«Τα Πνεύματα του Ινισέριν»

ΣΤΟ ΣΙΝΕ ΜΥΛΟΣ «ΜΠΑΡΜΠΗΣ ΒΟΖΑΛΗΣ»

Τι γίνεται (ότ)αν οι άνθρωποι τείνουν (ακόμη και) να (ξε)χάσουν την αγνότητα της ύπαρξής τους; Με «Τα Πνεύματα του Ινισέριν», ο Μάρτιν Μακ Ντόνα, ένας εξαίσια πολυσχιδής καλλιτέχνης του θεάτρου και του κινηματογράφου, έγραψε και σκηνοθέτησε μία λεπταίσθητη ελεγεία με βασικό πυρήνα την απώλεια μέσα από τις συνέπειες πράξεων. Στο τελείωμα του Ιρλανδικού Εμφυλίου την άνοιξη του 1923, στο απόμακρο φανταστικό ιρλανδικό νησί Ινισέριν, ο Πάοντρικ (ο θαυμάσιος Κόλιν Φάρελ), ο οποίος ζει με την αδελφή του Σιβόν (η υπέροχη Κέρι Κόντον), αρνείται να (απο)δεχτεί το γεγονός ότι ο ισόβιος καλύτερός του φίλος Κολμ (ο μοναδικός Μπρένταν Γκλίσον) δεν θέλει να είναι πλέον φίλοι. Μέσα από τη φόρμα της τραγικωμωδίας, ο Μακ Ντόνα προσεγγίζει τη διαστρέβλωση της ζωής που μπορεί να προκληθεί ανά πάσα στιγμή αναλόγως των (απο)φάσεων που οδηγούν (ακόμη και) σε κυριολεκτικά μοιραίες συνθήκες. Τι κάνουν οι άνθρωποι στους άλλους που δεν το κάνουν πρώτα στον εαυτό τους; Για ποιον λόγο καταλήγουν να πληγώσουν και (ακόμα χειρότερα) να (θέλουν να) βλάψουν, ενώ, αν μη τι άλλο, η ίδια η φύση τους προσφέρει εντελώς άμεσα τα πάντα για ακριβώς το αντίθετο;
Γιατί ακρωτηριάζουν και καταστρέφουν το σώμα της φύσης στο οποίο ζουν κάνοντας τα στραβά μάτια στον εγωισμό (που προκαλεί τη διαστρέβλωση του είναι τους), επειδή επιλέγουν την άγνοια της γνώσης από τη γνώση της άγνοιας; Η άγνοια μπορεί να αγνοεί την αγνότητα, αλλά η αγνότητα μπορεί να ψάχνει (σ)την άγνοια. Σε αυτήν την «ενήλικη» κοινωνία που οι πράξεις της δεν συμβαδίζουν και τόσο πολύ με την (υποτιθέμενη) εμφάνισή της, μία αγνή ψυχή, όπως ο Ντόμινικ (ο εκπληκτικός Μπάρι Κιόγκαν), πασχίζει να επιβιώσει προσπαθώντας να ταιριάξει τις (δια)θέσεις του με εκείνες του περιβάλλοντός του. Όμως, βλέπει διαρκώς και συνεχώς (σε) αυτό το περιβάλλον να διαλύει και να χάνει σημεία επαφής στον κόσμο που γεννήθηκε από ξένα σώματα. Μέσα από τη δραματ(ουργ)ική ροή μίας «συνηθισμένης καθημερινότητας» και τον ρυθμό που ανατρέπεται χωρίς όφελος με επιμονή για αδιέξοδες μελωδίες, ο Μακ Ντόνα συνθέτει ένα μελαγχολικά καταλυτικό κινηματογραφικό ποίημα με εύφορα πικρό χιούμορ, το οποίο ρωτά κάτι βασικό και θεμελιώδες: Γιατί κάποιοι άνθρωποι μπορεί καμιά φορά (ακόμη και να προτιμούν) να συγχέουν την αλήθεια με το ψέμα; Γιατί απλώς δεν (παρ)ακολουθούν τη σιωπή με υπομονή;
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας, ηθοποιός