του 19ου και 20ού αιων. μετά τη συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης, και τη συλλογή Κουτλίδη. Η Συλλογή Γ.Ι. Κατσίγρα δημιουργήθηκε στο διάστημα 1950-1965 από τον γιατρό Γεώργιο Κατσίγρα (1914 - 1998) και περιλαμβάνει 780 έργα - ζωγραφικά, χαρακτικά και σχέδια - από τον 19ο μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα. Η επανασχεδιασμένη έκθεση της συλλογής προτείνει μια νέα αφήγηση στην οποία πρωταγωνιστούν ο τόπος και οι άνθρωποι στην ιστορική εξέλιξη των μεταξύ τους σχέσεων. Τα έργα τέχνης δεν αντιμετωπίζονται μόνο ως φορείς αισθητικής αξίας, αλλά και ως πολύτιμη πηγή πληροφοριών για την οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων, καθώς και την αλληλεπίδραση των ανθρώπων με το φυσικό και δομημένο περιβάλλον.Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ Δ. ΓΙΟΛΔΑΣΗΣ
Ο Δημήτρης Γιολδάσης γεννήθηκε στην Καρδίτσα το 1897. Το 1914 σπούδασε στο Σχολείο Καλών Τεχνών της Αθήνας και αποφοίτησε το 1921. Το 1924 πήγε στη Νέα Υόρκη και δούλεψε ως θεατρικός σκηνογράφος. Το 1926 ήταν στην Ευρώπη. Το 1935 ταξίδεψε στο Άγιον Όρος και από το 1938 έως το 1948 δίδαξε σχέδιο στο Γυμνάσιο Καρδίτσας. Πέθανε στην Καρδίτσα το 1993. Έργα όπως η «Ανατολή σε χιονισμένο χωριό» αποκαλύπτουν τη βαθύτερη συγγένεια της εικαστικής παραγωγής του Γιολδάση με το έργο των Ιμπρεσιονιστών. Σύμφωνα με τη δική τους αντίληψη, το τοπίο απεικονίζεται όχι μόνο ως τόπος, αλλά και ως χρόνος, ως απόδοση δηλαδή μιας ορισμένης οπτικής εντύπωσης που είναι αποτέλεσμα μίας συγκεκριμένης εποχής ή μίας ορισμένης ώρας. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Γιολδάσης δεν ενδιαφέρεται μόνο για την αποτύπωση του επιβλητικού χειμωνιάτικου τοπίου αλλά για την απόδοση της ανατολής, του μαλακού δηλαδή πρωινού φωτός στις λευκές και γκρίζες επιφάνειες του πίνακα.
Η βιωματική σχέση του ζωγράφου με το τοπίο της γενέθλιας γης αλλά και με τις καθημερινές αγροτικές ασχολίες των κατοίκων της, όπως το γνέσιμο, η βοσκή των προβάτων και το όργωμα που απεικονίζονται στο έργο του «Αγροτικές ασχολίες» , διατρέχει ολόκληρο τον όγκο της εικαστικής του παραγωγής. Όπως υπογραμμίζει ο ακαδημαϊκός Δ. Κόκκινος σε κριτική του για το ζωγράφο, το 1933: «η Θεσσαλία είναι ένα δύσκολο θέμα. Είναι μια γη που θέλει το ζωγράφο της και που αποδεικνύει, περισσότερο από άλλους τόπους, εκείνο που ισχύει για κάθε απόδοση τοπίου: Επικοινωνία του ζωγράφου με τα στοιχεία της, που δεν την παρέχει παρά η μακρά ζωή μέσα σ’ αυτόν τον τόπο».
