Παρατηρούσε τον πλούτο αυτής της πόλης, την οποία θεωρούσε ανεξάντλητη φλέβα εμπειριών, πίστευε ότι αν και επαρχιακή εμπεριέχει όλη την οικουμένη και αποταμίευε εντός της, μιας άλλης μορφής εφόδια που τα κατέγραφε με τη δικιά της φωνή. «Μιαν υφήλιο βλέπω την πόλη μου. Εδώ, πλήθος θησαυροί μου είναι κοντινοί. Μπορώ να τους παρατηρώ, να τους χαίρομαι… Οι πόθοι των ανθρώπων, τα πάθη τους, οι προσδοκίες, οι διαψεύσεις τους υπάρχουν σε όλες τις πατρίδες… Έχω θησαυρίσει μνήμες, εμπειρίες, εικόνες από τούτη την πόλη… δρόμοι, κτίσματα, άνθρωποι, τοπία συγκροτούν σκηνικό, όπου θα αναπτυχθεί η αφήγηση. Ο τόπος μεταπλάθεται σε λογοτεχνικό τόπο και η πόλη μας η Λάρισα είναι από παντοτινά ένας ποταμός μνήμης, είναι η πόλη που επιμένει να θυμάται αντιστεκόμενη στη λήθη», αναφέρει σε συνέντευξη της στο περιοδικό «Γραφή».
Αφουγκράζεται τους παλμούς της πόλης, η οποία βαστάει άγρυπνη τη μνήμη της συγγραφέως, κινητοποιεί τη φαντασία της, ασκεί τον λόγο της και πλουτίζει την εκφραστική της δύναμη. Δημιουργεί έναν ποταμό εξαιρετικών εικόνων που με τη δύναμή τους, με την ομορφιά τους και με τη γλώσσα της ποίησης κάνουν το παιγνίδι της γραφής μια διαρκή ανακάλυψη, αλλά και αναζήτηση. Οι άπειροι ερεθισμοί της πόλης, είναι τα δώρα προς τη συγγραφέα, η οποία ως υπεύθυνος πολίτης «ποιεί από μια ακαταμάχητη εσωτερική ώθηση κι από μια αίσθηση χρέους προς το κοινωνικό σύνολο». Δέχεται την προσφορά της πόλης, τη μεταπλάθει σε διηγήματα, ικανά να δώσουν σε μας τους αναγνώστες το έναυσμα για στοχασμό. Έτσι μας κάνει κοινωνούς στο έργο της, προσφέροντας μας «Τα δώρα ». (Από το έργο της «Επαρχιώτες»)
«Έφερα την κορυφή του Ολύμπου στο μέσον της πλατείας- να έχετε οι κάτοικοι της πόλης μου μιαν αίσθηση ύψους και τιμιότητας.
Έφερα τον ποταμό στο πλάγι των βημάτων σας, να ’χετε την αέναη υπενθύμιση του αιώνιου και του διαβατικού.
Έφερα τα πουλιά να ραμφίζουν τα τζάμια των παραθυριών σας, για ν’ ακούτε τον λόγο της αλληλουχίας Είναι και Σύμπαντος.
Έφερα τα δένδρα δίπλα στο προσκέφαλό σας, ν’ ακούτε μέσα στη νύχτα τις ρίζες τους και να ’χετε το νόημα και της άλλης μεριάς των πραγμάτων.
Κι έφερα τις λέξεις μου- να’ χετε τον καθρέφτη να αναγνωρίζετε το πρόσωπό σας». Ας τα δεχτούμε.
Παναγιώτα Παπαγιάννη-Ελζιέρε
