κ. Παύλου Λάλου (ποιητή, δημοσιογράφου, εκδότη, συγγραφέα). Πρόκειται για ένα λυρικό - φιλοσοφικό πόνημα σε ποιητική φόρμα, απόσταγμα βιωματικό και κοσμοθεωρητικό του συγγραφέως. Είναι το «Λύθρος ή Τα κατά Λαπίθας πάθη», στις Καρδιτσιώτικες εκδόσεις ΦΑΟΣ, του 2019, σε μικρό κομψό μέγεθος. Πίσω από την persona του μυθικού ανώνυμου Λαπίθη και του επώνυμου σοφού Κένταυρου Χείρωνα, ομιλεί -από το ποιητικό βάθος- ο ίδιος ο δημιουργός του έργου. Πυκνά ποιήματα σε ενότητες (24 συνολικά), που απαρτίζουν ένα είδος «φιλοσοφικού» μικρού έπους, όπως του Εμπεδοκλή από τον Ακράγαντα ή του Παρμενίδη του Ελεάτη («Περί φύσεως»), 5ος αιώνας π.Χ.
Ο ποιητής ασχολείται με τα πανάρχαια ερωτήματα που ταλανίζουν κάθε ανθρώπινη ύπαρξη – άσχετα αν πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να τα διατυπώσουν ή να τα εκφράσουν και απαντούν σ’ αυτά μόνον πρακτικά. Ξεκινά από τις «λέξεις», «το ζύγι της ανθρωπιάς μας», όπως τις θεωρεί ο ίδιος... Με όχημα, λοιπόν, τις λέξεις, ο κ. Λάλος οικοδομεί το έργο αυτό, στερεό επιστέγασμα πολλών ετών υπηρεσίας και διακονίας στις Μούσες της ποιήσεως και του δράματος. Ξεδιπλώνει -αβίαστα- τα νοήματά του κατεβάζοντας νεροσυρμές προβληματισμών, τέμνοντας τα εμπόδια και ξεφράζοντας τα προβλήματα για να οδηγήσει το πνεύμα του (μέσω των λόγων του Λαπίθη!) σ’ ένα κοινό όραμα, όπως φθέγγεται ο ίδιος (ποίημα «ίσως», σελίδα 16.) Ο κ. Λάλος, χωρίς μεγαλοστομίες, με ζυγισμένες λέξεις, με εύστοχα νοήματα μάς ταξιδεύει με ταχύτητα (χωρίς -όμως- πνευματικούς ίλιγγους!), στα δράματα της ανθρώπινης ύπαρξης (ερωτήματα περί θεού, προορισμού του ανθρώπου, σχέσεων με τους άλλους) αλλά κυρίως με τον εαυτό μας! Γράφει χαρακτηριστικά: «Ξένοι είμαστε πάνω στη γη. Νομίζουμε ότι ο «θεός» μας κινεί σα νευρόσπαστα σε βασανιστικό ανήφορο. Μα ο «θεός» είναι η αλληλουχία των γεγονότων που προκαλεί μικρά θαύματα. Γιατί ο θάνατος να είναι μαυροφόρος άντρας κι όχι γελαστή αηδόνα;» (σελ. 44).
Μέσα από δαιδαλώδεις διαδρομές της Μυθολογίας (που συμβολίζουν τα διλήμματα και τα τυραννικά ερωτήματα κάθε ύπαρξης) ο ποιητής μάς οδηγεί «εις αναψυχήν», μας βγάζει στα ξέφωτα της καλύτερης εκδοχής του ανθρώπινου είδους, του ορθώς σκεπτόμενου πολίτη... Ο κ. Λάλος, εκλεκτικός μελετητής και δόκιμος συγγραφέας καταλήγει στοχαστικά και εμφαντικά: «Το κύκνειο», σελ. 53. «όλα είναι δυνατά! Αφού απ’ τη στιφάδα με τ’ ωρίμασμα βγαίνει η γλύκα, αφού απ’ τους δεινόσαυρους προέκυψε τ’ αηδόνι, με το τραγούδι του, αφού τα σάκχαρα μετασχηματίζονται σε κρασί, από την κάμπια προκύπτει η πεταλούδα, απ’ το βαθύ σκοτάδι βγαίνει η χαραυγή, τότε όλα είναι δυνατά. Με κατανόηση, με συμπόνια, με αγάπη, τη ζύμη της ζωής...». Κώστας Λ. Πάνος.
