Ο «Ράφτης Κυριών» έχει μπει στην τελική ευθεία των παραστάσεων με την προσέλευση του κοινού να αποδεικνύει πως ο… ράφτης σκορπάει αφειδώς το γέλιο. Ο κ. Νάνος μιλάει ακόμη για τον πάντα επίκαιρο Φεντώ, τους εύπλαστους ερασιτέχνες ηθοποιούς και τη χαρά που προσφέρουν στον σκηνοθέτη και το τι πρέπει να γίνει ώστε να διευρυνθεί το κοινό που παρακολουθεί τις πολιτιστικές δράσεις λέγοντας ότι «Πιστεύω ότι τα θέατρα θα πρέπει να συνεχίσουν να εκπαιδεύουν θεατές και οι σκηνοθέτες να βάζουν τον πήχη ψηλότερα…».
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
*Ο «Ράφτης Κυριών» γνώρισε μεγάλη επιτυχία από τους Λαρισαίους, θέλετε να μας μιλήσετε για την παράσταση;
-Είναι μια κωμωδία «μπουλεβάρ» που λέγανε στο παλιό γαλλικό θέατρο, είναι συνδυασμός φαρσοκωμωδίας και κωμωδίας παρεξηγήσεων. Είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία, με πάρα πολύ γέλιο, που προκύπτουν αβίαστα μέσα από το κείμενο. Ο Ζεράρ Μουλινό λοιπόν, επιφανής γιατρός, είναι παντρεμένος με την Υβόν, ενώ παράλληλα διατηρεί ερωτική σχέση με τη Σουζάν, σύζυγο του Ωμπέν. Ο Ωμπέν απατά τη Σουζάν με τη Ρόζα, σύζυγο του Μπασσινέ, φίλου του Μουλινό. Ο Μουλινό προκειμένου να μπορεί ανενόχλητος να ζήσει τον παράνομο έρωτά του, νοικιάζει από τον Μπασσινέ ένα διαμέρισμα το οποίο μέχρι πρότινος λειτουργούσε ως ραφτάδικο κι εκεί κανονίζει να συναντήσει τη Σουζάν. Όμως μόνο την ησυχία του δεν βρίσκει… Τα υπόλοιπα επί σκηνής.
*Σχεδόν 160 χρόνια μετά τη γέννηση του Φεντώ κι ακόμα γελάμε μαζί του. Πώς το εξηγείτε;
-Είναι πάντα επίκαιρος. Είναι μάστορας, ή καλύτερα μαέστρος της κωμωδίας. Καταφέρνει να αναδείξει τα κακώς κείμενα των μεγαλοαστικών οικογενειών που τα έκρυβαν επιμελώς κάτω από το χαλί.
*Συνεργάζεστε με ερασιτέχνες ηθοποιούς. Δύσκολο εγχείρημα αν μη τι άλλο…
-Τα παιδιά -τα πιο πολλά τουλάχιστον- που συνεργάζομαι στο «Θέατρο Τεχνών» είναι ημιεπαγγελματίες κι όχι ερασιτέχνες γιατί έχουν πολλή πείρα. Τα δύο δε τα παιδιά, ο Στέλιος και ο Νίκος είναι πολλά χρόνια και τους θεωρώ επαγγελματίες. Ο ερασιτέχνης ηθοποιός σου δίνει τη χαρά ότι μπορείς να τον διδάξεις πολλά πράγματα. Είναι πολύ εύπλαστος και ρουφάει σαν σφουγγάρι κάτι πολύ ευχάριστο για έναν σκηνοθέτη και ιδιαίτερα σε ένα σκηνοθέτη-παλιό ηθοποιό όπως είμαι εγώ. Βέβαια για να πούμε και τις δυσκολίες πρέπει να σκηνοθετείς και παράλληλα να κάνεις και εργαστηριακό μάθημα… Αλλά η ομάδα μας αντεπεξέρχεται σπουδαία και είμαστε χαρούμενοι όλοι, και όσοι δουλεύουμε για την παράσταση και οι θεατές.
*Συνήθως βλέπουμε σε θέατρα και εν γένει πολιτιστικές εκδηλώσεις τα ίδια άτομα, πώς θα ήταν δυνατό να διευρυνθεί το κοινό;
-Το θέατρο είναι ένας παράγοντας που διαμορφώνει τα επίπεδα πολιτισμού σε μία πόλη. Οσο πιο πολλά θέατρα υπάρχουν τόσο περισσότερες κοιτίδες πολιτισμού. Επίσης στόχος του θεάτρου θα πρέπει να είναι η αφύπνιση συνειδήσεων και να δημιουργεί καινούρια ερωτηματικά. Η Λάρισα έχει την τύχη η θεατρική της ιστορία να συνταυτίζεται με το Θεσσαλικό Θέατρο, που έχει εκπαιδεύσει πολλούς θεατές αλλά έχει βγάλει και πολλούς «υπηρέτες» του θεάτρου. Σταθερά πιστεύω ότι τα θέατρα θα πρέπει να συνεχίσουν να εκπαιδεύουν θεατές και οι σκηνοθέτες να βάζουν τον πήχη ψηλότερα.
