Η πειραματική παράσταση «Ριπές» σε σκηνοθεσία της Ραφίκα Σαουίς, με στοιχεία από θέατρο - ντοκουμέντο στα έργα των Σοφοκλή «Αντιγόνη» και «Ηλέκτρα», Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πολιτισμού & Επιστημών, θα παρουσιαστεί στο Θέατρο ΟΥΗΛ στις 17,18 & 19 Σεπτεμβρίου στις 9 μ.μ.
Ερμηνεύει η ηθοποιός Δάφνη Σκρουμπέλου.
Η προπώληση των εισιτηρίων ξεκινά σήμερα στα γραφεία της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού στο κεντρικό κτήριο στο Μύλο του Παππά (τηλέφωνο επικοινωνίας 2410 614449).
Στην αρχαία τραγωδία ο νοηματικός λόγος είναι διττός. Από τη μία στέκει ο μύθος και η αφηγηματικότητα του μύθου με τη φόρμα την οποία χρησιμοποιεί ο κάθε ποιητής διαφορετικά και από την άλλη βρίσκουμε την πολιτική υπόσταση των έργων μέσα από μια παλέτα γεμάτη συμβολισμούς. Τότε μιλούσαν για την πολιτική της εποχής τους , τώρα η χρονική αυτή διαφορά πρέπει να ανακατασκευασθεί και να βρει την απάντησή της στο σήμερα. Συμβολισμοί διαχρονικοί, στους κύκλους της ιστορίας, ο στόχος της παράστασης είναι με αφορμή την Ηλέκτρα, την Αντιγόνη του Σοφοκλή και την Ιφιγένεια η εν Αυλίδι του Ευριπίδη, να ανοίξει ένας διάλογος στην πολιτική υπόσταση των έργων σε σχέση με αυτά που μας απασχολούν σήμερα στη χώρα μας. Η Ηλέκτρα, είναι από τη μια η κόρη που οδύρεται για τη δολοφονία του πατέρα της από το χέρι της μητέρας της και περιμένει τον αδελφό της Ορέστη, να πάρει εκδίκηση. Από την άλλη ενσαρκώνει την αντίσταση στην τυραννία και την εξουσία. Παρόλα αυτά ενώ οργίζεται, φωνάζει «γιατί ζει άθλια», αντιστέκεται τόσο, όσο να «τους αναστατώνει» μόνο, αλλά δεν προχωρεί στην «επανάσταση» ή σε μια καίρια δράση, αλλά περιμένει «τον αδελφό» της (έναν αδελφό όπως θα λέγαμε σήμερα) να σώσει την κατάσταση.
Η Αντιγόνη επίσης, είναι εκείνη που αντιστέκεται έμπρακτα με σαφή δράση στον Κρέοντα και στους «παράλογους» νόμους του κράτους και υπηρετεί το δίκαιο θάβοντας τον αδελφό της Πολυνίκη. Η πολιτική διάσταση της Αντιγόνης σήμερα μπορεί να απαντηθεί στις φωνές όσων ζητούν με αξιοπρέπεια τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Στις φωνές αυτές που «τα συστήματα, σιωπούν και θάβουν» .
Η τελευταία ηρωίδα είναι η Ιφιγένεια . Ο μύθος τη θέλει να θυσιάζεται στη Θεά Άρτεμη, για να φυσήξει δούρειος άνεμος και να φύγουν τα πλοία να πάνε να κατακτήσουν την Τροία. Θυσιάζεται για το καλό της χώρας της. Σήμερα μπορεί να απαντηθεί ο πολιτικός συμβολισμός του κειμένου αυτού, στον κάθε νέο που άθελά του «θυσιάζεται» για το οικονομικό σύστημα της χώρας.
Μέρη των τραγωδιών αυτών χρησιμοποιούνται αυτούσια στην παράσταση με σκοπό μια πειραματική προσπάθεια στα όρια της τραγωδίας.
