ΦΑΝΤΑΣΙΑ
Αισθηματικό Δράμα-Έλληνικό- Διάρκεια: 95΄-Παραγωγή: Ελλάδα, 2019- Σενάριο και Σκηνοθεσία: Αλέξης Καρδαράς- - Πρωταγωνιστούν: Στέλιος Μάινας, Ρένα Μόρφη, Γιάννης Στάνκογλου, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ανδρέας Νάτσιος, Καλλιρόη Μυριαγκού, Γιάννης Νταλιάνης, Άννα Καλαϊτζίδου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Δημήτρης Μοθωναίος, Αντίνοος Αλμπάνης -Κατάλληλο για άνω των 12 ετών.
Η καταξιωμένη τραγουδίστρια Φωτεινή (Ρένα Μόρφη) αναπολεί την περίοδο των 90s, τότε που άσημη ακόμα βρίσκεται στην Αθήνα για να κυνηγήσει το όνειρό της. Ο Βλάσης Χρηστάκης (Στέλιος Μάινας), φίλος του πατέρα της και μουσικοσυνθέτης, την παίρνει υπό την προστασία του και την κάνει πρώτο όνομα. Η γνωριμία της, όμως, με τον τραγουδιστή Νίκο Κόκκινο (Γιάννης Στάνκογλου), αλλάζει τη ζωή της και οι ισορροπίες με τον Βλάσση ανατρέπονται.
Έχω γράψει και παλαιότερα πως δύσκολα γίνονται ελληνικές ταινίες σήμερα. Μεταξύ όσων τελικά κινηματογραφούνται υπάρχουν εκείνες που μπορούν να καυχηθούν για την αρτιότητά τους και παραγωγές που αφηγούνται σενάρια του «ποδαριού» με ανούσιες και παιδαριώδεις ιστορίες που, παραδόξως, γεμίζουν τις αίθουσες. Ωστόσο, μέσα στο σωρό ξεχωρίζουν και καλές προσπάθειες, οι οποίες διαθέτουν και μελανά σημεία.
Μια ταινία καλών προθέσεων και καλής προσπάθειας είναι και η «Φαντασία» του Αλέξη Καρδαρά. Τα ασφυκτικά γεμάτα μπουζούκια της δεκαετίας του ’90 είναι μια εικόνα, όχι κατά ανάγκη κακή, της χώρας μας. Άλλωστε το λαϊκό τραγούδι, όπου και αν ακούγεται και σε κάθε του μορφή, είναι ένα κομμάτι του μουσικού μας πολιτισμού. Χιλιάδες γύψινα πιάτα, ανθοδέσμες, γαρύφαλλα βγαλμένα από στεφάνια κηδειών, πέφτουν στα πόδια των τραγουδιστών κάθε νύχτα σε ένα «προσκύνημα» της πίστας που οι κυβερνητικές απαγορεύσεις δεν έχουν τη δύναμη να κλονίσουν. Ο μικρόκοσμος των μπουζουκιών, των εργαζομένων και της ανάδειξης νέων ταλέντων είναι σκηνοθετικά, σκηνογραφικά και ενδυματολογικά ρεαλιστικά δοσμένος, σαν να παρακολουθείς μια βραδιά του τότε. Ο ήχος είναι πεντακάθαρος και αψεγάδιαστος και τα τραγούδια, ειδικά ο «Γυρισμός» σε μουσική Μίνωα Μάτσα και στίχους του Αλέξη Καρδαρά και της Σοφίας Καψούρου, αναδεικνύονται με την υπέροχη φωνή της Ρένας Μόρφη. Καλλιτεχνική και μελετημένη είναι η διεύθυνση φωτογραφίας του Σίμου Σαρκετζή, «μιλώντας» για την εποχή και το ατμοσφαιρικό περιβάλλον της.
Και έρχομαι στο μελανό σημείο της ταινίας που είναι το σενάριο. Μου έλειψαν στο δεύτερο μέρος της οι σκηνές ανόδου στη φήμη της Φωτεινής. Το φλας μπακ της στην καριέρα και τη ζωή της είναι αρκετά μετέωρο στο πρώτο εικοσάλεπτο. Όταν η σχέση της με τον Νίκο μπαίνει περισσότερο στην ταινία, βελτιώνονται τα πράγματα σεναριακά, αλλά και πάλι ο θεατής είναι ένα βήμα μπροστά από το κείμενο. Αν έχει εξασκηθεί αρκετά βλέποντας ταινίες και σαπουνόπερες θα μαρτυρήσει από νωρίς τι θα κάνει ο Νίκος στο καμαρίνι της Φωτεινής μια παραμονή Πρωτοχρονιάς ή τι θα βγει στη φόρα στο τέλος.
Η «Φαντασία» είχε ανάγκη από περισσότερη φαντασία, αλλά ως φόρος τιμής στα χρυσά μαγαζιά της διασκέδασης αξίζει μια ματιά. **½/5
---------------
ΟΙ ΣΚΙΕΣ ΤΟΥ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ
(Motherless Brooklyn)
Δράμα Μυστηρίου-Έγχρωμο- Διάρκεια: 144΄-Παραγωγή: Η.Π.Α, 2019- Σενάριο και Σκηνοθεσία: Έντουαρντ Νόρτον- Πρωταγωνιστούν: Έντουαρντ Νόρτον, Μπρους Γουίλις, Γουίλεμ Νταφόε, Άλεκ Μπάλντουιν-Κατάλληλο για άνω των 15 ετών.
Νέα Υόρκη, 1957. Ο βοηθός ντετέκτιβ Λάιονελ Έσρονγκ (Έντουαρντ Νόρτον) πάσχει από το σύνδρομο Τουρέτ που του δίνει κοφτερό μυαλό και μνήμη, αλλά μαζί με αυτά και διάφορα τικ καθώς και τη συνήθεια να λέει δυνατά όσα σκέφτεται. Όταν το αφεντικό του, Φρανκ Μίννα (Μπρους Γουίλις) δολοφονείται, ο Λάιονελ ψάχνει τους υπεύθυνους. Οι πληροφορίες δείχνουν υψηλά ιστάμενα πρόσωπα και ένα σχέδιο απομάκρυνσης των Αφροαμερικανών από το Μπρούκλιν. Τα επίμονα ερωτήματα του Λάιονελ φοβίζουν διεφθαρμένους πολιτικούς, γεγονός που τον θέτει σε κίνδυνο.
Το «Motherless Brooklyn» (1999) είναι βραβευμένο μυθιστόρημα του Jonathan Lethem. Η κινηματογραφική προσαρμογή του Νόρτον μας κάνει γνωστό το έργο του Lethem και μας αφήνει με απορίες για το σενάριο. Ενώ το story έχει όπως θα λέγαμε βάθος και «ψωμί», η περιπλάνηση του Λάιονελ στους δρόμους του Μπρούκλιν, αναζητώντας την αλήθεια χωλαίνει και χάνει το ενδιαφέρον της. Υποτίθεται πως το μυστήριο που κρύβει αυτό το νεονουάρ θα έθετε από την αρχή τα θεμέλια μιας περιέργειας και ενός σασπένς. Τελικά τα απαραίτητα για το σασπένς θεμέλια δεν μπαίνουν ούτε όταν παρακολουθούμε τη δολοφονία του Φρανκ. Από το σημείο αυτό και μετά οι κινήσεις του Λάιονελ είναι έξυπνες, αλλά μοιάζουν σαν αργά και αποπροσανατολισμένα βήματα. Αναιτιολόγητες καθυστερήσεις στην πλοκή δημιουργούν κενά. Ο πρωταγωνιστής βρίσκεται σε ένα λαβύρινθο και η αργοπορία ξεχειλώνει την ιστορία και την μπερδεύει.
Αβαντάζ της ταινίας είναι ο Νόρτον και η αμεσότητα και ευκολία του στο να απεικονίσει έναν άνθρωπο με σύνδρομο Τουρέτ. Με τον χαρακτήρα του Λάιονελ «σπάει» τα δεσμά του ρατσισμού απέναντι σε άτομα που διαθέτουν την πάθηση, υπερασπιζόμενος το δικαίωμά τους να μην περιθωριοποιούνται. Το σχέδιο των ισχυρών να εκφοβίσουν και να διώξουν τους κατοίκους ολόκληρων γειτονιών, τον βγάζει από το καβούκι του. Μπαίνει μπροστά και τους υπερασπίζεται. Ο Νόρτον δυναμώνει τον κάποτε αδύναμο Λάιονελ. Κάνει την τρυφερότητά του για τους συνανθρώπους του ισχυρό όπλο καταπολέμησης της διαφθοράς σε μια «μάνα» πολιτεία που αφήνει τους κατοίκους της, τα «παιδιά» της, «ορφανά» από προστασία και βορά στη δίψα των πολιτικών για εξουσία.
Θαμμένες προσωπικές ιστορίες απειλούν την ηρεμία των ισχυρών, αλλά χάνουν την ουσία τους όσο τρέχει η ταινία. Το κουβάρι μπλέκεται και όταν πιάνουμε την άκρη του, έχουμε ήδη χαθεί. Ωστόσο, η ερμηνεία και η σκηνοθεσία του Νόρτον κρατούν την ταινία όλη επάνω τους και αυτό είναι κάτι που του το αναγνωρίζουμε. **½/5
Από τη Δέσποινα Τριανταφυλλίδου,
Φιλόλογο, πτυχιούχο και υπ. διδάκτορα Τμήματος Κινηματογράφου
του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,
μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου
