ταινίες των «X-Men» του Μπράιαν Σίνγκερ και του «Spider-Man» του Σαμ Ρέμι, η παρακαταθήκη των Marvel Comics δημιούργησε μία επίσης γόνιμη κινηματογραφική παράδοση. Τώρα, με το «Spider-Man: No Way Home» του Τζον Γουότς, ισοδύναμο αριστούργημα με το προηγούμενο επίσης λεπταίσθητα επικολυρικό «Avengers: Endgame» των Άντονι και Τζο Ρούσο (2019), αυτή η παράδοση συνεχίζει (σ)την εξέλιξή της με την καλύτερη έννοια. Με μία ευφάνταστη σύλληψη, ο «Άνθρωπος Αράχνη» Πίτερ Πάρκερ (ο θαυμάσιος Τομ Χόλαντ) πρέπει να αποκαταστήσει το όνομά του στην κοινή γνώμη -που επιδεινώνεται και από έναν δημοσιογράφο (ο απολαυστικός Τζ. Κ. Σίμονς)- και να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του -που επιστρέφουν από εναλλακτικά σύμπαντα (προηγούμενων ταινιών και με μεγάλες ερμηνείες των εκπληκτικών ηθοποιών που τους ενσαρκώνουν)- Doctor Octopus (Άλφρεντ Μολίνα), Green Goblin (Γουίλεμ Νταφόου), Sandman (Τόμας Χέιντεν Τσερτς), Electro (Τζέιμι Φοξ) και Lizard (Ρις Ίφανς). Έχοντας την υποστήριξη της κοπέλας του MJ (η υπέροχη Ζεντέγια) και του καλύτερου φίλου του Νεντ (ο άψογος Τζέικομπ Μπάταλον) -όπως και (αναλόγως στο μερίδιό τους) της θείας του Μέι και του συντρόφου της Χάπι (Μαρίσα Τομέι και Τζον Φάβρο αντίστοιχα σε συγκινητικές ερμηνείες)- ο Πίτερ ζητά τη βοήθεια του Doctor Strange (ο εξαίσιος Μπένεντικτ Κάμπερμπατς), ενώ από τα εναλλακτικά σύμπαντα έρχεται για ενίσχυση και ο εαυτός του στις άλλες του δύο (μέχρι στιγμής κινηματογραφικές) εκδοχές (των επίσης έξοχων Τόμπι Μαγκουάιρ και Άντριου Γκάρφιλντ). Ο πολυτάλαντος Τζον Γουότς εστιάζει καίρια στον ανθρωποκεντρικό πυρήνα αυτής της μάχης του εαυτού του, καθώς ο Πίτερ αντιμετωπίζει μία εμπειρία ψυχής στις ανάγκες των επιλογών (του) και (μαζί του) οι θεατές γεύονται μία γνήσια κινηματογραφική απόλαυση. Μετά την περιπέτεια στο τέλος της μέρας η (μεγάλη) οθόνη παραμένει (πάντα) ανοιχτή. Μερικές φορές σκληρή και ωστόσο (ακόμη και ταυτόχρονα) τρυφερή, δηλαδή -με δυο λόγια- ανθρώπινη και (κυρίως) υπέροχη σε γενναιόδωρες προσφορές.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας, ηθοποιός
