λόγω του ατυχήματος- δυστυχήματος στα Τέμπη, το θέατρο συνεχίζει να υπάρχει, να πορεύεται, να παρηγορεί, να γεννά τη –χαμένη (;)- ελπίδα. Δύσκολες στιγμές για όλους, αξεπέραστες για τους εμπλεκόμενους, τραγικές και οδυνηρές για την Ελλαδική κοινωνία. «Πάλι απ’ την αρχή, σε μια χώρα που αιμορραγεί...» αναφέρει ο Στ. Σπανουδάκης. Αιμορραγεί για τη διαχρονική ανοησία, τη ματαιοδοξία, το «άθλημα» των διορισμών της κομματικής πελατείας, σε όλους τους χώρους. Εύλογα, στα χείλη όλων των Ελλήνων, εκφράστηκε το ερώτημα για τον σταθμάρχη: «Δεν τον βλέπατε;» ή η ατυχής προτροπή «Πάμε κι όπου βγει...». Κάνοντας μια αναγωγή σε παραμέτρους του θεατρικού χώρου, αλλά και της καθημερινότητας, εύκολα διαπιστώνει κανείς, πως μπορούν να υπάρξουν ομοιότητες, τηρουμένων των αναλογιών. Διαχρονικές παθογένειες μιας αρρωστημένης νοοτροπίας, που συναντάς ακόμη και στον «ανεξάρτητο» χώρο του πολιτισμού.
Σε όλη την Ελλάδα, οι στοχευμένοι διορισμοί σε δημόσιες, κυρίως, διευθυντικές θέσεις, δίνουν και παίρνουν. Κομματικά «ημέτεροι» και πτυχιακά επαρκείς.
Τα δύο βασικά κίνητρα για έναν καλό διορισμό. Εδώ τελειώνει το έργο των επιτροπών για να συνεχίσουν να μαδάνε μαργαρίτες. Αδιαφορία, απρονοησία και ασχετοσύνη για την αναζήτηση ταλέντων, εμπνευσμένων και χαρισματικών καλλιτεχνών και για μοναδικότητες που αφήνουν τη δική τους ιστορία στο θέατρο. Καμιά νύξη για καλλιτέχνες που έχουν τον ίδιο χτύπο καρδιάς με τον κόσμο και δεν βιοπορίζονται με «αρπαχτές». «Καρέκλες» που ότι ψυχανωμαλία εμπνευστούν την παρουσιάζουν ως επιτυχία, με μεθοδεύσεις αποθέωσης του μέτριου. Ευκολάκια που αρκεί να τα «λένε» και νοοτροπία των αρμοδίων που καθορίζουν τις τύχες των ηθοποιών, που γίνονται αυλές. Το πάμε κι όπου βγει, που, επίσης, συναντάμε στον θεατρικό χώρο, δεν είναι προοπτική δημιουργίας, αλλά επιβεβαίωση ένδειας.
Πάμε κι όπου βγει: Εν τέλει ο πολιτιστικός θεατρικός πλουραλισμός τι σημαίνει; Διορισμοί και επιδοτήσεις «ημετέρων;». Εξυπηρετήσεις «αυλών» και «αυλικών;». Ποια είναι τα σύνορα μεταξύ καλογυαλισμένης ρηχότητας και του άξιου;
Πάμε κι όπου βγει: Διορισμοί δημιουργών με μηδενικά κοινωνικά αντανακλαστικά. Άραγε, πανελλαδικώς υπήρξαν και ενδεχομένως υπάρχουν θέσεις καλλιτεχνικών διευθυντών, ηθοποιών και πάσης φύσεως καλλιτεχνών που δεν κάνουν για αυτές τις θέσεις; Πάμε κι όπου βγει: Για τους κατασκευαστές-διαμορφωτές απόψεων και αντιλήψεων χρησιμοποιώντας βεβαιωτικές λεκτικές μεγαλοστομίες, βαθμολογούν την κάθε παράσταση χωρίς να αφήνουν περιθώρια αντίθετων απόψεων.
Πάμε κι όπου βγει: Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ομοιομορφία, σκηνοθετικών, ερμηνευτικών αποδόσεων και αντιδράσεων στον θεατρικό χώρο; Ίδιο «παίξιμο» από όλους, ίδιες σκηνικές παρουσίες, χωρίς τη λάμψη του ταλέντου, του ξεχωριστού που πρέπει να χαρακτηρίζει τον κάθε ηθοποιό. Πάμε κι όπου βγει: Το θέατρο δεν εμπνέεται από μαθηματική αυστηρότητα, αλλά από φιλοσοφική αμφισβήτηση. Είναι παράθυρο στην κοινωνία. Ο χώρος που κάνει τους ανθρώπους καλύτερους, σκεπτόμενους και πνευματικά ανώτερους.
Είναι καιρός να αναβιώσει η θεατρική μας παράδοση, ώστε να αποκρουστεί η καθιέρωση της μετριότητας. Να δοθεί στο θέατρο το κύρος που τους αναλογεί. Συντεχνίες, αποδυνάμωση των πτυχίων συμψηφισμοί του ποιοτικού με το μέτριο, υπονομεύουν την προοπτική του θεάτρου.
