«Το τραγούδι της μαύρης τρύπας»

Παρουσιάζεται στις 3 Νοεμβρίου το βιβλίο της Σοφίας Φιλιππίδου

Η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών του Δήμου Λαρισαίων και η Κινηματογραφική Λέσχη Λάρισας, παρουσιάζουν το βιβλίο της ηθοποιού Σοφίας Φιλιππίδου «Το τραγούδι της μαύρης τρύπας», την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου στις 19:30 στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο. Για το βιβλίο θα μιλήσουν η δημοσιογράφος Κωνσταντίνα Καρυδάκη και η συγγραφέας. Θα διαβάσουν αποσπάσματα οι ηθοποιοί και θεατρολόγοι Παναγιώτης Μπάκας και Θεοδώρα Μουκούλη και οι ηθοποιοί Αλίκη Τσάκου και Νίκος Ζαρκογιάννης.

“Το τραγούδι της μαύρης τρύπας. Μικρά κείμενα με τίτλους και υποσημειώσεις” είναι το δεύτερο βιβλίο της.
Kαι στο οπισθόφυλλό του αναφέρει:
“Αν είναι αλήθεια πως η ιστορία του έρωτα και του ανθρώπου έχει από καιρό τελειώσει, μάλλον θα είμαι ένα παιδί που μιλάει για τη χαρά και για τα δάκρυα των πραγμάτων, ένα παιδί που παίζει με υλικά του νου, του ονείρου και της φαντασίας και με στίχους και ποιήματα καταραμένων και εθνικών ποιητών, ένα παιδί που παίρνει λόγια από μεγάλους λογοτέχνες, αποσπάσματα από ιστορίες πολέμων, από τον Θουκυδίδη και τις τραγωδίες και ανάσες από τα αριστουργήματα και παύσεις από τον Μπέκετ, που είναι σαν γκρεμοί, και από τον Σαίξπηρ, και από μνήμες και αισθήσεις, και από παραμύθια και από κείνο το ίδιο παραμύθι που έβαζα να μου λέει η γιαγιά μου η Σοφία, η πολύ φτωχιά, για μια κοπέλα που την κυνηγούσαν να την πιάσουν, αλλά ποτέ δεν τη φτάνανε, και από τις προσευχές και τα ξόρκια που μου έλεγε η μάνα μου για να με ξεματιάσει, όταν την έπαιρνα κάθε μέρα στο τηλέφωνο, «μαμά, ξεμάτιασέ με μέ τα γαρίφαλα που σκάνε» (τι ωραία που μυρίζουν τα γαρίφαλα όταν καίγονται), κι έφευγε ο καπνός από το κεφάλι μου μαζί με το κακό το μάτι κι έλεγε η μάνα μου «όλα τα παιδιά μου είναι καλά, αλλά εσύ είσαι το καλύτερο, γι’ αυτό θα υποφέρεις.
Έχεις καλή ψυχή», μου έλεγε, «έτσι σ’ έκανε ο Θεός», και πλάθω ιστορίες μ’ αυτά και με άλλα πιο ευτελή υλικά και με το χώμα από τις γλάστρες μου, και με αποφόρια και μεταχειρισμένα πουκάμισα... γαζώνω και με κουρέλια ράβω με τα χέρια μου και με την τρέλα μου, και δεν φοβάμαι να πω τη λέξη «τρέλα» για να ζω, να γράφω και να κάνω θέατρο. Κι ας κάνετε «αναγνώριση χώρου» αποστρέφοντας το βλέμμα σας όταν σας μιλάω! Εγώ τα βλέπω τα δάκρυά σας”.