Οι μαθητές κι οι μαθήτριες έγιναν πρωταγωνιστές. Ανέλαβαν ρόλους, έγιναν σκηνοθέτες, αφηγητές, μουσικοί, τεχνικοί, ηθοποιοί. Συντονίστηκαν και δημιούργησαν σκηνές από το μηδέν. Η ένταση των σωμάτων και των μηνυμάτων των σκηνών είναι δική τους απόλυτα δημιουργία. Υπό την καθοδήγηση της κας Σπανού και στο πλαίσιο της «Σκηνής του δρόμου» του Μπρεχτ βίωσαν τη θεατρικότητα της ζωής και τη ζωή στο θέατρο. Μια μοναδική εμπειρία για όλους. Η Παιδαγωγική της αναγνώρισης, όπου οι μαθητές κι οι μαθήτριες βιώνουν το ενδιαφέρον, αναλαμβάνουν ισότιμα ρόλους, αποκαλύπτουν και ταυτόχρονα βελτιώνουν τις ικανότητές τους, συναντά το Θέατρο. Συναντά το πλαίσιο που απελευθερώνει και αποενοχοποιεί την πράξη, γιατί δεν υπάρχει σωστό και λάθος, δεν υπάρχει κριτική. Στο πλαίσιο αυτό ο μαθητής παίΖΕΙ και αυτή είναι η ουσία. Αλήθεια, εκτός θεάτρου παίζουμε ρόλους; Όπως ρώτησε και η Σταματία, μαθήτρια της Β’ Λυκείου: «Στη ζωή μας όταν είμαστε μόνοι είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός και όταν είμαστε με τους άλλους παίζουμε κάποιον ρόλο;».