«Κατηγορώ» του Ρόμαν Πολάνσκι

ΚΑΙ ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ «ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΕΙΟ»

Ο τίτλος της ταινίας «Κατηγορώ» του Ρόμαν Πολάνσκι βασίζεται στο ομώνυμο κείμενο του Εμίλ Ζολά που συντάραξε τη γαλλική «κοινή γνώμη» το 1898 με επακόλουθα έντονων (αντι)δράσεων και (κοινωνικών) αντι(παρα)θέσεων.

Το κείμενο ξεσκέπαζε τη μηχανορραφία ενός μηχανισμού εξουσίας που, για να συγκαλύψει ένα σκάνδαλο κατασκοπίας με τεράστιες εθνικές –όπως και περαιτέρω διεθνείς– επιπτώσεις (…), έστειλε φυλακή τον αθώο αξιωματικό Αλφρέντ Ντρεϊφούς ως «εξιλαστήριο θύμα» εξαιτίας του αντισημιτισμού του Υπουργείου Αμύνης. Για το σενάριο της ταινίας ο συγγραφέας Ρόμπερτ Χάρις διασκεύασε το μυθιστόρημά του «Αξιωματικός και Κατάσκοπος» μαζί με τον σκηνοθέτη της, Ρόμαν Πολάνσκι, έναν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της Ιστορίας του Κινηματογράφου. Με πιστότητα ακριβείας ως προς τα πραγματικά γεγονότα που ενέπνευσαν τη μυθοπλασία της, η ταινία εξελίσσεται καθώς ο αξιωματικός Ζορζ Πικάρ (ο εξαίρετος Ζαν Ντιζαρντέρν), αρχικά «ουδέτερος» ως προς τον Ντρεϊφούς (ο θαυμάσιος Λουί Γκαρέλ), αλλάζει (δια)θέσεις όταν συνειδητοποιεί την αλήθεια και αποφασίζει να την αποκαλύψει και δημοσίως. Το ψηφιδωτό του Πολάνσκι είναι τουλάχιστον υπέροχο με ανεπανάληπτο παλμό και μοναδική εμβρίθεια κάθε λεπτομέρειας που ενσαρκώνεται ιδανικά από ένα σύνολο διανομής και συντελεστών. Επίσης με τις λεπταίσθητες συγχορδίες του, ο Αλεξάντρ Ντεσπλά, ο μεγαλύτερος σύγχρονος κλασικός συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής, σφραγίζει το «Κατηγορώ» του Ρόμαν Πολάνσκι με (άλλη) μία απαράμιλλη συμφωνία του ως (άλλο) ένα καίρια οργανικό στοιχείο αυτής της υποβλητικής, καθηλωτικής και συναρπαστικής ταινίας. Ο Πολάνσκι στήνει διακριτικά το (κάθε) κάδρο του εστιάζοντας στην καρδιά της ρίζας του με αλήθεια και αμεσότητα, καθώς φωτίζει (και) σχέσεις (υπ)αιτιότητας που πασχίζουν να κρυφτούν πάση θυσία (ιδίως «εύκολα διαθέσιμων» θυμάτων) χωρίς καμία (συν)αίσθηση συνεπειών. Έτσι στο «Κατηγορώ» ο Πολάνσκι προσφέρει ένα επικολυρικό κέντημα πολύπτυχων αποχρώσεων που αντικατοπτρίζει στο (διαχρονικό) περιεχόμενό του (και) μία κοιν(ωνικ)ή ψυχοπαθολογία, η οποία κυνηγά «αποδιοπομπαίους τράγους», προκειμένου να καλύψει (ευθύνες ως προς) παράγοντες της δικής της υποκρισίας μέσα από τη φόρμα ενός εξαίσιου αριστουργήματος ως γνήσια κινηματογραφική απόλαυση.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας,
ηθοποιός