Η Ελλάδα των τελευταίων 30 χρόνων επί... σκηνής

Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ «ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ» ΙΩΣΗΦ ΙΩΣΗΦΙΔΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗΝ «Ε»

«Ο Χρυσοβαλάντης, ο ήρωας της παράστασης, κάνει μια ανασκόπηση της ζωής του στην οποία βλέπουμε πόσο τον έχουν εκμεταλλευτεί, ενώ ταυτόχρονα βλέπουμε και την Ελλάδα των τελευταίων 30 χρόνων. Μέσα από έναν τραγικό και συνάμα κωμικό τρόπο διαφαίνεται η νοοτροπία που κυριαρχούσε στη χώρα η οποία έφτασε εδώ που έφτασε σήμερα» λέει σήμερα στην «Ε» ο ηθοποιός Ιωσήφ Ιωσηφίδης για την παράσταση «Μάρτυς μου ο Θεός» στην οποία πρωταγωνιστεί. Το «Μάρτυς μου ο Θεός» μετά από τρία χρόνια μεγάλης επιτυχίας που γνώρισε στο θέατρο«Vault» θα ανέβει σήμερα Τετάρτη στη σκηνή του Stage Club και ώρα 9.30 μ.μ. Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης στη συνέντευξή του ανάμεσα σε άλλα μιλάει για την Ελλάδα της επιφανειακής ευμάρειας της προολυμπιακής περιόδου, για τη μυρωδιά της επερχόμενης παρακμής, για τον Ελληνα που… δεν μαθαίνει, αλλά και για το Θεσσαλικό Θέατρο, τον Ρήγα Χορμόβα που ενσαρκώνει αλλά και για την επιτυχία της παράστασης του Θεσσαλικού Θεάτρου το «Χώμα βάφτηκε κόκκινο».

Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή

 * Τι πραγματεύεται η παράσταση; Μπορείτε να μας βάλετε στο πνεύμα της;
- Το «Μάρτυς μου ο Θεός» είναι ένας μονόλογος του Χρυσοβαλάντη, ένα παραλήρημα σε πολύ γρήγορους ρυθμούς. Ακροβατεί ανάμεσα στο κωμικό και στο δραματικό, αναφέρεται στην εποχή λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα Χριστούγεννα για την ακρίβεια. Κάνει ο ήρωας μια ανασκόπηση της ζωής του στην οποία βλέπουμε πόσο τον έχουν εκμεταλλευτεί, και ταυτόχρονα βλέπουμε όμως και την Ελλάδα των τελευταίων 30 χρόνων. Μέσα από έναν τραγικό και συνάμα κωμικό τρόπο διαφαίνεται η νοοτροπία που κυριαρχούσε στη χώρα η οποία έφτασε εδώ που έφτασε. Ο Χρυσοβαλάντης μένει άνεργος σε μια εποχή όχι σαν τη σημερινή που θα μας φαινόταν φυσιολογικό και δεν θα μας ξένιζε, αλλά στην εποχή της μεγάλης φούσκας, την εποχή των παχέων αγελάδων. Τον Χρυσοβαλάντη -όπως έγραψε και ο blogger Πιτσιρίκος- μπορεί κάποιος να τον παραλληλίσει με τη μεταολυμπιακή Ελλάδα που καταρρέει. Βέβαια έχει πολύ χιούμορ ο ήρωας. Είναι λεξιπλάστης, έχει μια αντιφατική ζωή, ενώ είναι ρατσιστής, ξενοφοβικός, θεοφοβούμενος, πηγαίνει στα πορνεία και σχετίζεται με πόρνες, του φταίνε οι ξένοι αλλά εν τέλει τον διαλύει η οικογένειά του. Μια προσωπικότητα που ακροβατεί ανάμεσα στην ψυχική ηρεμία και την ψυχική ταραχή. Όταν διάβασα το έργο ενθουσιάστηκα και έκλαιγα, αλλά το θεώρησα λίγο υπερβολικό, σε πληροφορώ όμως ότι έρχονται στο θέατρο άνθρωποι και μου λένε για περιπτώσεις πολύ χειρότερες από του Χρυσοβαλάντη.
* Το έργο χρονοθετείται στην προολυμπιακή Ελλάδα, την Ελλάδα της ευμάρειας. Υπήρχε στην ατμόσφαιρα, πιστεύετε, η μυρωδιά της σήψης και της επερχόμενης παρακμής;
- Η αλήθεια είναι ότι την εποχή εκείνη είχα σχετιστεί με αρκετούς ανθρώπους -χωρίς να μπορώ να πω ότι ήμουν ένας από αυτούς- οι οποίοι έλεγαν ότι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα ακολουθήσει αυτό που ζούμε τώρα και να μην χαιρόμαστε τόσο πολύ. Ενας από αυτούς ήταν και ο συγγραφέας του έργου, ο Μάκης Τσίτας, που δεν τον ήξερα τότε, αλλά το είχε προβλέψει γιατί το έργο γραφόταν από το 2003 έως το ’13. Γενικά ο συγγραφέας «προβλέπει» πολλά πράγματα, άλλωστε άνθρωποι που το έψαχναν λίγο παραπάνω, μπορούσαν να το δούνε να έρχεται αυτό το πράγμα. Εγώ τους άκουγα, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω, τελικά όμως -δυστυχώς- οι «προβλέψεις» τους επαληθεύτηκαν.
* Ο Ελληνας έπαθε. Εμαθε;
- Δεν ξέρω… Οι άνθρωποι και ξεχνάνε και αν κάτι λίγο αλλάξει συνεχίζουν από κει που σταμάτησαν. Τώρα αν έμαθαν οι Ελληνες θα πρέπει να ρωτήσεις τον καθένα ξεχωριστά. Θεωρώ ότι εγώ έμαθα αφού δεν θέλω να ξαναπάθω τα ίδια πράγματα. Βέβαια δεν εξαρτάται από σένα αφού μπορεί να έχεις καλές προθέσεις και να προκύψουν αλλιώς τα γεγονότα. Η αλήθεια είναι ότι… λίγο ταρακουνηθήκαμε.
* Η παράσταση «Μάρτυς μου ο Θεός» γνώρισε μεγάλη επιτυχία όπου κι αν παίχτηκε, στην Αθήνα μάλιστα ανέβηκε επί τρία σερί χρόνια. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται η επιτυχία αυτή;
- Νομίζω ότι είναι πολύ απλό: ότι άγγιξε τον κόσμο. Παίζουμε στο θέατρο «Vault» που δεν είναι εμπορικό θέατρο, δεν είναι στο κέντρο της Αθήνας, ο κόσμος το αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή, ενώ κι η χημεία των τριών συντελεστών, της σκηνοθέτιδας Σοφίας Καραγιάννη, του Μάκη Τσίτα και εμού, είναι εξαιρετική. Χωρίς καλό σκηνοθέτη όλα τα έργα και πόσο μάλλον οι μονόλογοι, είναι δύσκολο να έχουν επιτυχία. Ο συγγραφέας όταν είδε τη γενική πρόβα έκλαιγε, μια μεγάλη τιμή για μας γιατί όταν παρουσιάζεις ένα έργο στον δημιουργό του είναι λίγο «έκπληξη» η αντίδρασή του. Πέντε χρόνια τώρα, όπου κι αν παίχτηκε το έργο, σε Αθήνα και στις περιοδείες, υπάρχει άψογη συνεργασία κι αυτό νομίζω βοήθησε. Κόσμος και κριτικοί το αγκάλιασαν, ενώ για μας η διαφήμιση ήταν από στόμα σε στόμα του κόσμου.
* Ποιος είναι πιο δύσκολος ρόλος να αποδώσεις, ο Χρυσοβαλάντης στο «Μάρτυς μου ο Θεός» ή ο Ρήγας Χορμόβας στο «Χώμα βάφτηκε κόκκινο»;
- Ο καθένας έχει τη δικιά του δυσκολία… Ο Χρυσοβαλάντης είναι ένας μονόλογος που είναι δύσκολο θεατρικό είδος, αλλά και ο Ρήγας είναι δύσκολος ρόλος. Νομίζω ότι λίγο πιο δύσκολος είναι ο Χρυσοβαλάντης. Και τους δύο ρόλους όμως τους ευχαριστιέμαι πάρα πολύ, με τον Ρήγα μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω έναν κακό, που δεν είχα κάνει ποτέ. Είναι ένα παιχνίδι το θέατρο που πρέπει να το υπηρετείς με πολύ μεγάλη σοβαρότητα, όπως τα παιδιά όταν παίζουν, παίζουν με πολύ μεγάλη σοβαρότητα, αυτό πρέπει να κάνεις και με το θέατρο και να το ευχαριστιέσαι πάνω απ’ όλα. Στο Θεσσαλικό είναι μια πολύ καλή ομάδα ηθοποιών, δεμένη μεταξύ μας, υπό την εξαιρετική καθοδήγηση της καλλιτεχνικής διευθύντριας κ. Κυριακής Σπανού. Είναι για μένα μια ευτυχής συγκυρία η συμμετοχή μου στο «Χώμα βάφτηκε κόκκινο» του Θεσσαλικού.
* Η παράσταση του Θεσσαλικού αναφέρεται στο Κιλελέρ, ένα γεγονός έντονα συνδεμένο με τη Λάρισα και τους ανθρώπους της. Βιώνετε τη συναισθηματική φόρτιση του κοινού;
- Το βιώνουμε μόνο και μόνο από το γεγονός ότι το θέατρο είναι γεμάτο από όταν άρχισε να παίζεται το έργο. Στο τέλος όλος ο κόσμος σηκώνεται και χειροκροτεί όρθιος, ενώ με σταματάνε έξω και μου λένε για το έργο, κάτι που συνιστά τεράστια επιτυχία για οποιοδήποτε έργο. Είμαστε ευτυχισμένοι στη Λάρισα και πολύ χαρούμενοι. Όταν έχει χιόνι και το θέατρο είναι γεμάτο κάτι λέει αυτό...