40 χρόνια μπαλαρίνα

Η ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΜΠΑΛΕΤΟΥ ΛΟΥΣΙ ΣΙΡΙΝΙΑΝ ΠΟΥ ΣΠΟΥΔΑΣΕ, ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ, ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ, ΕΓΙΝΕ ΜΑΜΑ, ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙ - ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 8 μ.μ. ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΜΠΑΛΕΤΟΥ ΤΟΥ ΜΥΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ

Του Θανάση Αραμπατζή

Φωτ. Βασίλης Ντάμπλης

Αφοσίωση, πειθαρχία, στοχοπροσήλωση μα και διέξοδος από την καθημερινότητα. Δεν είναι εύκολο να είσαι για σαράντα χρόνια μπαλαρίνα! Η Λούσι Σιρινιάν ήρθε σε επαφή με τον κόσμο του μπαλέτου μικρό κορίτσι και από τότε συνεχίζει -με μικρά διαλείμματα- να... στέκεται στις μύτες των ποδιών. Σπούδασε, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, έγινε μαμά, μετακόμισε, αλλά πάντα συνέχιζε να χορεύει.
Αυτό έκανε και το βράδυ της Τετάρτης η Λούσι Σιρινιάν στην ετήσια παράσταση της Δημοτικής Σχολή Μπαλέτου στη Σκηνή Μπαλέτου στον Μύλο του Παππά (παράσταση που θα επαναληφθεί και σήμερα και ώρα 8 μ.μ., στον ίδιο χώρο), χόρεψε! Χόρεψε για τους θεατές, τους καθηγητές, τους φίλους της που ήταν εκεί, αλλά πιο πολύ χόρεψε για τον εαυτό της.

Η «Ε» μίλησε μαζί της λίγο πριν από την παράσταση, αρχικά τη ρωτήσαμε από πότε χορεύει, για να μας απαντήσει «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου... Πάντα ήταν μια διέξοδος για μένα, το χόμπι μου, η ψυχοθεραπεία μου. Παιδί ήμουν θυμάμαι που ήρθα σε επαφή με τον κόσμο του μπαλέτου όταν με είχε πάει η μαμά μου σ’ ένα μάθημα».
Σταματήσατε ποτέ να χορεύετε, τη ρωτάμε, «Σταμάτησα μόνο όταν έκανα τις δύο μου κόρες και όταν αντιμετώπισα ένα πρόβλημα υγείας» θα μας πει, για να συνεχίσει λέγοντας το τι είναι γι’ αυτήν το μπαλέτο: «Διέξοδος που με κάνει να φορτίζω τις μπαταρίες μου. Με βοηθάει να συγκεντρωθώ, να χαλαρώσω, να βρω την ισορροπία. Ηρεμεί το μυαλό μου. Πραγματικά είναι απίστευτη η αυτοπειθαρχία και η αυτοσυγκέντρωση που σου «διδάσκει». Κι όχι μόνο εμένα, αλλά και τους υπόλοιπους ενήλικες του τμήματός μου στη Δημοτική Σχολή Μπαλέτου, οι οποίοι έχουν κι αυτοί πολλά χρόνια που ασχολούνται με το μπαλέτο. Το είχαν αρχίσει νέοι, το είχαν αφήσει και τώρα το ξαναέπιασαν. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι ότι όλο και περισσότεροι επιστρέφουν».
Εσείς το αφήσατε ποτέ το μπαλέτο, τη ρωτάμε, «Μετά τη γέννηση της δεύτερης κόρης μου το είχα αφήσει για λίγο. Αλλά θυμάμαι όταν είχα πρωτοπάει τη μεγάλη μου κόρη για μπαλέτο, μέναμε στο Ρέθυμνο τότε, είπα στη δασκάλα ότι έχω κάνει κι εγώ μπαλέτο, και μου λέει αφού έχεις κάνει δεν ξεκινάς πάλι; Κι έτσι ξαναμπήκα στον κόσμο του μπαλέτου. Η κόρη στο ένα τμήμα, η μαμά στο άλλο. Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω αφήσει ποτέ για μεγάλο διάστημα, και αισθάνομαι πολύ τυχερή γι’ αυτή μου την επιλογή. Εχω περίπου 40 χρόνια που χορεύω!».
Πρόκειται αν μη τι άλλο για απαιτητικό χορό θα της πούμε, «Επειδή δοκίμασα πολλά είδη χορού, μπορώ να το πω με σιγουριά: είναι πολύ δύσκολος, ειδεμή ο πιο δύσκολος» θα τονίσει, για να συνεχίσει λέγοντας «Είναι πάρα πολύ απαιτητικός και αναρωτιέμαι για πόσο θα μπορώ να το κάνω ακόμη. Αλλά κάθε φορά που λέω ότι ήρθε η ώρα να σταματήσω, σκέφτομαι άντε λίγο ακόμη».
Χορεύετε πλάι σε χορευτές με τα μισά σας χρόνια, πώς σας φαίνεται, θα τη ρωτήσουμε, για να σημειώσει ότι «Είμαι σε ένα τμήμα με παιδιά που έχουν -όχι απλά τα μισά μου χρόνια- αλλά το ένα τρίτο της ηλικίας μου (γέλια)! Στην αρχή σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα σταθώ δίπλα σε ένα παιδί και να είμαστε στην ίδια τάξη, και αυτό για μένα ήταν μια μεγάλη πρόκληση. Μετά το αρχικό «μούδιασμα», συνειδητοποίησα ότι και οι δύο είμαστε μαθητές και πια είμαι ευχαριστημένη από τον εαυτό μου, -και ελπίζω να είναι και η δασκάλα ευχαριστημένη από αυτό που βλέπει (γέλια). Βέβαια αυτό που θέλω πια είναι να είμαι ευχαριστημένη εγώ με τον εαυτό μου».
Με τόσα χρόνια πείρας θα ξέρετε και ποιο είναι το μυστικό για να γίνει κάποιος καλός χορευτής θα της πούμε, για να τονίσει ότι «Θέλει υπομονή, θέλει επιμονή, δεν πετυχαίνονται όλα με το πρώτο μάθημα. Θέλει πειθαρχία να μην αφήνεις κενά, να μην κάνεις απουσίες. Είναι πολύ απαιτητικό, θέλει στοχοπροσήλωση ακόμη και για εμάς που το κάνουμε ερασιτεχνικά και σαν χόμπι. Οσοι το κάνουν επαγγελματικά θέλει απόλυτη προσήλωση και απόλυτο επαγγελματισμό».
Σε λίγη ώρα χορεύετε, άγχος έχετε θα τη ρωτήσουμε, «Θα χορέψω να το ευχαριστηθώ. Χαίρομαι πάρα πολύ που συμμετέχω. Στην αρχή βέβαια σκέφτηκα να μην πάρω μέρος, γιατί είμαι μεγάλη. Το ίδιο είχα και πέρσι, γιατί χόρεψα και πέρσι. Αλλά μετά σκέφτηκα «θα κάθομαι να τους βλέπω να κάνουν πρόβες κι εγώ δεν θα κάνω τίποτα; Ασε να μπω και ό,τι κάνω!»». Και χόρεψε και ήταν εξαιρετική.
Όπως εξαιρετικοί ήταν όλοι οι χορευτές. Γιατί χόρεψαν με την καρδιά τους και με το χαμόγελο μόνιμα ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους.