Ένα νέο παιδί με όνειρα, πολυτάλαντο που άνοιξε τα φτερά του στην πρωτεύουσα, αλλά τελικά τον κέρδισε η Λάρισα. Στο «δισάκι» του κουβαλά τη ζωγραφική, τη σεναριογραφία, τη σκηνογραφία, ενώ έχει ήδη γράψει και δύο θεατρικά έργα. Το λογικό θα ήταν -ποιος άραγε μπορεί να το πει πια αυτό-να θέλει να βρίσκεται εκεί όπου οι επιλογές και οι ευκαιρίες είναι περισσότερες.
Και το έκανε. Από το 2008 μέχρι και πριν έναν χρόνο που επέστρεψε στη Λάρισα, ο Χρήστος Χαλικιάς είχε σημαντικές συνεργασίες με θέατρα των Αθηνών και της περιφέρειας, έχει στο ενεργητικό του πολλές εκθέσεις ζωγραφικής σε Αθήνα, Λάρισα, Βόλο και Ιωάννινα. Όμως ήρθε εκείνη η στιγμή που βρέθηκε αντιμέτωπος με το ένστικτό του και η απόφαση για αλλαγή ήρθε αβίαστα. Άλλωστε, η Λάρισα είναι τόπος που παράγει πολιτισμό και σε συνδυασμό με την ποιότητα ζωής που προσφέρει, έκανε τη «ζυγαριά» εύκολα να κλίνει προς τη δική της πλευρά. Εξάλλου, ο Χρήστος αγαπάει τη Λάρισα και όπως λέει στη συνέντευξή του στην «ΕτΔ» η επιλογή του να επιστρέψει στον τόπο του ήταν συνειδητή, καθώς θεωρεί ότι σημασία έχει κάποιος να βρίσκεται εκεί που μπορεί να προσφέρει ουσιαστικότερα. Η απόφασή του βέβαια συνέπεσε με το ξέσπασμα της πανδημίας και παρά το γεγονός ότι οι συνθήκες, ειδικά στο θέατρο, έγιναν δύσκολες, ο Χρήστος αξιοποίησε τον χρόνο της καραντίνας για να γράψει το δεύτερο θεατρικό του έργο με τίτλο «Όπερα για ανεκτίμητες γνωριμίες»...και εύχεται να καλοπέσει. Φυσικά η κουβέντα μοιραία πήγε και στα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στον χώρο του θεάτρου με την υπόθεση Λιγνάδη, αλλά και όλες τις φριχτές αποκαλύψεις για λεκτική, ψυχολογική και σωματική κακοποίηση από ηχηρά ονόματα της σκηνής και της μικρής οθόνης και η αλήθεια είναι ότι η τοποθέτησή του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον...
• Ζωγράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνογράφος με μια λέξη καλλιτέχνης. Το θέατρο φαίνεται να σε έχει κερδίσει κάπως παραπάνω και παρότι τα τελευταία χρόνια ζούσες στην πρωτεύουσα εκεί -που θεωρητικά τουλάχιστον- υπάρχουν περισσότερες επιλογές και ευκαιρίες, πήρες την απόφαση να επιστρέψεις στη γενέτειρά σου; Τι σε οδήγησε σε αυτήν την απόφαση;
- Στην ουσία ζούμε σε ένα τέλος εποχής. Παραδοχές, δεδομένα και αυταπάτες τείνουν να γκρεμιστούν. Μία από αυτές είναι και το γεγονός ότι πρέπει να κυνηγήσεις την εύκολη δόξα της ευκαιρίας που σου δίνουν οι μεγαλουπόλεις και η show business που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Προκειμένου να ικανοποιήσεις μια ματαιοδοξία που έχει να κάνει περισσότερο με το «φαίνεσθαι» και το «έχω» και όχι με το «ΕΙΝΑΙ» και την ουσία των πραγμάτων. Συνειδητοποιούμε, λοιπόν, ότι σημασία έχει να ακούσεις το ένστικτό σου και τη φωνή της δημιουργίας σου. Να επιστρέψεις στις ρίζες σου και εκεί που μπορείς να προσφέρεις ουσιαστικότερα. Η μεγέθυνση σε κάνει να χάνεις τη μονάδα. Δηλαδή, όταν σε έναν τόπο μπορείς ευκολότερα να εντοπίσεις πού ακριβώς χρειάζεται να παρέμβεις. Σε ποια πράγματα να στοχεύσεις, ώστε η προσφορά σου να είναι αποτελεσματικότερη και τελέσφορη.
• Η «Όπερα για ανεκτίμητες γνωριμίες» είναι το νέο σου θεατρικό έργο. Μίλησέ μας για αυτό.
- Η «Όπερα για ανεκτίμητες γνωριμίες» ολοκληρώθηκε μέσα στην πανδημία. Έχει αναφορές στην πανδημία και μιλά για το πώς διαμορφώθηκαν οι διαπροσωπικές σχέσεις μέσα σ’ αυτήν. Όσον αφορά την υπόθεση, πρόκειται για τέσσερις χαρακτήρες, που είναι βγαλμένοι από τον παφλασμό του ανώνυμου πλήθους, προσκολλημένοι από την τοιχογραφία της επείγουσας καθημερινότητας, και ένας αόρατος εχθρός μας παρασέρνει σε μια υπνωτισμένη πεζοπορία, σε μια οικεία πόλη, μια φιλόξενη πόλη σαν τη Λάρισα. Μια κωμωδία σκοτεινή για το εύθραυστο παρόν μας, ένα γαϊτανάκι αίσθησης και παραίσθησης, ένα κυκλικό παιχνίδι ψυχαναγκαστικού και καταναγκαστικού βιώματος.
• Πού θα ήθελες να εμπιστευτείς αυτήν τη δουλειά; Έχεις φανταστεί πού θα ήθελες να κάνει πρεμιέρα;
- Η διάθεση για δημιουργία στην ουσία είναι εν πολλοίς ένα κάλεσμα της «Αθανασίας» και κατά το πώς το λέει ο Νίκος Γκάτσος: «Τι ζητάς «Αθανασία» στο μπαλκόνι μου μπροστά;» Με αυτό το δεδομένο η διαδικασία της δημιουργίας είναι επί της ουσίας μια ερωτική πράξη. Σκοπό έχει τη διαιώνιση των ιδεών και των συναισθημάτων και στο τέλος είναι να γεννάει ένα «παιδί». Οπότε, είναι εγωιστικό να σκέφτεσαι για το παιδί σου, πώς εσύ θα ορίσεις τη μετέπειτα ζωή του... Έτσι τα έργα, όπως και τα παιδιά, έχουν τη δική τους ζωή, τη δική τους αυτονομία, οπότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να εύχεσαι να καλοπέσει... Αφού το μέλλον του δεν περνάει από τα χέρια σου.
• Δε θα μπορούσα να μη σε ρωτήσω για το πώς βλέπεις όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στον χώρο σου, με τις καταγγελίες που αφορούν λεκτική, ψυχολογική, σωματική και σεξουαλική βία να πέφτουν βροχή. Η υπόθεση Λιγνάδη έχει σοκάρει το πανελλήνιο με ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Πώς αισθάνεσαι ως νέος άνθρωπος μπροστά σε αυτόν τον εφιάλτη;
- Σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Για να σοβαρολογήσω, θα πω πως ακόμη και όταν ξυπνήσεις μετά από έναν εφιάλτη -αν και οι εφιάλτες όπως και τα όνειρα, δεν ξέρεις μέχρι ποιο σημείο είναι πραγματικότητα- αυτό που πρέπει να εύχεσαι και αυτό που πρέπει να σε ενδιαφέρει είναι το ξημέρωμα που έρχεται... Δηλαδή, το πώς θα συμβάλλεις να είναι η επόμενη μέρα καλύτερη...
• Εν τω μεταξύ, με φόντο την υπόθεση του τέως καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, έχει ξεσπάσει στο ελληνικό Κοινοβούλιο σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση. Στο επίκεντρο της σύγκρουσης βρίσκονται οι χειρισμοί της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη. Θεωρείς ότι αυτή είναι σωστή αντιμετώπιση του θέματος; Μήπως τελικά μέσα σε όλο αυτό, χαθούν οι φωνές των ανθρώπων που βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν για τα όσα φρικτά έχουν βιώσει και οι ένοχοι τελικά μείνουν ατιμώρητοι, αφού ως γνωστόν «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται»;
- Αυτό που πρέπει να απασχολεί είναι το δάσος και όχι το δέντρο. Ο Σωκράτης έλεγε πως οι «μικροί ασχολούνται με πρόσωπα, οι «μέτριοι» με γεγονότα και οι «μεγάλοι» με ιδέες. Καμιά φορά λοιπόν το να παρακολουθείς τον καταιγισμό της επικαιρότητας είναι σαν να οδηγείς και αντί να κοιτάς τους καθρέφτες και την πορεία σου, κοιτάς μόνο το κοντέρ! Τότε είναι βέβαιο πως θα τρακάρεις και δε θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου. Αυτά είναι θέματα που τα αφήνω να τα λύσουν τα κόμματα και οι πολιτικοί αναλυτές. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου ακούγονται φωνές δώθε κακήθεν πρέπει να κάνεις ότι και ο Οδυσσέας. Να κλείσεις τα αυτιά σου για να μη σε επηρεάσουν οι σειρήνες. Γιατί κανείς ποτέ δεν ξέρει ποιος είναι ο λύκος και ποια τα πρόβατα. Κι αν ο φερόμενος ως λύκος έχει φορέσει προβιά προβάτου;
• Πολλοί συνάδελφοι σου έχουν εκφράσει την άποψη ότι μέσα από αυτό το ελληνικό θέατρο θα βγει πιο δυνατό. Ο δρόμος όμως φαίνεται μακρύς και στρωμένος με αγκάθια. Όσο φως λούζει τη σκηνή, τόσο σκοτάδι έχουν τα παρασκήνιά του. Τι πιστεύεις ότι θα βγει από όλο αυτό;
- Το θέατρο έχει κοντά 3.000 χρόνια ιστορίας και έχει επιβιώσει. Άρα δεν έχει να φοβηθεί. Αρχέτυπα όπως το θέατρο έχουν να κάνουν με τον ιστορικό χρόνο και όχι με τον υποκειμενικό που εμείς βιώνουμε. Νομίζοντας πως τα ογδόντα πέντε χρόνια του προσδόκιμου της ζωής μας είναι μια αιωνιότητα. Ενώ επί της ουσίας δεν είναι ούτε κόκκος άμμου στην ατέλειωτη παραλία του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Υπό αυτήν την έννοια οι απαισιόδοξοι που προβλέπουν πάντα τα χειρότερα έχουν συνήθως δίκιο, όμως οι αισιόδοξοι είναι αυτοί που σπρώχνουν τη ζωή μπροστά. Και εγώ θέλω να ανήκω σ’ αυτούς...
