Βραβείο Καλύτερου Κόμικ για «Το καπλάνι της βιτρίνας»

ΤΟ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΚΗΣ ΖΕΗ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ ΣΕ GRAPHIC NOVEL ΚΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΕ ΣΤΗ ΦΕΤΙΝΗ ΑΠΟΝΟΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΚΟΜΙΚΣ

Η διασκευή σε graphic novel του εμβληματικού μυθιστορήματος της αξέχαστης Άλκης Ζέη «Το καπλάνι της βιτρίνας» από τις εξαιρετικά ταλαντούχες δημιουργούς Γεωργία Ζάχαρη και Στέλλα Στεργίου απέσπασε το Βραβείο Καλύτερου Κόμικ στη φετινή απονομή των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς που πραγματοποιήθηκε στις 14 Απριλίου 2022, στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Η ίδια η Άλκη που πάντα στήριζε τους νέους ανθρώπους και τις νέες ιδέες είχε αγκαλιάσει θερμά την ιδέα να γίνουν τα βιβλία της graphic novel και ήταν πολύ ενθουσιασμένη. Με τον τρόπο τους, οι δύο κομίστριες, σεβόµενες την ατµόσφαιρα και το πνεύµα του πρωτοτύπου, όχι μόνο σύστησαν το έργο της ξανά στις νεότερες γενιές, αλλά κατάφεραν να το αναδείξουν και να συνεχίσουν την επιτυχημένη του πορεία.
Το βιβλίο ήταν υποψήφιο σε τρεις ακόμα κατηγορίες: καλύτερο σχέδιο, καλύτερο εξώφυλλο, καλύτερη καλλιτεχνική επιμέλεια.

Όλα ξεκίνησαν στα τέλη του 2020, όταν η Στέλλα που είχε δεχθεί την πρόταση της διασκευής του Καπλανιού σε graphic novel τηλεφώνησε στη Γεωργία για να συνεργαστούν.
«Αυτό ήταν το πρώτο σε μια σειρά από τηλεφωνήματα, που μετά έγιναν συγκατοίκηση, και σίγουρα δεν φανταζόμασταν ακόμη πόσο πολύ καιρό θα περνούσαμε μαζί, ούτε και πόσο πολύ καιρό θα περνούσαμε με το Καπλάνι.
Λίγο καιρό μετά, δείξαμε τα πρώτα σχέδια για τους χαρακτήρες, τους περισσότερους από τους οποίους βρήκαμε πολύ εύκολα, σχεδόν σαν να σχηματίστηκαν με τη νέα ανάγνωση οι ίδιες εικόνες στα κεφάλια μας. Τότε, είχαμε άλλο ένα, ή μάλλον δύο σημαντικά τηλεφωνήματα, από τα δύο παιδιά της Άλκης Ζέη. Ο Πέτρος και η Ειρήνη μάς είπαν, ξεχωριστά ο καθένας, ότι δεν σκοπεύουν να μας κάνουν πολλές διορθώσεις. Ότι οι ίδιοι δεν είναι η Άλκη, οπότε το έργο αυτό είναι τώρα δικό μας.
Αυτό ήταν κάτι πολύ όμορφο και απελευθερωτικό, αλλά επίσης και κάπως αγχωτικό. Στην πραγματικότητα, το «Καπλάνι της βιτρίνας» ήταν ένα βιβλίο που ήδη νιώθαμε δικό μας, από την πρώτη φορά που το διαβάσαμε, πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια που το έφερε στην καθεμιά η μαμά της. Το να γίνει όμως από δικό μας ανάγνωσμα δικό μας έργο ήταν μια παράξενη διαδικασία, μάλλον τρομακτική, γιατί πώς κάνεις δικό σου ένα έργο τόσο εμβληματικό, γραμμένο από μια τόσο σημαντική λογοτεχνική μορφή, που τόσοι άνθρωποι εκεί έξω το νιώθουν δικό τους; Όποτε λέγαμε σε φίλους ή γνωστούς για τη νέα μας δουλειά, καταλαβαίναμε καλύτερα κάτι που ήδη ξέραμε, ότι αυτό το βιβλίο είναι αγαπημένο κτήμα πολλών και ότι έχουμε αναλάβει να συνδιαλλαγούμε με μια πολύ αγαπημένη συγγραφέα από τη μία, κι από την άλλη να αναμετρηθούμε με τη φαντασία του κάθε ανθρώπου που έχει αγαπήσει το Καπλάνι».