Η κ. Γιώτα Φέστα που σήμερα και αύριο στις 9 μ.μ. θα παρουσιάσει στο «Θέατρο Κώστας Τσιάνος» την παράσταση «Αναγνώριση» στο πλαίσιο της Θεατρικής Ανοιξης, σημειώνει ανάμεσα σε άλλα στη συνέντευξή της ότι «Η ηρωίδα ψάχνει την αλήθεια των γεγονότων, των αισθημάτων», ενώ αναφέρει οι «Αποφεύγουμε τον πόνο και βολευόμαστε σε μια συνθήκη ευκολίας και ευημερίας που θυμίζει λίγο την ευτυχία. Αλλά δεν είναι…». Επισημαίνει δε ότι «Είναι πολύ δύσκολο να σκηνοθετείς τον εαυτό σου και δυσκολότερο ακόμα να σκηνοθετείς τον εαυτό σου σε έναν μονόλογο», γι’ αυτό «Είμαι πολύ χαρούμενη που η φίλη μου η Φρόσω Μαστρόκαλου δέχθηκε να δει το κείμενο από την αρχή και να με σκηνοθετήσει».
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
-Κυρία Φέστα, το έργο αφορά σε μια αναγνώριση που οδηγεί σε μία άλλη βαθύτερη «αναγνώριση»;
*Η Αναγνώριση του Ακη Δήμου είναι μια αναγνώριση πολλών πραγμάτων. Αναγνώριση του απόντα άντρα της ιστορίας, αναγνώριση της ιστορίας δυο ανθρώπων και τελικά η μεγαλύτερη αναγνώριση είναι η αναγνώριση που γίνεται κατά τη διάρκεια της παράστασης της ηρωίδας με τον βαθύτερο εαυτό της.
-Ο Ευριπίδης διαχωρίζει τη δύναμη του Έρωτα σε δύο μορφές: Σε αυτή που μπορεί να οδηγήσει στην Αρετή και σε εκείνη που οδηγεί στην Αθλιότητα. Την πρωταγωνίστριά σας τίνος Ερωτα τα βέλη την έχουν χτυπήσει;
*Δεν θα έλεγα ότι πρόκειται περί «αθλιότητας». Θα ονόμαζα το αίσθημα αυτό «οδύνη». Η ηρωίδα ψάχνει την αλήθεια των γεγονότων, των αισθημάτων. Θυμίζει μερικές φορές κάποιον που ερευνά ένα φόνο για να βρει ποιος είναι πίσω του. Σκάβοντας λοιπόν στη μνήμη αποκαλύπτονται θραύσματα αλήθειας που στο τέλος συνθέτουν τη δίκη της αλήθεια για την ιστορία. Αλήθεια όμως είναι και το να τρέχει κανείς μόνο πίσω από την αλήθεια.
-Τελικά οι άνθρωποι προτιμάμε τα βολικά ψέματα από τις σκληρές αλήθειες…
*Οι άνθρωποι προτιμάμε να μην πονάμε. Είναι λογικό. Αποφεύγουμε τον πόνο και βολευόμαστε σε μια συνθήκη ευκολίας και ευημερίας που θυμίζει λίγο την ευτυχία. Αλλά δεν είναι. Καμία φορά μέσα από τον πόνο, τη δυσκολία, τη στέρηση, την αποτυχία ανοίγει σιγά-σιγά ένα παράθυρο φωτεινό και αποκαλυπτικό.
-Επίπονο θεατρικό είδος ο μονόλογος, καταπονεί σωματικά και ψυχικά… Νιώθετε ότι «αποκαλύπτεστε» στα μάτια των θεατών;
*Ναι, νιώθω απολύτως εκτεθειμένη στη σκηνή με τον μονόλογο αυτό. Και μόνη, πολύ μόνη. Απαιτεί ένα μεγάλο βαθμό συγκέντρωσης. Από την πρώτη στιγμή που πήρα στα χέρια μου τον μονόλογο αυτό είχα το αίσθημα μιας προσωπικής εμπλοκής. Χωρίς να ξέρω ακόμα γιατί, και μη έχοντας καμιά παρόμοια εμπειρία στη ζωή μου, το κείμενο αυτό έγινε για μένα πολύ προσωπικό. Άρα σε ένα βαθμό μπορεί κανείς να πει πως «αποκαλύπτεται» με μια έννοια.
-Τις πρώτες παραστάσεις της «Αναγνώρισης» τις σκηνοθετήσατε εσείς, αλλά, όπως δηλώσατε μετέπειτα, υποσχεθήκατε στον εαυτό σας να μην το ξανακάνετε. Γιατί;
*Είναι πολύ δύσκολο να σκηνοθετείς τον εαυτό σου και δυσκολότερο ακόμα να σκηνοθετείς τον εαυτό σου σε έναν μονόλογο. Η δυσκολία για μένα ήταν πως με παρέσυραν οι σκέψεις μου για τον ρόλο αντί να αφήνομαι να μιλάω χωρίς να λογοκρίνομαι. Στερούσα τον εαυτό μου από τη χαρά να παρασυρθώ από τις λέξεις για να δω πού θα με πάνε...
Είμαι πολύ χαρούμενη που η φίλη μου η Φρόσω Μαστρόκαλου δέχθηκε να δει το κείμενο από την αρχή σαν ένα άγνωστο τοπίο και έτσι έγινε για όλους μας περισσότερο αποκαλυπτικό.
-Θα παίξετε σε ένα χώρο που μόλις πριν από λίγο καιρό μετονομάστηκε σε «Θέατρο Κώστας Τσιάνος»…
*Βρέθηκα πριν από δυο μήνες για πρώτη φορά στο θέατρο της Λάρισας με τον Γλάρο. Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη πόσο λειτουργικό ήταν από την άποψη του προσωπικού και της τεχνικής υποδομής. Επίσης όλοι εντυπωσιαστήκαμε πολύ από το κοινό της Λάρισας. Όλα αυτά φαίνεται να είναι αποτελέσματα μιας πολυετούς και επίπονης εργασίας από πολλούς ανθρώπους που συνεχίζεται και τώρα. Ο Κώστας Τσιάνος υπήρξε ο στυλοβάτης αυτής της ιστορίας και φαντάζομαι πως είναι πολύ περήφανος που τώρα το θέατρο έχει το όνομά του. Το αξίζει!
