Το παρόν ως «συνεργείο» του παρελθόντος καταστρέφει το μέλλον

Τονίζει σήμερα στην «ΕτΔ» ο Γιώργος Κιμούλης με αφορμή την παράσταση «Η Συνάντηση» που θα παρουσιαστεί αύριο στα Victoria Cinemas

Του Θανάση Αραμπατζή
«...ναι στη διάκριση και στην ανομοίωση, αλλά όχι στη διάκριση ως εργαλείο απομόνωσης των ανθρώπων. Άλλωστε, δεν έχουν όλοι δημιουργήσει γερά θεμέλια και γερή σχέση με τον κόσμο, ώστε να αντέξουν την προσπάθεια που μπορεί να κάνει κάποιος μηχανισμός, να τους απομονώσει. Όσοι το έχουν κατορθώσει, αντέχουν. Οι άλλοι όμως;» τονίζει στην «ΕτΔ» ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Κιμούλης με αφορμή την παράσταση «Η Συνάντηση» που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί και θα παρουσιαστεί αύριο Τρίτη στο Victoria Cinemas και ώρα 9 μ.μ. Ο Γιώργος Κιμούλης στη συνέντευξή του μιλάει για το έργο, το παρελθόν που φυγείν αδύνατον, τις προσπάθειες που κάνουμε για να «φτιάξουμε» τα περασμένα που είναι προορισμένες εξ ορισμού να αποτύχουν, τις ταμπέλες που βάζουμε, τις διακρίσεις και την ανομοίωση.

Αρχικά ζητήσαμε από τον Γιώργο Κιμούλη να μας μιλήσει για την παράσταση, με τον δημοφιλή ηθοποιό να μας λέει ότι «H «Συνάντηση» του Στήβεν Μπέλμπερ είναι η ιστορία ενός ηλικιωμένου διάσημου χορογράφου, ο οποίος πλέον έχει αποσυρθεί απ’ την ενεργό δράση. Μία ημέρα δέχεται στον χώρο την επίσκεψη ενός άγνωστου ζευγαριού. Η συνάντηση αυτή τον φέρνει αντιμέτωπο μ’ ένα καλά κρυμμένο, όπως πίστευε, μυστικό του παρελθόντος του. Αποδεικνύεται, λοιπόν, πως ουδείς μπορεί να ξεφύγει απ’ το παρελθόν του. Το φέρει». Είμαστε το παρελθόν μας, θα τον ρωτήσουμε για να μας απαντήσει: «Ακριβώς. Ο καθένας είναι το παρελθόν του. «Το παρελθόν είναι πρόλογος», λέει ένας στίχος στην Τρικυμία του Σαίξπηρ. Το μεγάλο, όμως, πρόβλημα βρίσκεται στο ότι παράλληλα ουδείς μπορεί να διορθώσει το παρελθόν. Κι αυτό πολλές φορές οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται και αντιμετωπίζουν το μέλλον τους ως «συνεργείο» του παρελθόντος, καταστρέφοντας έτσι και το μέλλον του. Ο Stephen Belber αναφέρεται σ’ αυτό το έργο σε τρία πολύ βασικά θέματα. Πρώτον στην προσπάθεια που κάνει ο άνθρωπος να μεταμορφώσει τη μοναξιά του σε μοναχικότητα, δεύτερον πως ουδείς μπορεί να ξεφύγει απ’ το παρελθόν του - είτε αρνητικά σημεία υπάρχουν σ’ αυτό είτε θετικά, και τρίτον η ύπαρξη της ασέβειας στη διαφορετικότητα του Άλλου. Ερμηνεύω έναν χορογράφο, ο οποίος είναι ομοφυλόφιλος. Αυτό που λέει κάποια στιγμή στο έργο, και προσωπικά το πιστεύω ακράδαντα σ’ όλη μου τη ζωή, είναι το εξής: «Μόνο ένα πράγμα είναι κατάπτυστο στο σεξ – τίποτα άλλο -, το να αντιμετωπίζεται το σεξ ως εργαλείο εξουσίας» και αυτό αφορά όλους. Είτε ετεροφυλόφιλος είναι κάποιος, είτε ομοφυλόφιλος, είτε αμφιφυλόφιλος. Και χρησιμοποιώ αυτές τις έννοιες παρόλο που δε συμφωνώ με τέτοιες ταμπέλες. Είναι μια σφραγίδα που συνήθως χρησιμοποιεί ένας ανδροκρατούμενος κοινωνικός χώρος, περισσότερο για να μειώσει κάποιους που τους θεωρεί διαφορετικούς απ’ τον εαυτό του, απομονώνοντάς τους. Έχουμε δυστυχώς ακόμη μία λανθασμένη οπτική στην έννοια της διάκρισης». Δηλαδή; Θα του ζητήσουμε να μας εξηγήσει για να μας πει ότι: «Ενας άνθρωπος που πιστεύει στην ανομοίωση, όπως εγώ, πιστεύει και στη διάκριση, όχι όμως στη διάκριση ως ένα στοιχείο που θα βοηθήσει στην αποβολή ενός προσώπου από τον κοινωνικό χώρο. Γιατί οι διακρίσεις που βάζουμε, οι στάμπες στους ανθρώπους, τις βάζουμε για να τους απομακρύνουμε από εμάς, να τους βγάλουμε έξω από τον κοινωνικό χώρο και όχι για να δηλώσουμε πως μπορούμε να συνυπάρχουμε σεβόμενοι κάθε διαφορετικότητα. Άρα ναι στη διάκριση και στην ανομοίωση, αλλά όχι στη διάκριση ως εργαλείο απομόνωσης των ανθρώπων. Άλλωστε, δεν έχουν όλοι δημιουργήσει γερά θεμέλια και γερή σχέση με τον κόσμο, ώστε να αντέξουν την προσπάθεια που μπορεί να κάνει κάποιος μηχανισμός, να τους απομονώσει. Όσοι το έχουν κατορθώσει, αντέχουν. Οι άλλοι όμως;» θα σημειώσει καταληκτικά ο Γιώργος Κιμούλης, προσκαλώντας το λαρισαϊκό κοινό στην αυριανή παράσταση.