Ο Αλέξανδρος Ρήγας κατάφερε να ενσωματώσει μέσα στην πολιτική σάτιρα του Αριστοφάνη, τις ντοπιολαλιές, τις παραδόσεις και τα ελαττώματα αυτής της πολύπαθης πατρίδας, χωρίς να ξεχάσει την ιερή αποστολή της ποίησης του μεγάλου κωμωδού. Η παράσταση σκορπάει αφειδώς το γέλιο με τους ρόλους να είναι με έμπνευση κατανεμημένοι και τους ηθοποιούς να φέρουν επάξια το αριστοφανικό «βάρος». Οι θεατές γέλασαν με την ψυχή τους ενώ στο τέλος προβληματίστηκαν αφού 2.410 χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα των «Εκκλησιαζουσών» οι παθογένειες της «ελληνικής κοινωνίας» παραμένουν ίδιες. Οι μεγάλοι τραγικοί και ο Αριστοφάνης δεν είναι -κατά το δημοσιογραφικό κλισέ- πάντα επίκαιροι, ο ελληνικός λαός συνεχίζει διαχρονικά να είναι ίδιος και να πράττει άλογα…