυστηρή προσήλωση και τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις του χεριού.
Οι συνθέσεις της παραπέμπουν σε μεσαιωνικές ταπισερί και εικονογραφημένα χειρόγραφα-κώδικες με τη διάχυτη μυστικιστική ατμόσφαιρα, την αισθητική και τον έντονα διακοσμητικό τους χαρακτήρα.
Πρόκειται για συνθέσεις που διακρίνονται για τις σχεδιαστικές αξίες και τις ζωγραφικές τους ποιότητες, την εξαιρετική λεπτότητα των χρωματικών τόνων και την ακρίβεια των λεπτομερειών, την ξεχωριστή ευαισθησία και την ποιητική της απόδοσης των θεμάτων, τη δεξιοτεχνία της τεχνικής και την υφή του υλικού τους. Εικόνες -προαιώνια και διαχρονικά σύμβολα που διατρέχουν εποχές και πολιτισμούς- εμφανίζονται στις λευκές επιφάνειες των υφασμάτων για να «αφηγηθούν» πρωτότυπες ιστορίες μέσα από αναπάντεχες συναντήσεις και απρόσμενους συνδυασμούς. Ελαφοκόριτσα και μυθικά πλάσματα, Κένταυροι και λωτοφάγοι, αναγεννησιακές γυναίκες και ιππότες, νεκροκεφαλές και σκελετοί ανθρώπων και ζώων, φιαλίδια με μαγικά φίλτρα και κρυστάλλινες σφαίρες, καρποί της γονιμότητας και περίπλοκα φυτικά μοτίβα, ρόδια και μανδραγόρες, το δέντρο και ο κύκλος της ζωής, ιπτάμενα πλεούμενα, ήλιοι και φεγγάρια με ανθρώπινα πρόσωπα, παγώνια, κοράκια και χελιδόνια, μονόκεροι, μικροί δράκοι και χθόνια-λατρευτικά φίδια, λαβύρινθοι και νεκρές φύσεις, η Περσεφόνη και η θεά Άρτεμη —ένας ολόκληρος κόσμος αναδύεται στις παρυφές του ονείρου, στην προέκταση μύθων και δοξασιών, ένας κόσμος ερμητικός και μυστικός, ένας γοητευτικός κόσμος αρχέγονων και μυητικών τελετουργιών για τη ζωή και τον έρωτα, τη γέννηση και τον θάνατο.
Σε ευθεία αντιστοιχία με ψυχικές και συναισθηματικές δυναμικές, η Ιφιγένεια Σδούκου παρουσιάζει τη σκηνή ενός θεάτρου της ανθρώπινης κατάστασης σε έργα που τα χαρακτηρίζει η λυρική διάθεση και το ρομαντικό πνεύμα, σε έργα όπου το απροσδόκητο συμβιώνει με μια διακριτή αίσθηση του χιούμορ. Η «φυγή» της προς ένα φαντασιακό εικονογραφικό σύμπαν μπορεί ωστόσο να εκληφθεί και ως αντίδραση, διέξοδος και αυτοπροστασία απέναντι στις σκληρές πραγματικότητες μιας αλλοτριωμένης, ψυχρής και ισοπεδωτικής εποχής».
Θ.Α.
