*Κύριε Δημάκη, μιλήστε μας για το βιβλίο σας...
-«Το Ποτάμι των Χιλίων Τυφλών» είναι το δεύτερό μου μυθιστόρημα (Eκδόσεις «Διόπτρα») και κυκλοφόρησε πριν από δυόμισι μήνες. Είναι μυθοπλασία, eν αντιθέσει με το πρώτο μου που ήταν βασισμένο σε αληθινή ιστορία, και είναι η ιστορία μιας μικρής κωμόπολης στην Αρκαδία που το 1949 αποφάσισε να αυτοαναφλεγεί. Αναφέρεται σε έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των 1.000 κατοίκων, εξού και το Ποτάμι των Χιλίων Τυφλών, που για άσχετους λόγους, μπλέκονται σε «μάχη» που καταλήγει σε πραγματικό πόλεμο κατά τον οποίο βγαίνουν στο φως τα διάφορα μίση, οι αντιπάθειες, οι ζήλιες, που ήταν κρυμμένα επί χρόνια. Έτσι έχουμε μια «έκρηξη»... Είναι ένα βιβλίο, λοιπόν, που μιλάει για τους λόγους που οι άνθρωποι επιλέγουν το μίσος πιο εύκολα από την αγάπη και τη συμφιλίωση -ίσως γιατί είναι πιο εύκολο σαν αίσθημα- και έτσι αυτό το εκμεταλλεύονται για ίδιον συμφέρον κάποιοι άνθρωποι που θέλουν να επιβάλλουν τα δικά τους θέλω. Το βιβλίο εξερευνά δηλαδή τη φιλαρχία, τη δημαγωγία και τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι προτιμούν το μίσος και την αντιπαράθεση παρά τη συμφιλίωση.
*Βλέπουμε τους ανθρώπους στο βιβλίο σας να προτιμούν με πολύ μεγαλύτερη ευκολία -όπως προείπατε- το μίσος από την αγάπη. Αυτή η νοσηρότητα και η τοξικότητα δε, μεταδίδονται τόσο εύκολα. Ποιο είναι το αντίδοτο, το ανάχωμα αν θέλετε, σ’ αυτό;
-Οι λέξεις αντίδοτο και ανάχωμα, που αναφέρετε, κ. Αραμπατζή, είναι πολύ σωστές. Νομίζω ότι είναι σε μεγάλο βαθμό η εκπαίδευση. Όχι αναγκαστικά μόνο μέσα από το σχολείο, αλλά σίγουρα κι από εκεί. Αλλά κι αυτό που παίρνουμε από το σπίτι -γιατί αυτό είναι το πρώτο μας «σχολείο». Η οικογένεια λοιπόν, γιατί αν η οικογένεια και η κοινωνία εν γένει, αποφασίσει να δώσει και να νιώσει ενσυναίσθηση και να κάνει τους μικρότερους να καταλάβουν την αξία της ανθρώπινης ζωής, την αξία της ομόνοιας, της συνεννόησης, τότε θα αλλάξει αυτή η κατάσταση. Δυστυχώς, σχεδόν πάντοτε, προκρίνονται μέσα στην κοινωνία οι συμπεριφορές όπως το να πατήσεις επί πτωμάτων. Η φιλαρχία είναι τόσο δυνατή που σε τυφλώνει, ένας από τους χαρακτήρες μου, παρόλο που έχει πιο ανιδιοτελή αισθήματα, τον παίρνει το ρεύμα και λέει ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ας οξυνθούν λίγο τα πράγματα και μετά επανερχόμαστε στην ηρεμία. Οπότε πολλές φορές κι εμείς αφήνουμε τα πράγματα λιγάκι και έτσι όλο αυτό διαιωνίζεται... Τοποθέτησα χρονικά το βιβλίο στα 1949, για να δείξω ότι ενώ έχουν προηγηθεί όλα τα δεινά για την πατρίδα και τους Έλληνες, οι ίδιοι δεν έχουν διδαχθεί τίποτα, δεν έχουν μάθει τίποτα, έχουν βάλει παρωπίδες και αλληλοτρώγονται.
*Το προηγούμενό σας βιβλίο εδραζόταν σε μια αληθινή ιστορία, τώρα πρόκειται καθαρά για προϊόν της φαντασίας σας. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το βιβλίο αυτό;
-Γενικά είμαι ένας παρατηρητής, ένας εξερευνητής. Η αλήθεια είναι ότι ταξιδεύω πολύ, οπότε παρατηρώ. Και όλη μου τη ζωή παρατηρούσα αυτήν την τάση των ανθρώπων να διχάζονται. Πολλές φορές λέμε ότι είναι ίδιον των Ελλήνων ο διχασμός, όπως είναι αρκετά απλουστευτικό αυτό, γιατί όλοι οι λαοί -κι όχι μόνο με την έννοια του έθνους, αλλά ακόμη και μέλη της ίδιας οικογένειας, γειτόνων, συγχωριανών και ούτω καθεξής- έχουν εμπλακεί σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Υπάρχει μία σκηνή στο βιβλίο, σ’ ένα Δημοτικό Συμβούλιο στο οποίο τσακώνονται για ένα -πραγματικά- αστείο πράγμα, αυτό ακριβώς το έχω ζήσει κι εγώ όταν μικρός και παρακολουθούσα μια συνεδρίαση ενός Δημοτικού Συμβουλίου. Με είχε συναρπάσει δε, το πόσο εύκολα άλλαζαν πλευρά κάποιοι άνθρωποι όταν κάποια επιχειρήματα τους βόλευαν.
*Σας βλέπουμε στην τηλεόραση, στο τηλεπαιχνίδι Chase, ως «Γεράκι» και πραγματικά θαυμάζουμε τις γνώσεις σας. Αλήθεια πώς κατακτά ένας άνθρωπος τόσες γνώσεις;
-Σε λίγες μέρες θα κάνω ένα TEDx και το θέμα μου θα περιστρέφεται γύρω απ’ αυτό κυρίως. Διαβάζω από πολύ μικρός οτιδήποτε πέσει στα χέρια μου. Σίγουρα υπάρχουν τομείς που τους αγαπώ πολύ περισσότερο, οπότε είναι πολύ πιο εύκολη η ανάγνωση και κυρίως η απομνημόνευση. Θεωρώ ότι το βασικό πράγμα για να μάθεις κάτι είναι να το αγαπάς. Κι όταν δεν το αγαπάς, θα σε βοηθήσει πάρα πολύ όταν συνειδητοποιήσεις τη σημασία της γνώσης. Έτσι ίσως να «κατακτήσεις» και κάτι που σου φαίνεται βαρετό. Το πάθος και η αγάπη για τη γνώση πάντα βοηθάει. Για τη μνήμη όμως, θα μου πείτε, τι κάνουμε; Εκεί θεωρώ ότι βοηθάει πάρα πολύ και η επανάληψη, αλλά κυρίως η επανάληψη από διάφορες πηγές. Να διαβάσεις κάτι δηλαδή, και μετά να το διαβάσεις από άλλη πηγή, ώστε κάθε γνώση να αλληλοσυμπληρώνει την άλλη. Όσο πιο πολλά μαθαίνεις τόσο πιο εύκολο είναι να τα συνδέεις μεταξύ τους και να κάνεις συνάψεις. Οπότε είναι ένας συνδυασμός αγάπης αυτού που κάνω και ταυτόχρονα μιας πολύπλευρης ανάγνωσης των πραγμάτων.
