η Κινηματογραφική Λέσχη Λάρισας, ανακοίνωσαν την επανέναρξη των προβολών στο «Χατζηγιάννειο» Πνευματικό Κέντρο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19:00 και στις 21:30, με γενική είσοδο 4 ευρώ.
Η πρώτη ταινία, «Η χαμένη σκηνή», του πολυβραβευμένου Ζανγκ Γιμού, ένα γλυκόπικρο δράμα που με τρυφερό χιούμορ και φόντο μια ταραγμένη εποχή της σύγχρονης ιστορίας, αποτίνει φόρο τιμής στη βαθιά λαϊκότητα, αλλά και τη συναισθηματική δύναμη της κινηματογραφικής εικόνας, θα προβληθεί σήμερα Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2023. Ο Ζανγκ Γιμού, ο διασημότερος Κινέζος σκηνοθέτης, έχει από την αρχή της καριέρας του μέχρι σήμερα μια ιδιαίτερη σχέση αγάπης-μίσους με τις αρχές της χώρας του. Ενώ οι πρώτες ταινίες του ήρθαν αντιμέτωπες με λογοκριτικές παρεμβάσεις και η προβολή του βραβευμένου στις Κάννες «Να Ζεις» (1994) απαγορεύτηκε, το 2008 του ανατέθηκε η σκηνοθεσία των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Το 2013, όμως, του απαγγέλθηκαν κατηγορίες και βαρύ πρόστιμο για παραβίαση της εθνικής πολιτικής του ενός παιδιού και, το 2019, η κινεζική κυβέρνηση ακύρωσε την τελευταία στιγμή τη συμμετοχή της «Χαμένης Σκηνής» στο Φεστιβάλ Βερολίνου «για τεχνικούς λόγους». Χωρισμένη σε ταινίες εποχής και σύγχρονα δράματα, η φιλμογραφία του Γιμού έχει αγγίξει την πρόσφατη κινεζική ιστορία όσο πιο βαθιά της ήταν επιτρεπτό, κάνοντας ευθείες αναφορές στην πολύπαθη δεκαετία της Πολιτιστικής Επανάστασης (1966-76) τόσο στο «Να Ζεις» όσο και στην πιο πρόσφατη «Μεγάλη Επιστροφή» (2014).
Με τη «Χαμένη Σκηνή» επιστρέφει στην επαρχιακή Κίνα εκείνης της περιόδου, κατά την οποία ένας περιπλανώμενος προβολατζής, αποκαλούμενος «κύριος Σινεμά» από όλους τους κατοίκους της περιοχής, περιδιαβαίνει τα χωριά, προβάλλοντας προπαγανδιστικές ταινίες και επίκαιρα. Για τους απομονωμένους ανθρώπους στα βορειοδυτικά της χώρας κάθε προβολή αποτελεί ένα πολυαναμενόμενο, μαζικής προσέλευσης γεγονός, αλλά η προγραμματισμένη για την επόμενη μέρα κινδυνεύει να εξελιχθεί σε φιάσκο χωρίς ακόμα να το ξέρει κανείς. Προσωπικές ανθρώπινες ιστορίες διασταυρώνονται κάτω από τη σκιά μιας συλλογικότερης και σαφώς τραγικότερης, η οποία χτίζει το ηρωικό αφήγημά της μέσω της μεγάλης οθόνης. Μέσα σ’ αυτό, όμως, εισχωρεί απρόοπτα «ένα δευτερόλεπτο» (ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας), το οποίο φτιάχνει μια δική του, αόρατη στα μάτια των πολλών θεατών παράλληλη ιστορία. Ο τρόπος με τον οποίο αυτή ενσωματώνεται σ’ έναν απελέκητο εθνικό μύθο δίνει στον Γιμού την ευκαιρία για μια εύστροφη αλληγορία πάνω στη «μικρή» και τη «μεγάλη» ιστορία, κομμάτι ενός γλυκόπικρου δράματος, που υμνεί νοσταλγικά τη βαθιά λαϊκότητα και τη συναισθηματική δύναμη της κινηματογραφικής εικόνας, η οποία μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή με χίλιους απρόβλεπτους τρόπους.
