κλασικού παιδικού βιβλίου του Ρόαλ Νταλ, που σκηνοθετήθηκε από τον Ρόμπερτ Ζεμέκις, οι κακές μάγισσες, συμπεριλαμβανομένης και της αρχηγού τους, που την υποδύθηκε η Αν Χάθαγουεϊ, έχουν μόνο τρία δάχτυλα. Η απεικόνιση μοιάζει με την εκτροδακτυλία, η οποία είναι μία αναπηρία των άκρων, όπου λείπουν ένα ή και περισσότερα δάχτυλα από τα χέρια. Η παραολυμπιονίκης κολυμβήτρια Έιμι Μάρεν διαμαρτυρήθηκε μέσω Twitter, γράφοντας: «[Warner Bros.] το σκεφτήκατε πολύ για το πώς αυτή η αναπαράσταση στα διαφορετικά άκρα θα επηρέαζε την κοινότητα των ανθρώπων που έχουν διαφορετικά άκρα;». Σε μια μεγαλύτερη ανάρτησή της στο Instagram, έγραψε: «Δεν είναι ασυνήθιστο για τους χειρουργούς να προσπαθούν να αποκαταστήσουν τέτοια χέρια, σε παιδιά / ενήλικες με ορισμένες διαφορές και είναι ενοχλητικό, κάτι που κάνει ένα άτομο διαφορετικό να εκπροσωπείται ως κάτι τρομακτικό». «Ναι, γνωρίζω ότι πρόκειται για μια ταινία και αυτές είναι μάγισσες», πρόσθεσε η Αγγλίδα κολυμβήτρια. «Ο φόβος μου είναι ότι τα παιδιά θα παρακολουθήσουν αυτήν την ταινία, αγνοώντας ότι ο Ρόαλντ Νταλ χρησιμοποιεί μία υπερβολή και ότι η διαφορετικότητα των άκρων θα αρχίσει να προκαλεί φόβο». Στο βιβλίο του Νταλ οι μάγισσες περιγράφονται ότι έχουν «νύχια κρυμμένα σε γάντια» και απεικονίζονται στο εξώφυλλο με πέντε δάχτυλα. Στην ταινία του 1990 με την Αντζέλικα Χιούστον, οι μάγισσες φαίνονται επίσης να έχουν πέντε δάχτυλα. «Η διαφορά των άκρων δεν είναι τρομακτική. Οι διαφορές πρέπει να γίνονται γνωστές και η αναπηρία πρέπει να θεωρείται κανονική», έγραψε η Μάρεν. Σε δήλωσή του εκπρόσωπος της εταιρείας είπε: «Εμείς οι κινηματογραφιστές και η Warner Bros. εκφράζουμε τη βαθιά μας λύπη που μάθαμε ότι η απεικόνιση των φανταστικών χαρακτήρων στην ταινία «The Witches» προκάλεσε αναστάτωση στα άτομα με αναπηρίες, δηλώνουμε μετανιωμένοι για την τυχόν αδικία που προκλήθηκε». Θέση στο ζήτημα πήρε και η ηθοποιός Αν Χάθαγουεϊ, η οποία ζήτησε συγγνώμη με αναρτήσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης «για τον πόνο που προκλήθηκε». «Καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια για να είμαι ευαισθητοποιημένη στα συναισθήματα και τις εμπειρίες των άλλων, όχι λόγω κάποιου ανατριχιαστικού υπολογιστικού φόβου, αλλά επειδή ότι δε βλάπτει τους άλλους αποτελεί το βασικό επίπεδο αξιοπρέπειας για το οποίο όλοι πρέπει να αγωνιζόμαστε.