Εξι μέρες προβλήθηκε η ταινία του Γιάννη Οικονομίδη στον θερινό του Μύλου, έξι sold out σημείωσε, sold out που φυσικά δεν περιορίζονται μόνο στη Λάρισα αλλά σε όλους τους θερινούς κινηματογράφους που παίχτηκε η ταινία του Γιάννη Οικονομίδη. «Ο Γιάννης έχει μια δική του μέθοδο δουλειάς και δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για να δώσουν οι ηθοποιοί το 100% του εαυτού τους. Ήταν μια ονειρεμένη συνθήκη. Πραγματικά είναι πολλά πράγματα που κάνουν αυτή την ταινία να ξεχωρίζει, αλλά πάνω από άλλα είναι το στυλ του Οικονομίδη» λέει σήμερα στην «Ε» ο πρωταγωνιστής της ταινίας, Βασίλης Μπισμπίκης, μιλώντας για το... μυστικό της επιτυχίας της ταινίας. Για τον Βασίλη Μπισμπίκη είναι μόλις η δεύτερη κινηματογραφική ταινία, ωστόσο δεν διστάζει να πει πως θα έκανε ευχαρίστως κι άλλες με τον ίδιο σκηνοθέτη, ενώ στη συνέντευξή του μιλάει για το θέατρο στη «νέα» κανονικότητα, τα σχέδιά του, τη ζωή που στα ακραία σενάρια ξεπερνάει την τέχνη αλλά και τον... Παναθηναϊκό. «Όσο βλέπεις τη ζωή σου μέσα από τον εγωισμό, γίνεσαι ένα γελοίο ανθρωπάκι, όταν έρχεται ο θάνατος γαληνεύεις και φεύγει ο εγωισμός. Ελπίζω ο κορονοϊός να μας κάνει λιγότερο εγωιστές...» αναφέρει χαρακτηριστικά στην ερώτηση ποιο μάθημα μπορεί να πήραμε από τον κορονοϊό.
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
*Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας των συνεχών sold out της «Μπαλάντας της τρύπιας καρδιάς»;
-Το μυστικό της επιτυχίας είναι το σενάριο. Είναι ένα καλογραμμένο σενάριο, με πολύ χιούμορ, μαύρο χιούμορ θα έλεγα, που θίγει με έξυπνο και αστείο τρόπο παθογένειες και πολύ σοβαρά θέματα. Είναι ο τρόπος που δουλεύει ο Γιάννης (σ.σ. Οικονομίδης), κάναμε 6 μήνες πρόβα που δεν γίνεται συχνά αυτό, είναι η ελευθερία που σου δίνει, είναι οι συνεργάτες... Πρόβες κάναμε σε ένα υπόγειο στα Εξάρχεια. Ήμουν μαθητής και ήταν δάσκαλος. Έμαθα αρκετά μαζί του. Ο Γιάννης έχει μια δική του μέθοδο δουλειάς και δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για να δώσουν οι ηθοποιοί το 100% του εαυτού τους. Ήταν μια ονειρεμένη συνθήκη. Πραγματικά είναι πολλά πράγματα που κάνουν αυτή την ταινία να ξεχωρίζει, αλλά πάνω από άλλα είναι το στυλ του Οικονομίδη.
*Η ταινία δεν θα έπρεπε να λέγεται το «Χαρντ ροκ της τρύπιας καρδιάς» αντί για «Μπαλάντα...»;
(Γέλια) -Υπάρχει ευαισθησία μέσα στην μπαλάντα... Ο τίτλος είναι ανοιχτός σε πολλές ερμηνείες: Τρύπια καρδιά, τρύπια δεκάρα... Πραγματικά είναι μια ροκ ταινία.
*Η δική σας ερμηνεία ποια είναι;
-Χωρίς αγάπη... Μια καρδιά που από την τρύπα έχει χάσει όλη την ουσία.
ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
*Αν και γνωρίζεστε πολλά χρόνια με τον σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη ωστόσο ήταν η πρώτη σας ταινία, πώς ήταν η συνεργασία σας;
-Ηταν ιδανική. Ο Γιάννης είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, πολύ δοτικός, πολύ ευγενικός, ξέρει πάρα πολύ καλά αυτό που κάνει. Σου δίνει την ελευθερία να δημιουργήσεις και εσύ, νιώθεις ότι είσαι δημιουργός μέσα από αυτή την ιστορία, όχι εκτελεστικό όργανο. Είναι Ανθρωπος, είναι σπουδαίος πραγματικά...
* Έχετε χαρακτηριστεί ως θεατρικός ηθοποιός, είναι στο μυαλό σας μία άλλη ταινία;
-Ο,τι προκύψει δεν ξέρω... Είναι η δεύτερη ταινία που κάνω. Τώρα που το σκέφτομαι δεν έχω κάνει και πολλές ταινίες (γέλια)... Μου αρέσει το παιχνίδι αυτό αλλά σε ειδικές συνθήκες όπως τώρα με τον Γιάννη. Εννοείται πως αν μου γίνει κάποια πρόταση από τον Οικονομίδη θα δεχτώ με μεγάλη χαρά. Αυτή τη στιγμή όμως η στόχευσή μου είναι το θέατρο, εκεί είναι τα λημέρια και αισθάνομαι καλύτερα.
*Στην ταινία χρησιμοποιήθηκαν και ερασιτέχνες ηθοποιοί, αυτό πόσο σας διευκόλυνε, ή πόσο σας δυσκόλεψε...
-Το ακατέργαστο των ερασιτεχνών ηθοποιών βγάζει μια αλήθεια, μια φυσικότητα. Εμείς έπρεπε να κλέψουμε από αυτό το ακατέργαστο του ερασιτέχνη ηθοποιού κι αυτοί να κλέψουν κάτι από την τεχνική του επαγγελματία. Κάπου εκεί βρίσκεται η χρυσή τομή.
ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
*Καταλύτης στο έργο τα λόγια που λέει η Αλίκη, η μητέρα του πρωταγωνιστή στον Μάνο, τον πρωταγωνιστή... Αθάνατη Ελληνίδα μάνα;
-Αθάνατη ελληνική οικογένεια... Είναι πολύ δύσκολο να διαρραγεί ο ομφάλιος λώρος που ενώνει τη μάνα με τα αγόρια της. Πρέπει να ξεκολλήσουμε λιγάκι από αυτό βέβαια.
*Είναι καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας η ταινία; Εστω και μεγεθυντικός;
-Θα σου απαντήσω με ένα περιστατικό: Σε κάποια στιγμή στην ταινία ο Στάθης Σταμουλακάτος είναι σε ένα υπόγειο σπιτιού και γύρω του υπάρχουν κρεμασμένα στους τοίχους διάφορα σαδομαζοχιστικά εργαλεία, κι αυτός σκέφτεται αν θα τα χρησιμοποιήσει στην πρωταγωνίστρια. Και λέγαμε μήπως είναι υπερβολή όλο αυτό; Τυχαίνει τότε ενόσω κάναμε τα γυρίσματα να πιάσουν έναν τύπο που είχε μία κοπέλα σε ένα υπόγειο με παρόμοια εργαλεία... Η ζωή σε ακραία θέματα ξεπερνάει την τέχνη. Αυτά που συμβαίνουν εκεί έξω μπορεί να είναι ακόμη χειρότερα. Και μάλιστα εγκλήματα δεν γίνονται μόνο στην Αθήνα, αλλά και στην επαρχία...
Σε μικρές κοινωνίες επειδή με έναν τρόπο είναι πιο πιεστικές, ίσως επειδή γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους και ζούνε για αυτό που λέμε καθαρό κούτελο, μία απιστία ενός άνδρα ή μιας γυναίκας - όπως συμβαίνει στην ταινία- έχει μεγαλύτερο μέγεθος και κοινωνικό αποτύπωμα απ’ ό,τι σε μία πόλη όπως είναι η Αθήνα που δεν γνωρίζεις ούτε τον γείτονά σου. Οπότε αυτό μπορεί να οδηγήσει πιο εύκολα σε μία ακραία συμπεριφορά.
*Ποιο «μάθημα» θεωρείτε ότι πήραμε από τον εγκλεισμό;
-Αυτό που λέγαμε και στον «Πατέρα». Όσο βλέπεις τη ζωή σου μέσα από τον εγωισμό, γίνεσαι ένα γελοίο ανθρωπάκι, όταν έρχεται ο θάνατος γαληνεύεις και φεύγει ο εγωισμός. Ελπίζω ο κορονοϊός να μας κάνει λιγότερο εγωιστές.
*Ο κόσμος την περίοδο του εγκλεισμού ήρθε πιο κοντά στο θέατρο; Δεδομένου ότι πολλές παραστάσεις προβλήθηκαν από το διαδίκτυο δωρεάν...
-Νομίζω ότι δημιουργείται ένα προηγούμενο στο οποίο εγώ είμαι αρνητικός. Ο κόσμος κλείνεται όλο και περισσότερο μέσα στο σπίτι. Αν δώσουμε και το θέατρο μέσα στο σπίτι, αν μάθει να παρακολουθεί θέατρο μέσα από το σπίτι, είναι κάτι που εμένα δεν μου ταιριάζει. Αυτός είναι ο φόβος μου, περισσότερο. Από την άλλη και καλά βιντεοσκοπημένη να είναι μια παράσταση πάλι δεν είναι θέατρο. Ας πούμε μπορείς να φτιάξεις μια παράσταση για να παιχτεί στην οθόνη. Αλλά για να φτιαχτεί αυτό θέλει άλλο τρόπο. Άλλο υποκριτικό κώδικα, άλλα πλάνα, αλλιώς... Που να ‘ναι σαν ταινία. Χάνεται η ουσία της παράστασης, δεν περνάει στο κοινό.
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ
*Αν μη τι άλλο το θέατρο είναι τέχνη επαφής, πώς πιστεύετε θα είναι στη νέα «κανονικότητα»; Γίνεται θέατρο με αποστάσεις;
-Δυστυχώς όχι μόνο θέατρο δεν γίνεται με αποστάσεις αλλά ούτε και να ζούμε με αποστάσεις γίνεται. Αν βάλουμε στην άκρη το θέατρο, ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να κλείνεται στο σπίτι του από τα προηγούμενα χρόνια, λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης -τι ιστορίες κι αυτά... Το φλερτ γίνεται από εκεί μέσα, όλα έχουν πάει εκεί μέσα και έχουν χάσει τη σωματική επαφή οι άνθρωποι και τώρα έρχεται μια νέα πραγματικότητα που λέει ότι απαγορεύεται η σωματική επαφή. Μια ασχήμια έρχεται, μια εσωστρέφεια. Οδηγούμαστε δηλαδή σε μη επικοινωνία, σωματική, λεκτική και συναισθηματική. Και ίσως σκέφτομαι τώρα και το σκέπτομαι πολύ δυνατά, ένας απ’ τους λόγους που ίσως, λέω, οι παραστάσεις μου είχαν επιτυχία ήταν ότι χτυπάγανε στο συναίσθημα. Γιατί δεν έχουμε αποστασιοποιηθεί ακόμα απ’ το συναίσθημα.
*Σε μια σκηνή σας με τον Γιώργο Γιαννόπουλο τραγουδάς συνθήματα του Παναθηναϊκού και μάλιστα πολύ πειστικά...
(Γέλια)-Η αλήθεια είναι ότι είμαι Παναθηναϊκός... Στη σκηνή αυτή αυτοσχεδιάσαμε, κάναμε κάποιες λήψεις και μας βγήκε αυτό. Αρεσε στον Γιάννη και το κρατήσαμε.
