Για τη διασκευή του σεναρίου (που βασίστηκε στο μυθιστόρημα της Κάουι Χαρτ Χέμινγκς) ο Πέιν τιμήθηκε και με Όσκαρ μαζί με τους Νατ Φάξον και Τζιμ Ρας. Στους «Απογόνους», ο Ματ Κινγκ (ο Τζορτζ Κλούνεϊ σε μία μεγάλη ερμηνεία), ένας μεγαλοκτηματίας στη Χαβάη, προσπαθεί να δει (για) τα βήματά του μετά τον σοβαρό τραυματισμό της γυναίκας του σε ατύχημα. Εκεί που κάποιος πρέπει ακόμα και να (ξε)χάσει για να θυμηθεί ό,τι χρειάζεται. Απροσδόκητα, ο Ματ ανακαλύπτει παρεμβάσεις στη ζωή του από ξένους όπως ο Μπράιαν Σπιρ (ο έξοχος Μάθιου Λίλαρντ) ή ακόμα και από συγγενείς όπως ο ξάδερφός του Χιου (ο θαυμάσιος Μπο Μπρίτζες). Χρώματα και σκιές της μνήμης φωτίζονται στην παλέτα του Πέιν σε όλες τους τις διαστάσεις από τον Φαίδωνα Παπαμιχαήλ, έναν πολύ μεγάλο καλλιτέχνη της διεύθυνσης φωτογραφίας. Ο Αλεξάντερ Πέιν (ή Αλέξανδρος Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος) λέει ότι γυρίζει κωμωδίες. Οι ταινίες του είναι κωμωδίες με όλη την καλύτερη έννοια. Αυτό μου θυμίζει κάτι από τον τρόπο που ο Άντον Τσέχωφ αποκαλούσε κωμωδίες τα έργα του με τη «γλυκόπικρη» τρυφερότητα για καθεμιά στιγμή τους. Εκεί που οι άνθρωποι δεν μπορούν ίσως να διακρίνουν το αστείο. Με τον τρόπο που τους διαφεύγουν και τόσα άλλα. Όπως ίσως κάποιοι μπορεί να βλέπουν άλλους ακόμη και μόνο ως αναλώσιμα μέσα συναλλαγής. Όπως όταν αυτοί μπορεί να ξεχνούν ή ακόμα (χειρότερα) και να αγνοούν ότι όλοι είναι ίσοι στον πόνο και στην αγάπη.
Ο Πέιν θα μπορούσε να είναι απόγονος του Τσέχωφ, του Ερνστ Λιούμπιτς και του Γουΐλιαμ Γουάιλερ. Οι ταινίες του δεν αφήνουν ανέπαφη καμία αίσθηση. Ο λόγος του έρχεται πριν από κάθε στιγμή και αφότου περάσει. Ανά πάσα στιγμή και για καθεμιά τους. Τα πρόσωπα των εικόνων αγγίζουν τη ροή της κάθε φλέβας. Οι εικόνες των προσώπων γεμίζουν (με) αισθήματα ακόμα και στη σιωπή των σκέψεων. Όπως έρχονται πριν από εμάς και μας ακολουθούν. Ακόμα και εάν δεν τα βλέπουμε όπως πριν. Όπως όταν ακόμα και ο πόνος αρκεί για να θυμίζει την αγάπη. Όπως μπορεί να αρκεί ένα κερί για τη νύχτα πριν από κάθε μέρα. Όπως ένα κερί είναι αναμμένο και αρκεί για να φωτίσει και άλλα. Σαν μία ευχή ανθρώπων για τους απογόνους τους. Κάτι σαν αυτό που κάνει και ο Αλεξάντερ Πέιν ως υπέροχος, μεγάλος ποιητής του κινηματογράφου.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας
Ηθοποιός
