«οι Καραν-μπινάτοι», της θεατρικής ομάδας θέατρο Τεχνών Λάρισας, παρακολουθήσαμε σε μια εκδήλωση της καλοκαιρινής περιοδείας του θιάσου. Στο θεατράκι της ιστορικής κοινότητας Αμπελακίων, ενός παραδοσιακού χωριού στις υπώρειες του Κισσάβου, στο πλαίσιο πολιτιστικών εκδηλώσεων, βράδυ Κυριακής, μαζεύτηκε το χωριό να δει το θέατρο.
Η μικρή σκηνή φωτίστηκε και η παράσταση άρχισε με τραγούδι και με τις συστάσεις. Οι ηθοποιοί φορούσαν μπλουζάκια με συλλαβές που συμπλήρωναν τον τίτλο του έργου και στο τραγούδι τους συμπεριέλαβαν τις θεματικές των θεατρικών νούμερων που ακολούθησαν.
Μικρά σκετσάκια βασισμένα σε σύγχρονες και πρωτόγνωρες καταστάσεις όπως η καραντίνα και η σχετική ενημερωτική αγωγή, καθώς και αναφορές και σε άλλα κοινωνικά θέματα, νοοτροπίες και συμπεριφορές, ήταν στον κορμό του έργου μικρά στιγμιότυπα ζωής διανθισμένα με χιούμορ και σατιρική διάθεση.
Έξυπνες ατάκες, οξυδερκής κριτική για διάφορα κοινωνικοπολιτικά θέματα, έδωσαν στο δρώμενο τον επίκαιρο τόνο της επιθεώρησης, χτίζοντας τους θεματικούς άξονες του έργου στο πνεύμα σκηνών από ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Οι υπονοήσεις σε λεπτά θέματα όπως οι διαπροσωπικές σχέσεις και το σεξ, οι υπερβολές και οι ατίθασες αντιδράσεις, δόθηκαν με ζωηρή διάθεση διακωμωδώντας εύληπτα στερεοτυπικές καταστάσεις, φημολογίες και σχόλια.
Η ομάδα των ηθοποιών με προσεγμένες ερμηνείες και έμπειρη τεχνική, ανέδειξε την κωμικότητα γνώριμων καταστάσεων. Οι πόζες και οι χειρονομίες είχαν το στίγμα της λαϊκής εκφραστικότητας, επεμβαίνοντας, με φυσικότητα και στο πνεύμα του έργου, σε κουδουνίσματα κινητών και άλλων αυθόρμητων αντιδράσεων της στιγμής, ενσωματώνοντας δημιουργικά τη συμμετοχή των θεατών στη ροή της παράστασης.
Οι γνώριμοι ανθρώπινοι τύποι και χαρακτήρες, στις μιμητικές εκφράσεις και στους χαρακτηριστικούς -ακουστικά- γλωσσικούς ιδιωματισμούς τους, ανέδειξαν ευτράπελες καταστάσεις και προκάλεσαν αυθόρμητα γέλια και συνειρμικές ερωτήσεις ανάμεσα σε θεατές, ενισχύοντας και την κοινωνιολογική συμπερίληψη μιμητικής άσκησης και εξάσκησης της «θεατρικότητας» των κοινωνικών ρόλων.
Έτσι, με ελάχιστα μέσα και σε μια ατμόσφαιρα γιορτινής ρυθμολογίας, έκλεισε ο κύκλος της παράστασης και αυτού του είδους θεάτρου, με τα γέλια των μικρών παιδιών να χρωματίζουν, με τον αθώο τρόπο τους, τον λαϊκό συμμετοχικό τύπο της μαθητείας και επικοινωνίας της κοινότητας, ως άλλη μια μορφή της διαδικασίας κοινωνικοποίησης του ατόμου και της ομάδας.
