διοργανώνει το Κέντρο Λαογραφικών Ερευνών Λάρισας, παράσταση με την οποία συμμετέχει στην πανελλήνια δράση του Υπουργείου Πολιτισμού «Όλη η Ελλάδα Ένας Πολιτισμός». Η παράσταση είναι συμπαραγωγή του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού -με την υποστήριξη της Περιφέρειας Θεσσαλίας- και θα πραγματοποιηθεί στις 8 και 9 Σεπτεμβρίου στο Β’ Αρχαίο Θέατρο. Όλες οι εκδηλώσεις φέτος είναι αφιερωμένες στα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Όσα ο χρόνος δεν έσβησε, όσα το ανθρώπινο χέρι δεν άλλαξε, όσα ο νους δεν λησμόνησε. Ένα ταξίδι μέσα από το Θέατρο Σκιών, τη μουσική και τον χορό στη γη της Ανατολίας. Η μνήμη αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους πολιτισμικούς πόρους. Ποιος και πώς θα τη διαχειριστεί, είναι αποφασιστικό για τη συγκρότηση της ταυτότητας, του πολιτισμικού προφίλ μιας κοινωνίας, του υλικού και συμβολικού κεφαλαίου της. Αν όλοι υποκλίνονται στη μνήμη, εκείνη που φαίνεται να έχει χάσει τα δικαιώματά της είναι η λήθη. Με περισσή ευκολία την αναθεματίζουν και τη λιθοβολούν. Κι όμως χωρίς τη λήθη δεν θα μπορούσαμε να ζούμε ειρηνικά μεταξύ μας. Ένας κόσμος με απόλυτη μνήμη θα ήταν εφιαλτικός και αφόρητος. Όπως επίσης ένας κόσμος πλήρους λήθης δεν θα ήταν κόσμος ανθρώπινος. Οι ανθρώπινες κοινωνίες, όπως και ο ανθρώπινος ψυχισμός άλλωστε, βασίζονται σε μια καλοδουλεμένη, μέσα από τον χρόνο, ισορροπία ανάμεσα στη μνήμη και στη λήθη. Π.χ. μνημονεύουμε τη Μικρασιατική Καταστροφή όχι μόνο για να θυμηθούμε τους δικούς μας ξεριζωμένους, αλλά και τους ξεριζωμούς τους σημερινούς, τα καραβάνια των προσφύγων που διασχίζουν σύνορα. Η ανάμνηση της προσφυγιάς και της μετανάστευσης θα αφήσει ανεπηρέαστη τη στάση μας απέναντι στους σημερινούς πρόσφυγες;
Η μουσικοχορευτική παράσταση, σε συνεργασία με το Θέατρο Σκιών του Άθω Δανέλλη και της μουσικής κομπανίας του Κυριάκου Γκουβέντα, θα επιχειρήσει να καταδείξει τη μουσική και χορευτική παράδοση της Μικράς Ασίας, μέσα από ένα ταξίδι στον τόπο και στον χρόνο πριν την καταστροφή της, στον μετέπειτα βίαιο ξεριζωμό των κατοίκων της και τον μετασχηματισμό αυτής της παράδοσης στο νέο πλαίσιο διαβίωσης στην Ελλάδα. Η Μικρά Ασία υπήρξε ένα σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, ένα χωνευτήρι μουσικών παραδόσεων Δύσης και Ανατολής.
Στη Μικρασία κάθε κοινωνική τάξη (ράγκο) είχε τη μουσική της. Οι αριστοκράτες διασκέδαζαν στις κατοικίες τους ή στα καφέ σαντάν με πιάνα, τραγουδώντας οπερέτες, λυρικά ευρωπαϊκά άσματα, άριες από όπερες και ερωτικά τραγούδια της μόδας. Η μεσαία τάξη στις ταβέρνες και στα πανηγύρια αρέσκονταν σε τραγουδάκια του συρμού, σε αστικά δημοτικοφανή, σε ξένα σουξέ, σε τραγούδια καθαυτό σμυρναίικα ή παλιολλαδίτικα εισηγμένα και σε μελωδίες διαφόρων προελεύσεων. Το μπάσσο ράγκο -η κατώτερη τάξη- στα καφέ αμάν προτιμούσε τα γνήσια δημοτικά, τις τούρκικες, εβραίικες ή αρμένικες λαϊκές επιτυχίες, ακόμη και τα ρεμπέτικα ή τα τραγούδια των καταγωγίων. Αυτό το μουσικοχορευτικό κλίμα θα αναδειχθεί μέσα από τρία σκηνικά αναπαράστασης του τρόπου διασκέδασης της κάθε κοινωνικής τάξης. Tα τραγούδια και οι σκοποί που επιζούν σήμερα σε μεγάλο μέρος της λαϊκής μουσικής μας, είναι γνωστό ότι αποτελούν μια κληρονομιά που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και από μια περιοχή που βρίσκεται τόσο κοντά όσο και μακριά μας: τη Μικρά Ασία.
Η μικρασιατική μουσική είχε γίνει γνωστή και πολύ αγαπητή στην Ελλάδα και από τις παραστάσεις του δημοφιλούς Καραγκιόζη. Έτσι, λοιπόν, μέσα από το ταξίδι και τις θύμησες του Μικρασιάτη Καραγκιόζη θα περιπλανηθούμε στη μουσικοχορευτική παράδοση της Μικρασίας, αλλά και στη μετεξέλιξή της, στον Ελλαδικό πλέον χώρο, στη λαϊκή-ρεμπέτικη μουσική. Αναλυτικές πληροφορίες και προκρατήσεις θέσεων στο digitalculture.gov.gr.
Είσοδος ελεύθερη.
