η οποία σφραγίστηκε χθες για παραδοθεί ατόφια στο μακρινό 2052. Γράμματα, συναξάρια, ζωγραφιές, παιχνίδια, φιγούρες ποδοσφαιριστών, σφραγίδες, σβούρες, προστατευτικές μάσκες, χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, μολύβια, ακουστικά, μπουκαλάκια με νερό, σερπαντίνες και φυσικά οδηγίες για το άνοιγμα της χρονοκάψουλας προς εκείνους που θα κληθούν να διαχειριστούν αυτόν τον μοναδικό θησαυρό. Αντικείμενα της καθημερινότητας, χρηστικά ή και διακοσμητικά, τα οποία στο σήμερα ενδεχομένως να μην έχουν κάποια ιδιαίτερη αξία, ωστόσο σε τριάντα χρόνια από σήμερα σίγουρα θα αποτελούν μια εξαιρετική πηγή γνώσης και μια ευχάριστη έκπληξη για τον συνομιλητή του μέλλοντος. Αξίζουν, λοιπόν, πραγματικά συγχαρητήρια στην αρχαιολόγο επιστημονικά υπεύθυνη του Μουσείου Σιτηρών και Αλεύρων, Κωνσταντίνα Κόντσα, για τη σύλληψη της ιδέας και φυσικά στην Αντιδημαρχία Πολιτισμού για την υλοποίηση.
Στην τελετή σφραγίσματος που πραγματοποιήθηκε χθες στο Μουσείο ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Επιστημών Πάνος Σάπκας παρέδωσε τη χρονοκάψουλα στην προϊσταμένη των Γ.Α.Κ. – Τμήμα Λάρισας, Φανή Καραγιάννη, ώστε να αποθηκευτεί έως τον Δεκέμβριο του 2052. Όπως σημείωσε στην ομιλία του: «Ο χρόνος είναι κάτι που μας απασχολεί όλους. Τίποτε δεν αφήνει αναλλοίωτο. Όλα τ’ αλλάζει. Και καμιά φορά δεν χρειάζεται να περάσει πολύς. Φτάνει και μια στιγμή, όπως έγινε με τον σεισμό στην Τουρκία, όπως έχει γίνει εκατομμύρια φορές στην ιστορία του πλανήτη μας.
Εκτός, όμως, από τις μεγάλες αλλαγές, συμβαίνουν κι οι μικρές, οι καθημερινές. Τέτοιες περιλαμβάνει κι η δική μας χρονοκάψουλα. Ένα βιβλίο, μια μάσκα απ’ αυτές που φορούσαμε στην καραντίνα, ένα νόμισμα κι άλλα μικροαντικείμενα, που σε 30 χρόνια που θα ανοίξει η χρονοκάψουλά μας, μπορεί να φαντάζουν άγνωστα και παράξενα. Το Μουσείο Σιτηρών και Αλεύρων, λίγο πριν εκπνεύσει το 2022, αποφάσισε να δημιουργήσει μια χρονοκάψουλα. Και μάλιστα συλλογική, θέλοντας δώσει βήμα στην κοινή λαχτάρα μας για επικοινωνία με το μέλλον. Να δώσει την ευκαιρία στους σημερινούς πολίτες να συνομιλήσουν με τους μελλοντικούς.
Και να μας κάνει να σκεφτούμε πως δεν είναι ο χρόνος που τα αλλάζει όλα, αλλά εμείς! Πόση σημασία έχει τι κάνουμε εμείς, μέσα στον χρόνο. Γιατί η ζωή θα συνεχιστεί και μετά από μας, οπότε έχουμε μεγάλη ευθύνη σήμερα για το πώς θα διαμορφωθεί το αύριο.
Νομίζω ότι ήταν μια ωραία διαδικασία, από την οποία μάθαμε πολλά και προβληματιστήκαμε αρκετά. Θέλω να ευχαριστήσω τους Λαρισαίους, μικρούς και μεγάλους, που συμμετείχαν σε αυτήν την πρωτοποριακή και διασκεδαστική δράση του Μουσείου μας. Ήρθε η ώρα να παραδώσουμε τη χρονοκάψουλά μας στο... μέλλον. Κι όπως έλεγε ο Ηράκλειτος: Ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει πεσσούς. Το βασίλειο ανήκει σ’ αυτό το παιδί».
