Οι «Αχαρνής» σκηνοθετημένοι από τον σπουδαίο Λαρισαίο σκηνοθέτη Κώστα Τσιάνο που λίγο πριν την παράσταση στην «Ε» δήλωσε χαρακτηριστικά «τέτοιο άγχος που έχω σήμερα δεν είχα ούτε πριν την Επίδαυρο» πρόσφεραν αφειδώς πηγαίο και αυθεντικό γέλιο στους θεατές. Η κωμωδία του Αριστοφάνη -που πρωτοπαίχτηκε πριν από 2.500 χρόνια- είναι καταγγελία τού τότε σε απόλυτο παραλληλισμό στο σήμερα, καυτηριάζοντας τη διαφθορά του δημόσιου βίου, τη διαστρέβλωση της αλήθειας στους πολίτες μέσω της δημόσιας έκφρασης, της αισχρής δημαγωγίας και της συνεχούς προσπάθειας του ανθρώπου για επεκτατικότητα και για ακόμα άλλα περισσότερα. Το μεγάλο πρόβλημα των σύγχρονων σκηνοθετών που ακούει στο όνομα «χορός» στα χέρια Τσιάνου γίνεται το μεγάλο ατού της παράστασης αφού ο Λαρισαίος σκηνοθέτης διέκρινε την αξία του χορού στη δράση και μετατόπισε τον άξονα της σκηνοθεσίας του σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Στη σωστή, δηλαδή, καθοδήγηση των μελών του χορού. Ο 14μελής χορός λειτούργησε καταλυτικά στην παρουσίαση του έργου του Αριστοφάνη ως ένα μεθυστικό και χειμαρρώδες διονυσιακό πανηγύρι στο οποίο οι θεατές είχαν προσκληθεί για να γλεντήσουν. Ο Πέτρος Φιλιππίδης δικαίωσε απολύτως τον Κώστα Τσιάνο όταν έλεγε ότι προϋπόθεση για να ανεβάσει Αριστοφάνη ήταν να πρωταγωνιστήσει ο κατεξοχήν σύγχρονος αριστοφανικός ηθοποιός, δηλαδή ο Φιλιππίδης. Χαϊκάλης, Κόλκας, Παπαματθαίου και Παπαζήσης συμπληρώνουν ιδανικά τον πρωταγωνιστή. Μουσική και σκηνικά μετέφεραν εξαιρετικά το κοινό στην εποχή του Αριστοφάνη.