Εχω το «κουσούρι» να θυμάμαι...

ΤΟΝΙΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ «Ε» Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΑΝΤΙΛΗΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ «ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ»

«Εχω το ”κουσούρι” να θυμάμαι... Το βιβλίο μου ”Αυτά που θέλω να σου πω” είναι ένα βιβλίο μνήμης, μια προσωπική μαρτυρία για γεγονότα και καταστάσεις που βίωσα ο ίδιος, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, η γενιά μου, η γενέθλια πόλη μου, η Λάρισα» τονίζει σήμερα στην «Ε» ο Κώστας Τσαντίλης με αφορμή την παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Αυτά που θέλω να σου πω» που θα γίνει αύριο Παρασκευή στις 8 μ.μ. στο Δημοτικό Ωδείο της πόλης. Το «Αυτά που θέλω να σου πω» είναι ένα βιβλίο «ιστορίας» μέσα από τη ματιά και το πρίσμα του -θουκυδίδειου ύφους και ήθους- πολίτη της Λάρισας Κώστα Τσαντίλη που απλώνεται από τις οδυνηρές αναμνήσεις της δεκαετίας του ’40 και την εφηβεία του μέχρι τη Χούντα, τη Μεταπολίτευση, τη δημοτική κίνηση «Λάρισα-Ανεξάρτητη πόλη», για να φτάσει τελικά στο σήμερα. Ο Κώστας Τσαντίλης στη συνέντευξή του απαντά στο ποια ανάγκη τον οδήγησε να γράψει το βιβλίο, τι θα συμβούλευε τον κατά 30 χρόνια νεότερο εαυτό του, τις προσδοκίες του για τη Λάρισα και το αν αυτές ευοδώθηκαν, τις προκλήσεις του αύριο για την πόλη, αλλά και… δεν απαντά στο πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου παραπέμποντας την «αποκάλυψη» στην αυριανή παρουσίαση.

Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή

* Κύριε Τσαντίλη, ποια είναι αυτά που θέλετε να μας πείτε;
- Το βιβλίο μου «Αυτά που θέλω να σου πω» είναι ένα βιβλίο μνήμης, μια προσωπική μαρτυρία για γεγονότα και καταστάσεις που βίωσα ο ίδιος, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, η γενιά μου, η γενέθλια πόλη μου, η Λάρισα. Καλύπτει μια μεγάλη χρονική περίοδο. Είναι κατ’ αρχάς μνήμες από τη δεκαετία του ’40, οδυνηρές. Είναι μνήμες από τη δεκαετία του ’50, από την εφηβεία μου, στη γειτονιά της οδού Μεγ. Αλεξάνδρου. Είναι μνήμες από τη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ’60, τους αγώνες του 15%, του 1-1-4, τον ολισθηρό δρόμο προς τη δικτατορία. Είναι μνήμες από τα χρόνια της χούντας και της μεταπολίτευσης. Είναι μνήμες από το βιβλιοπωλείο «Κέραμος», το περιοδικό ΑΥΤΟ, τη δημοτική κίνηση «ΛΑΡΙΣΑ-ανεξάρτητη αυτοδιοίκηση», τις δημοτικές μάχες για να προχωρήσουν κάποια πράγματα στην πόλη, από τις δημόσιες συζητήσεις, τα συνέδρια, τα βιβλία, τα ταξίδια.
ΚΟΥΣΟΥΡΙ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ
* Ποια ανάγκη σας οδήγησε να γράψετε το βιβλίο;
- Θα έλεγα ότι έχω το κουσούρι να θυμάμαι και μάλιστα θέλω να θυμάμαι. Μερικές από αυτές τις ιστορίες του βιβλίου, κάποιοι φίλοι μου τις έχουν ακούσει να τις διηγούμαι και αυτό γινόταν όταν η μνήμη μου επιζητούσε να τις εξωτερικεύσει. Επίσης είχα την πεποίθηση ότι έπρεπε να γίνουν ευρύτερα γνωστές κάποιες λεπτομέρειες από ορισμένες ενέργειες που αφορούσαν την πόλη και οι οποίες άλλαξαν την εικόνα της. Άρχισα λοιπόν να τις καταγράφω με πολύ αργό ρυθμό, όταν είχα διάθεση και γι’ αυτό η συγγραφή κράτησε κάποια χρόνια.
* Αν γυρνούσατε 30 χρόνια πριν, τέλος δεκαετίας του ’80 και αρχές δεκαετίας του ’90, τι θα λέγατε τότε στον Κώστα Τσαντίλη;
- Είχα, στη δεκαπενταετία που αναφέρεστε αλλά και στα μετέπειτα χρόνια, την πεποίθηση ότι ο πολίτης, μαζί με την άσκηση του επαγγέλματός του και την ιδιωτική του ζωή, οφείλει να ασχολείται και με τα κοινά και ιδιαίτερα με τα κοινά της πόλης του, πάντοτε υπερασπιζόμενος το συλλογικό συμφέρον. Αυτό έπραξα πάντοτε και γι’ αυτό βρέθηκα να έχω εκλεγεί 4 φορές δημοτικός σύμβουλος, μάλιστα τις 3 ως επικεφαλής της δημοτικής κίνησης «ΛΑΡΙΣΑ-ανεξάρτητη αυτοδιοίκηση». Επίσης έχω διατελέσει μέχρι τις αρχές του ’90 μέλος του Δ.Σ. της ΔΕΥΑΛ, μέλος της Δ.Ε. του ΤΕΕ, του Δ.Σ. του Θεσσαλικού Θεάτρου κ.α. Μπορεί όλα αυτά να ήταν κουραστικά, αλλά με ικανοποιούσαν και τα έκανα με αγάπη και τα θυμάμαι με συγκίνηση.
ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
* Οι προσδοκίες σας από τη Λάρισα ευοδώθηκαν; Νιώθετε ότι δεν έφτασαν τόσο ψηλά όσο θα μπορούσαν ή ότι τρύπησαν ταβάνι;
- Οι πόλεις είναι ζωντανοί οργανισμοί που βρίσκονται σε συνεχή μετασχηματισμό, δημιουργούν συνεχώς ανάγκες και επιθυμίες και πρέπει αυτές να εκπληρούνται πάντοτε προς το συμφέρον των πολιτών τους και συνεπώς για την πόλη σου δεν πρέπει να θεωρηθούν ποτέ ότι ευοδώνονται. Αυτό ισχύει περισσότερο για τη Λάρισα, η οποία στην αυγή της δεκαετίας του ’50 ξεκίνησε με πολλά προβλήματα, δέχτηκε ένα μεγάλο πληθυσμιακό φορτίο σ’ ένα περιορισμένο σχέδιο πόλης και ανύπαρκτες υποδομές. Τα επόμενα χρόνια και ιδιαίτερα μετά τη μεταπολίτευση κατάφερε να ξεπεράσει τις υστερήσεις της και να βλέπει αρκετά αισιόδοξα το μέλλον της.
ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ
* Η τότε θητεία σας στο Δημοτικό Συμβούλιο συνδέθηκε με μεγάλα έργα: Αποχετευτικό, πεζοδρόμηση Κέντρου, ίδρυση Ιατρικής. Σήμερα επειδή τα έργα υποδομής θεωρούνται εν πολλοίς αυτονόητα, ποιες πιστεύετε ότι είναι οι μεγάλες προκλήσεις για τη Λάρισα του αύριο;
- Το 2001 οι πανεπιστημιακές εκδόσεις Θεσσαλίας κυκλοφόρησαν το βιβλίο μου «Η επιδίωξη της αξιοβίωτης πόλης-η περίπτωση της Λάρισας». Με τον όρο αξιοβίωτη πόλη προσδιόριζα μια πόλη που ανταποκρίνεται στις επιθυμίες των πολιτών της, είναι ελκτική, τους γεμίζει με ικανοποίηση και υπερηφάνεια και μπορεί να μεταμορφώνει τον πολίτη της από απλό χρήστη σ’ έναν γόνιμο συνδιαμορφωτή της. Προσδιόριζα μάλιστα τα βασικά γνωρίσματα μιας τέτοιας πόλης: α) Πόλη φιλική στο περιβάλλον, με πολεοδομική οργάνωση, ήπιες μετακινήσεις, φύση στον αστικό ιστό της, ελαχιστοποίηση των αποβλήτων, της ατμοσφαιρικής και ηχητικής ρύπανσης, αισθητική διαμόρφωση, απόκτηση περιβαλλοντικής ταυτότητας. β) Πόλη φιλική στον άνθρωπο, πόλη που καλλιεργεί την παιδεία και τον πολιτισμό, την αλληλεγγύη και τα ανθρώπινα δικαιώματα. γ) Πόλη με παραγωγική συνοχή, με δυνατότητες καινοτομίας και να εξασφαλίζει απασχόληση. δ) Πόλη που προωθεί τη λειτουργία των θεσμικών της οργάνων, τον διάλογο, τη συμμετοχή των πολιτών της στις τοπικές υποθέσεις. Νομίζω αυτές πρέπει να είναι οι προκλήσεις που πρέπει να μας απασχολούν συνεχώς.
* Ο τίτλος του βιβλίου πώς προέκυψε;
- Αυτό θα μου επιτρέψετε να το πω στην παρουσίαση του βιβλίου, αύριο το βράδυ, στις 8, στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας.