μη αναπήρων) θέατρο στην Ελλάδα, μια σταθερή αξία παιδείας και τέχνης με διεθνή αναγνώριση για το έργο του, παραστάσεις του οποίου το φιλότεχνο λαρισαϊκό κοινό έχει παρακολουθήσει και στο ΔΩΛ. Φέτος, το «ΘΕΑΜΑ» ανέβασε τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη σε πανελλήνια πρώτη στη διασκευή του Ζαν-Πολ Σαρτρ σε μετάφραση Ελίνας Νταρακλίτσα. Ο ιδρυτής του «ΘΕΑΜΑ», Βασίλης Οικονόμου, και η Σοφία Σταυρακάκη επεξεργάστηκαν δραματουργικά το κείμενο και σκηνοθέτησαν την παράσταση, που ξεχώρισε σε μια περιοδεία σε κατάμεστα θέατρα με διθυραμβική ανταπόκριση κριτικής και κοινού. Ο γνωστός Λαρισαίος ηθοποιός Μιχάλης Ταμπούκας έλαβε τα εύσημα για την ερμηνεία του στον ρόλο του Ποσειδώνα και, επίσης, μετέφρασε το κείμενο στα αγγλικά για τους υπέρτιτλους στην καθολική προσβασιμότητα της παράστασης. Μαζί με τον εξαιρετικό Χορό των ηθοποιών που υποδύθηκαν τις Τρωάδες στην επισυναπτόμενη φωτογραφία του Γκίκα Μελαχροινού με τον Μιχάλη Ταμπούκα (κέντρο), απεικονίζονται, επίσης, αριστερά ο Πάνος Ζουρνατζίδης (Ταλθύβιος), η Σοφία Σταυρακάκη (Κασσάνδρα) και η Αναστασία Μακρή (Εκάβη) και δεξιά η Χριστίνα Τούμπα (Ανδρομάχη), η Έλη Δρίβα (Ελένη) και ο Μάνος Τριανταφυλλάκης (Μενέλαος) σε χαρακτηριστικές στιγμές εκπληκτικών ερμηνειών.
Ο Μιχάλης Ταμπούκας λέει για την παράσταση: «Το θέατρο είναι ποίηση. Έτσι, η υπόθεση ενός έργου μπορεί να εκφράζει κάτι άλλο από αυτό που παρουσιάζεται επί σκηνής. Ο Ευριπίδης έγραψε τις «Τρωάδες» για να στηλιτεύσει διάφορες μορφές ασέβειας και επεκτατισμού των Ελλήνων. Ο Σαρτρ διασκεύασε τις «Τρωάδες» τη δεκαετία του ’60 με αναφορές στον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό στην Ασία. Και εξυπακούεται πως αυτές οι συνθήκες είναι διαχρονικές, όπως καταδεικνύεται και στις «Τρωάδες», εδώ και τόσους αιώνες: βία, πόλεμος, κακοποίηση, η θέση της γυναίκας, ο ξεριζωμός...». Επίσης, η μεγάλη ερμηνεύτρια της προφορικής μας παράδοσης, Γιώτα Βέη, σφραγίζει την παράσταση ως Κορυφαία Χορού. Ο Μιχάλης Ταμπούκας σημειώνει ότι: «Η Γιώτα Βέη εκφράζει μοναδικά το νήμα που συνδέει τη μνήμη στην παράδοση με τη ρίζα της. Φέτος, συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Όταν η παράσταση κλείνει με τραγούδι για τη Σμύρνη, η κορύφωση είναι καταλυτική». Για τον ρόλο του, ο Μιχάλης Ταμπούκας αναφέρει ότι: «Στην αρχαιότητα οι θεοί ήταν ανθρωπόμορφοι και ανθρωποπαθείς, είδωλα, αντανακλάσεις ανθρώπινων επινοήσεων. Την εποχή της εκδοχής του Σαρτρ, όπως και σε διάφορες άλλες εποχές, αυτά τα «είδωλα» είναι κάποιοι που κάποιοι άλλοι τους ορίζουν σε αυτήν τη θέση. Όταν, λοιπόν, ο Ποσειδώνας επιβάλλει την εξουσία του καταστρέφοντας ανθρώπους, χάνει αυτούς που του έδωσαν τη θέση του και συνεπώς χάνεται και αυτός μαζί τους. Ένας φαύλος κύκλος παραλογισμού και αυτοκαταστροφής».
