Κατατοπιστική και περιεκτική η παρουσίαση από την εκπαιδευτικό – διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αιγαίου Ευαγγελία Ράπτου – Στεργιούλα, που επιμελήθηκε μαζί με τη Μαίρη Κουτόβα την εκδήλωση. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα όσα «κατέθεσε», ανάμεσα στα άλλα, η Ευαγγελία Ράπτου – Στεργιούλα:
«”Αν υπάρχει έθνος που η ουρανοπετούσα φαντασία δεν είχε εμπόδια και δε γνώρισε όρια σ’ όλη την πορεία της μακραίωνης ανθρώπινης ιστορίας, το έθνος αυτό είναι το ελληνικό”. Οι αράδες αυτές συνειρμικά απλώθηκαν στον νου μου, όταν ξεκίνησα το ταξίδι στην ιστορία του ρεμπέτικου τραγουδιού. Για να βρω δυο λόγια έγκυρα να σας πω, διαπίστωσα τον τεράστιο όγκο εκείνων που έχουν γραφτεί για το μέγα αυτό κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής: τι βιβλία, τι μελέτες, τι άρθρα, τι μεταπτυχιακές έρευνες, τι διδακτορικές διατριβές έχουν εκπονηθεί για να μελετήσουν το φαινόμενο της ρεμπέτικης μουσικής παρουσίας. Ένα φαινόμενο που πέρασε τα πάνδεινα για να εκφραστεί: άλλοι αγωνίστηκαν κρυφά και φανερά -με τίμημα και τη ζωή τους ακόμη- να κεντούν λέξη προς λέξη τον μουσικό καμβά του, άλλοι το αμφισβήτησαν, άλλοι το χλεύασαν και το υποτίμησαν, το απέρριψαν ως περιθωριακό και παρακμιακό και εξόρισαν τους φορείς και δημιουργούς του. Αλλά η ιστορία τελικά το αναγνώρισε. Σήμερα, μ’ αυτά τα τραγούδια γελάμε, χαιρόμαστε, διασκεδάζουμε, σκορπάμε το χαμόγελο, αντλούμε ελπίδα και αισιοδοξία».
«Το ρεμπέτικο καταχωρίζεται ως έγκυρο μουσικό είδος σε έγκυρα διεθνή εγχειρίδια μουσικολογίας. Ιδρύονται μουσεία, διοργανώνονται συνέδρια, εγκρίνονται μεταπτυχιακές και διδακτορικές διατριβές. Το 2017, η μουσική παράδοση του ρεμπέτικου εντάχθηκε στον αντιπροσωπευτικό κατάλογο της UNESCO για την «Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά της Ανθρωπότητας», ως «μία μορφή μουσικής και πολιτιστικής έκφρασης…μέρος του κλασικού ρεπερτορίου σχεδόν όλων των κοινωνικών εκδηλώσεων… με ανεκτίμητες αναφορές σε έθιμα, πρακτικές και παραδόσεις…κυρίως μία ζωντανή μουσική παράδοση. Προσωπικά, υπηρετώντας την επιστήμη της Κοινωνικής λαογραφίας, καταθέτω τη γνώση ότι αποτελεί μέσο ανάγνωσης και αναγνώρισης του λαού. Άνθρωποι «αγράμματοι» ακαδημαϊκώς, αλλά με πλήρη γνώση του ελληνικού θησαυρού της παραδοσιακής μουσικής και στιχουργικής, όσο και του κοινωνικού γίγνεσθαι, (περι)έγραφαν – εκφράζονταν δηλαδή στα τραγούδια τους με σαφήνεια, λιτότητα, συνοπτικότητα, ομορφιά και ενάργεια, κάτι άλλωστε που διακρίνει και τα δημοτικά μας τραγούδια. Το ρεμπέτικο είναι ξέσπασμα καημού, μοιρολόι που σκιαγραφεί τον ψυχικό κόσμο του δεινοπαθούντος λαού».
Η μουσική επιμέλεια της βραδιάς ανήκε στον Ελασσονίτη μαέστρο Δημήτρη Τσιαβέ. Μέσα από τις καθάριες και γεμάτες φωνές της Ευλαμπίας Ντούλα και του Γιάννη Πάσχου «ζωντάνεψαν» τα παρακάτω τραγούδια που ταξίδεψαν μια ολόκληρη εποχή.
Ο κόσμος ενθουσιασμένος καταχειροκρότησε με ιδιαίτερη θέρμη και σιγοτραγούδησε μαζί με τους ερμηνευτές.
Συνόδευσαν οι μουσικοί: Σπύρος Καβαλιεράτος(κιθάρα), Ρήγας Μακρόπουλος(μπουζούκι, βιολί, μπαγλαμά), Γιώργος Κολτσίδας(μπουζούκι), Μανώλης Ντάλλας(ακορντεόν), Δημήτρης Τσιαβές(φλάουτο).
Συγκινητικές οι στιγμές όταν τιμήθηκε για την πολύχρονη προσφορά του στον χώρο του λαϊκού τραγουδιού ο Τσαριτσανιώτης Παντελής Μητσιμπόνας(την πλακέτα έδωσε ο ερμηνευτής Γιάννης Πάσχος) και βέβαια όταν ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε η Μαίρη Κουτόβα, που είχε την ιδέα και τη φροντίδα για το αφιέρωμα στο ρεμπέτικο τραγούδι.
Για την ιστορία να αναφερθεί ότι η εκδήλωση διανθίστηκε από την εμφάνιση χορευτών της Ακαδημίας Έρευνας Παραδοσιακών Χορών Ελασσόνας(του Γιώργου Κόκκινου) και των Μάγδας Αθανασιάδου, Βασίλη Αθανασιάδη, Χρίστου Δημητριάδη, Χρήστου Τσοπανάκου, Βασίλη Μαντζιώκα, Παναγιώτη Παπαδόπουλου(μελών Θεατρικής Ομάδας), ενώ τα σκηνικά ήταν του Χάρη Καραγιανίδη.
Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν: ο δήμαρχος Ελασσόνας Νίκος Ευαγγέλου, οι αντιδήμαρχοι Δημ. Λέκκας και Αλεξάνδρα Τσιαντέ – Κοντοχρήστου, δημοτικοί σύμβουλοι, ο διοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Ελασσόνας Ελευθ. Μουλτσιάς, ο μαέστρος Δημήτρης Καρβούνης, εκπρόσωποι φορέων και συλλόγων και πολύς κόσμος, φίλοι και μη του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού και της μουσικής.
ΕΛΑΣΣΟΝΑ (Γραφείο «Ε»)
Του Γιάννη Μουκίδη
