οι μαγεμένες κόρες και οι παραδόσεις είναι ακόμη ζωντανές. Εκεί που οι θρύλοι συναντάνε την ιστορία, και συνδιαλέγονται φτιάχνοντας νέα «γεννήματα», εκεί επέλεξε ο καλλιτέχνης των κόμικς Θανάσης Καραμπάλιος να τοποθετήσει τις ιστορίες του νέου του βιβλίου κόμικς με τίτλο «Στη σκιά του Ολύμπου». Πώς θα μπορούσε να κάνει αλλιώς άλλωστε, γέννημα θρέμμα του Ολύμπου ο ίδιος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παλαιόκαστρο Ελασσόνας, και άκουγε ιστορίες από τη γιαγιά του και τη νονά του τη Δροσιά. Ο Θανάσης Καραμπάλιος μιλάει σήμερα στην «Ε» για τα νέα του βιβλία «Στη σκιά του Ολύμπου» (Jemma press») και το «Ποντίκι» (ένα κόμικς χωρίς ούτε ένα «συννεφάκι»), τις παραδόσεις και τις ιστορίες που χάνονται και την ανάγκη του να συμβάλει στη διάσωσή τους, τους παλιούς παραμυθάδες που ήταν πρόσωπα σημαίνοντα, την τέχνη των κόμικς που γνωρίζει... μέρες δόξας, τους νέους κομίστες και το υψηλό επίπεδό τους αλλά και για το Φεστιβάλ Κόμικς Λάρισας, ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ του είδους του στην Ελλάδα.
Αρχικά ζητήσαμε από τον Θανάση Καραμπάλιο να μας μιλήσει για τα δύο νέα του βιβλία «Η σκιά του Ολύμπου» και το «Ποντίκι», «Ηθελα να κάνω ένα διάλειμμα από το «1800» για λίγο καιρό. Να προχωρήσω την έρευνα, να δω και κάποια άλλα πράγματα, χρειαζόμουν και προσωπικά να ξεφύγω για λίγο, αλλά και επειδή ήθελα να δοκιμάσω κι άλλα πράγματα και άλλες τεχνικές και στο αφηγηματικό κομμάτι. «Στη Σκιά του Ολύμπου» για παράδειγμα δεν κάνω εγώ το σχέδιο, το κάνει ο Νίκος Σταυριανός. Οι ιστορίες είναι βασισμένες σε λαϊκά παραμύθια και σε ιστορίες που είχα ακούσει παιδί από ανθρώπους που πλέον έχουν φύγει από τη ζωή, ιστορίες που χάνονται.
Τι περιέχει το βιβλίο θα τον ρωτήσουμε, για να μας απαντήσει: «Τέσσερις ιστορίες, έναν θρύλο για το Κεφαλόβρυσο που άκουγα από παιδί, μια άλλη ιστορία για μια δολοφονία που είχε γίνει στο χωριό μας με δύο ανθρώπους, έναν ληστή (όπως ήταν ο Γιαγκούλα και ο Γκαντάρας) που είχε βγει στο βουνό και τον άνθρωπο που τον κατέδωσε στην αστυνομία και τον οποίο σκότωσε, συν άλλες δύο ιστορίες από τις οποίες θυμόμουν ψήγματα και τις συμπλήρωσα με στοιχεία της δικής μου φαντασίας».
Κάτι σαν παραμυθάς σε κόμικς, θα του επισημάνουμε, για να μας πει γελώντας ότι «Στις παλιές κοινωνίες ο παραμυθάς ήταν ένα σημαίνον πρόσωπο, και δεν εννοώ στις αρχαίες κοινωνίες, εννοώ όταν εμείς ήμασταν μικροί, οι σημερινοί σαραντάρηδες, που μεγαλώσαμε με ασπρόμαυρη τηλεόραση, χωρίς social media, με πάρα πολύ παιχνίδι και πολλά βράδια γύρω από μια σόμπα με τον παππού και τη γιαγιά να μας λένε ιστορίες ή στο καφενείο άκουγες για τα παλιά, ή και στα καπνά ακόμη... Εμείς μεγαλώσαμε με ιστορίες».
Γιατί ένιωσες την ανάγκη να τις καταγράψεις αυτές τις ιστορίες, θα τον ρωτήσουμε. «Γιατί χάνονται» θα μας πει, για να συνεχίσει λέγοντας ότι: «Είναι κρίμα να περάσουν στη λήθη και να μην τις διασώσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Πλέον και μιλώντας σαν γονιός, αν (ξε)χάσουμε το παρελθόν μας, θα χάσουμε το παρόν και το μέλλον μας. Αυτή η δουλειά είναι πάρα πολύ επηρεασμένη από τον Νίκο Πολίτη, τον πατέρα της ελληνικής λαογραφίας, που έχει καταγράψει ένα μεγάλο κομμάτι της θεσσαλικής λαογραφίας που εμείς στις μέρες μας το βλέπουμε να χάνεται. Ακόμη και η θεσσαλική διάλεκτος λόγω της τηλεόρασης, των social media, του youtube, χάνεται». Μεγάλωσες στη σκιά του Ολύμπου, στο χωριό Παλαιόκαστρο Ελασσόνας, πόσο σε επηρέασε αυτό, να μεγαλώνεις συντροφιά με τους «θεούς του Ολύμπου» θα τον ρωτήσουμε, για να μας απαντήσει ότι: «Αν και θεωρητικά έχει ξεχαστεί όλο το «παλιό» πράγμα, βλέπεις ένα μπέρδεμα με μεγαλύτερους ανθρώπους να σου μιλάνε για νύμφες, νεράιδες, που έχουν ένα παγανιστικό υπόβαθρο, ένα μπέρδεμα αρχαίων και νεοχριστιανικών δοξασιών. Για παράδειγμα έχουμε ένα ξωκλήσι στο χωριό που λένε ότι εκεί είχε μαρμαρώσει ένα παιδί ενός αγά και αυτός ζήτησε από τον άγιο να το κάνει καλά, το έκανε και του έφτιαξε το εκκλησάκι προς τιμήν του. Αυτή η ιστορία έμεινε μέχρι τώρα, όπως και πάρα πολλές άλλες».
Εκτός όμως από «Τη σκιά του Ολύμπου» κυκλοφόρησε και ένα άλλο βιβλίο σας «Το ποντίκι», μιλήστε μας γι’ αυτό θα του πούμε, «Εκανα μια ιστορία που λέγεται mousetrap, στα ελληνικά ποντικοπαγίδα. Γενικά τα κόμικς που κάνω έχουν να κάνουν με την ιστορία. Μ’ αρέσει πολύ η ιστορία -γι’ αυτό σπουδάζω και στα 40 μου- και προσπαθώ να τη συνδυάζω με τα κόμικς. Ηθελα να δείξω τη φρίκη του πολέμου, αλλά δεν ήθελα να κάνω απλά μια ιστορία που θα ήταν ένας στρατιώτης που δεν θα ήθελε να πολεμήσει, θα ήταν μπλεγμένος και θα πέθαινε κ.λπ. Προσπάθησα μέσα από ένα ποντίκι -ένα πλάσμα που είναι τελείως αθώο- να δείξω τη φρίκη του πολέμου. Το ποντίκι που προσπαθεί να καλύψει τις βασικές του ανάγκες, να βρει κάτι να φάει σε ένα χαράκωμα όπου όλα είναι βομβαρδισμένα, και δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο άνθρωποι που θέλουν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο».
Ένα κόμικς χωρίς ούτε μια κουβέντα, ούτε ένα «συννεφάκι», σαν πείραμα ακούγεται, θα του επισημάνουμε, για να πει ότι: «Πραγματικά ήταν ένα πείραμα και σχεδιαστικά, προσπάθησα να δοκιμάσω κάποιες άλλες τεχνοτροπίες, αλλά πείραμα και αφηγηματικά. Σκέφτηκα το πολύ απλό ότι τα ποντίκια δεν μιλάνε, άρα προσπάθησα χωρίς λόγια μέσω των εικόνων και τη διαδοχή τους να πω μια ιστορία. Ελπίζω να βγήκε καλό».
Η τέχνη των κόμικς και τα κόμικς γενικότερα επανέρχονται με τρόπο δυναμικό στο προσκήνιο θα του πούμε, ζητώντας το σχόλιό του. «Οταν ξεκίνησα το 2018 οι αναγνώστες μου ήταν άνθρωποι από 35 και πάνω, δεν έβλεπα πιο νέα παιδιά, και όχι μόνο εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι και αναρωτιόμασταν μήπως είμαστε οι τελευταίοι δεινόσαυροι μιας τέχνης που πεθαίνει. Τώρα έχουμε πολύ νέο κόσμο που ψάχνει την επαφή με τον κόσμο των κόμικς, που το ξανακοιτάει. Ανθρώπους που ανακαλύπτουν μια καινούρια τέχνη και τη στηρίζουν φανατικά» θα επισημάνει.
Προφανώς ασχολούνται με την τέχνη των κόμικς γιατί έχει κάτι να τους πει, κάτι που σημαίνει και υψηλό επίπεδο δημιουργών, θα σχολιάσουμε, για να τονίσει ότι: «Το επίπεδο έχει ανέβει πάρα πολύ. Σε σημείο ανησυχητικό που λες πρέπει να τρέχω γιατί ο ανταγωνισμός έχει ανέβει τρομερά (γέλια)». «Εχετε πάει στα Φεστιβάλ Κόμικς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, επόμενος σταθμός ποιος είναι» θα τον ρωτήσουμε, «επόμενος σταθμός είναι η Λάρισα» θα μας πει, για να συνεχίσει λέγοντας ότι: «Εχουμε ευτυχώς εδώ τον Σύλλογο ΕτουΚου με τον Μέλανδρο Γκανά, ο οποίος κάνει μια πάρα πολύ καλή προσπάθεια όχι μόνο σε επίπεδο Λάρισας -που είναι πολύ σημαντική η δουλειά του γιατί προσπαθεί να καλλιεργήσει μια κουλτούρα κόμικς σ’ αυτή την πόλη-, αλλά και σε επίπεδο πανελλαδικό. Φέτος για παράδειγμα θα είναι εδώ ο Tasmar, ένας από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες κόμικς, συν όλα τα άλλα τα παιδιά που θα έρθουν. Είναι μια γιορτή για την πόλη, ελπίζω να έχει επιτυχία όπως τις άλλες χρονιές» θα σημειώσει καταληκτικά ο Θανάσης Καραμπάλιος.
