Πρόκειται για μια σύντομη παρουσίαση και φωτογραφική περιήγηση στις φυσικές ομορφιές και στην καθημερινή ζωή της Καλλιπεύκης, του ορεινού χωριού του Κάτω Ολύμπου, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1054 μέτρα και του οποίου οι κάτοικοι ακόμα «επιμένουν», αγωνίζονται, ελπίζουν.
«Πολλές οι αναμνήσεις που δε σβήνουν όσο κι αν περνούν τα χρόνια, όπως και οι στίχοι του παρακάτω σχολικού τραγουδιού, που τραγουδούσαμε τότε στο σχολείο… που σήμερα περιγράφει τα συναισθήματά μας, για το χωριό μας, για αυτά που βιώσαμε στα παιδικά μας χρόνια, πολλά τα όνειρα, πολλές οι ελπίδες για το σήμερα και για το αύριο, που “που αύριο να μοιάζει”, για τους ανθρώπους, για τα παιδιά και τους μεγάλους, για το χωριό, για την Καλλιπεύκη, είναι και δικές σου οι αναμνήσεις, μέσα απ΄τις εικόνες και τα κείμενα που ακολουθούν, άφησε κι εσύ τις δικές σου ελπίδες, άπλωσε τα δικά σου όνειρα και αναπόλησε το παρελθόν, “αγναντεύοντας” σαν παιδί, μαζί με τα παιδιά σου το μέλλον, που σέβεται την ιστορία, τη φύση τον άνθρωπο και προσδοκά, μέσα από αυτά, την ανάδειξη και την ανάπτυξη…
Χωριό μου όμορφο με τις ραχούλες και τις ρεματιές, που ‘χεις πεύκα και λαγκάδια και ευωδιάζουν οι μυρτιές… τις ελπίδες όλες φόρτωσα σε εσένα.
Αν η Καλληπεύκη είχε φωνή, μπορεί να έλεγε τα παραπάνω.
Όμως, δεν έχει. Έχει παρελθόν, ιστορία, φυσικές ομορφιές. Θα ήθελε να έχει και μέλλον. Έτσι λέμε οι κάτοικοί της, και οι ανά την Ελλάδα και όχι μόνο, Καλλιπευκιώτισσες και Καλλιπευκιώτες, και ελπίζουμε στο αυτονόητο, “στην με σεβασμό στο περιβάλλον και στην ιστορία ανάπτυξη της περιοχής”.
Εξαρτάται και από σας, αν τα όνειρά μας γίνουν πράξη. Αν τα όνειρά μας γίνουν βαρκούλες στα πρασινογάλαζα νερά της λίμνης μας. Της λίμνης, που για έναν αιώνα έθρεψε, που τώρα και η ίδια ζητά να ξαναγυρίσει στις “ρίζες” της και να ελευθερώνει τα “παιδιά της” (τα κρύα νερά) στις πλαγιές του Κάτω Ολύμπου και στους κάμπους της Θεσσαλίας. Θέλει να “ξαναλειτουργήσει”.
Δεν αποκλείεται εκτός από θέρετρο, για όλους να συμβάλλει και στην παραγωγή ενέργειας. Απέχει μόνο είκοσι πέντε χιλιόμετρα από το εθνικό μας δίκτυο.
Οι ελπίδες της και οι δικές μας αντέχουν ακόμα… Η περιοχή που ευνοήθηκε από τη φύση και αγνοήθηκε από τον άνθρωπο…», αναφέρει ο πρόλογος του λευκώματος.
