Η θέλησή μου όμως εξ αρχής ήταν σίγουρα πιο ισχυρή από τον φόβο μου.…» τονίζει σήμερα σε συνέντευξή της στην «Ε» η ηθοποιός Αθηνά Σακαλή σχετικά με τη συμμετοχή της στο φημισμένο Θεσσαλικό Θέατρο, το Θέατρο της ιδιαίτερης πατρίδας της. Η Νεραϊδιώτισσα Αθηνά Σακαλή που πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» έχει καταφέρει με την ερμηνεία της κάτι αναμφίβολα πολύ δύσκολο: να πάψει το κοινό να σκέφτεται κατά τη διάρκεια της παράστασης (και φυσικά μετά απ’ αυτή) την αξεπέραστη Μελίνα, αφού η ίδια μας συστήνει -με εξαιρετική «πειθώ» μάλιστα- μία διαφορετική περσόνα από τη «Στέλλα» του Κακογιάννη. Η απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, Αθηνά Σακαλή, απαντώντας στην «Ε» τι γεύση της αφήνει αυτό το ταξίδι με το Θεσσαλικό, λέει ότι «θα την παρομοίαζα εύκολα με… έναν καλό χαλβά Φαρσάλων!», ενώ μιλάει για τη θέση της γυναίκας σήμερα, για το κάλεσμα της υποκριτικής, τη σκληρή δουλειά, αλλά και το απροσδόκητο που «καλό ή κακό, είναι πάντα πιο μεγάλο από μας».
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
* Έμειναν μόλις δύο βδομάδες παραστάσεων για τη «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», τι γεύση σας αφήνει αυτό το ταξίδι;
-Όπως κάθε ταξίδι έτσι και το θεατρικό αυτό ταξίδι, ήταν τελείως διαφορετικό και ξεχωριστό από τα προηγούμενα με μια δικιά του μοναδική γεύση που θα την παρομοίαζα εύκολα με… έναν καλό χαλβά Φαρσάλων! Ένα ταξίδι με όμορφες αναμνήσεις, ιδιαίτερους ανθρώπους και συναισθήματα που θα θυμάμαι μια ζωή. Το Θεσσαλικό Θέατρο και η Κυριακή Σπανού δημιούργησαν για μένα ιδανικές συνθήκες εργασίας που μου επέτρεψαν να δουλέψω νιώθοντας μεγάλη ελευθερία και ασφάλεια να δοκιμάσω το οτιδήποτε. Το ταξίδι βέβαια για μένα δεν έχει τελειώσει ακόμη. Συνεχίζεται μέχρι και την τελευταία υπόκλιση.
*Πώς αισθάνεται μια νέα ηθοποιός όταν πρωταγωνιστεί στο φημισμένο Θεσσαλικό Θέατρο. Πολλώ δε μάλλον όταν η ίδια είναι Λαρισαία...
-Τιμή, ευθύνη και τεράστια χαρά είναι οι πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό. Δούλεψα πολύ γι’ αυτό και ακόμα δουλεύω, κάθε βράδυ, σε κάθε παράσταση. Είναι ευτυχία για μένα να επιστρέφω στην πόλη μου μετά από 10 χρόνια με αυτή τη συνθήκη. Αλλά αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πρέπει να πω ότι είχα και τεράστιο φόβο. Το ήθελα πάρα πολύ και ταυτόχρονα το φοβόμουν. Η θέλησή μου όμως εξ αρχής ήταν σίγουρα πιο ισχυρή από τον φόβο μου.
*Φοβήθηκες τη σύγκριση με τη Μελίνα; Τι σημαίνει για σένα να πρωταγωνιστείς σε μια παράσταση, που έχει συνδεθεί με την τελευταία Ελληνίδα «θεά»;
-Είναι μια ερώτηση που μου την κάνουν συχνά και δικαίως, αλλά ειλικρινά η απάντηση είναι όχι. Φοβήθηκα τη σύγκριση με τον εαυτό μου. Αυτόν έχω να ανταγωνιστώ και αυτόν ήθελα να ξεπεράσω. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση με τη Μελίνα για μένα, δεν υπήρξε ποτέ στο κεφάλι μου. Η Μελίνα είναι μία και δεν υπάρχει άλλη. Η Στέλλα του Κακογιάννη ήταν και θα είναι μία, η Μελίνα. Η Στέλλα του Καμπανέλλη όμως δεν μπορεί να είναι μία, όπως δεν είναι ένας ο Άμλετ του Σαίξπηρ ή δεν είναι μία η Μήδεια του Ευριπίδη ή η Νόρα του Ίψεν. Έτσι κι εγώ είμαι μια από τις πολλές Στέλλες που υπήρξαν και θα υπάρξουν προσπαθώντας βέβαια να αφήσω το στίγμα μου μέσα από το δικό μου σώμα, τη δικιά μου φωνή και τα δικά μου μεγάλα μάτια.
*Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έγραψε το έργο το 1955 με κυρίαρχο μήνυμα την ατομική ελευθερία και ιδιαίτερα της γυναίκας. Εξήντα πέντε χρόνια μετά το ίδιο μήνυμα παραμένει τραγικά επίκαιρο. Τελικά δεν μάθαμε τίποτα; Τι κάνουμε τόσο λάθος;
-Αν το αναλογιστεί κανείς σε σχέση με την τεράστια κοινωνική και τεχνολογική εξέλιξη της ανθρωπότητας αυτά τα 65 χρόνια, τότε ναι, δεν μάθαμε τίποτα!
Δεν ξέρω ποιο είναι το λάθος μας και ούτε ξέρω και αν θα αλλάξει ποτέ αυτή η κατάσταση, ειδικά στη χώρα μας, αυτό που ξέρω είναι ότι η ατομική σου ελευθερία είναι ένα πράγμα για το οποίο είχες υποχρέωση να αγωνιστείς με κάθε τίμημα.
*Λένε ότι η υποκριτική τέχνη διαλέγει τους ανθρώπους κι όχι το αντίθετο. Εσάς με ποιον τρόπο σας «κάλεσε» η υποκριτική;
-Όταν ήμουν μικρή πήγαινα στον Τιριτόμπα, το δημοτικό μας κουκλοθέατρο, σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο, ήξερα τις παραστάσεις απ’ έξω. Οι γονείς μου ήταν φίλοι με τον Κώστα τον Χατζηανδρέου, που ήταν τότε εκεί και καθόμασταν πάντα μετά την παράσταση για καφέ. Εμένα με μάζευαν μονίμως από τη σκηνή. Δεν ξέρω αν ήταν «κάλεσμα» άλλα σίγουρα ήταν η πρώτη επαφή.
Στην πραγματικότητα, όμως, νομίζω ότι η υποκριτική και σε διαλέγει και τη διαλέγεις, πρέπει να είναι αμοιβαίο. Στην περίπτωσή μου ίσως αυτό συνέβη όταν πέρασα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν σαν σφραγίδα για μένα, κατάλαβα ότι αξίζει να προσπαθήσω γι’ αυτό που αγαπώ. Με διάλεξε και τότε ήταν που τη διάλεξα και εγώ, δουλεύοντας σκληρά, πολλές ώρες, με πείσμα και υπομονή τα τρία χρόνια της σχολής, όπως και τα τελευταία χρόνια που δουλεύω επαγγελματικά.
*Πώς φαντάζεσαι την Αθηνά Σακαλή σε 10 χρόνια;
-Δέκα χρόνια είναι πολλά, στην πραγματικότητα δεν φαντάζομαι ούτε σε 10 μήνες πώς θα είμαι. Αντί να φαντάζομαι το μέλλον προσπαθώ να βιώνω το παρόν όσο περισσότερο μπορώ. Να μην αναπολώ το παρελθόν και να μην περιμένω το αύριο να είναι καλύτερο από το σήμερα. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ όπου είμαι και με ό,τι έχω, προσπαθώντας να είμαι ευγνώμων για όλα τα καλά που μου έχει δώσει η ζωή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βάζω υψηλούς στόχους. Αγαπώ τους ανθρώπους που πιστεύουν και προσπαθούν για το αδύνατο και πιστεύω πως είμαι μία από αυτούς. Αυτό που σίγουρα κάνω, αντί να φαντάζομαι, είναι να σχεδιάζω και να προγραμματίζω και να οργανώνω πράγματα που θέλω, έχοντας πλέον, όμως, τη γνώση ότι το απροσδόκητο, καλό ή κακό, είναι πάντα πιο μεγάλο από μας.
