- Παιδί μου, ευτυχία, πάψε να με λες πατέρα, σ' έχω υιοθετημένη, κι αν είμαι ο πατριός σου δεν έπαψα να σ' αγαπώ, ούτε θα πάψω. Άσε με στην ψευδαίσθηση πως είσαι δική μου… Όταν με φωνάζεις πατέρα, η αλήθεια έρχεται και μου ψιθυρίζει στ' αυτί : Δεν είναι δική σου. Να με φωνάζεις με το μικρό μου όνομα, νομίζω ότι είναι πιο σωστό και για σένα και για μένα και για την αλήθεια.
Η ευτυχία άρχισε να κλαίει και τα δάκρυά της ήταν διαμάντια. Η ευτυχία άρχισε να κλαίει με λυγμούς και οι λυγμοί της έδεναν κόμπο χρυσές αλυσίδες.
- Θέλω να σ' έχω πατέρα, μού 'πε. Δεν αντέχω αμφισβήτηση καμία, δεν είναι δυνατόν να' χω πατέρα κανέναν άλλον. Εσύ δε μού' πες χίλιες φορές πως μοιάζω σαν ποίημά σου, σαν επίγραμμα, σαν τέλειο θεατρικό, που τελειώνει χαρούμενα; Πώς είναι δυνατόν να μοιάζω με όλα τα έργα σου κι εγώ έργο σου να μην είμαι;
- Μα, ευτυχία, απολογήθηκα, αφού θέλεις να σου πω ξεκάθαρα την προέλευσή σου, θα σου την πω… η ευτυχία δεν είναι έργο ανθρώπινο, έτσι γεννιέται στον αέρα, χωρίς να 'ναι πουλί, γιατί τα πουλιά φκιάνουν αυγά μέσα στη φωλιά τους, χωρίς να 'ναι έντομο, γιατί τα έντομα φυλακίζουν τ' αυγά τους στους τοίχους, στα χώματα και σε κάποιο χρόνο, δεν ξέρω πόσο, βγαίνουν αποκτώντας φτερά. Εσύ γεννιέσαι σε μια στιγμή, λες και σε γεννάει ο ίδιος ο χρόνος και ζεις μια αιωνιότητα.
Η ευτυχία απόρησε:
- Μια αιωνιότητα; ψέλλισε. Μα εγώ νιώθω σαν να χάνομαι από στιγμή σε στιγμή!
- Δεν χάνεται ποτέ η ευτυχία, είπα, γιατί είναι ένα φαινόμενο που δημιουργείται χωρίς αιτία και δεν έχει κανέναν σκοπό, κι ένα τέτοιο φαινόμενο παντοτινά θα υπάρχει.
Η ευτυχία άρχισε πάλι να κλαίει και τα διαμάντια πέφταν στα χώματα. Η ευτυχία άρχισε να κλαίει με λυγμούς και αλυσίδες χρυσές κομπόδενε μπροστά στα μάτια μου, μα εγώ πάντα ορθολογιστής την αποπήρα:
- Οι ευτυχίες δεν υποφέρουν, της είπα, οι ευτυχίες δεν κλαίν κι εσύ ειδικά δεν θέλω να 'σαι ανόητη όπως κάθε ευτυχία. Τώρα είσαι δική μου, ψυχοκόρη μου, κι εγώ δεν ανέχομαι κοντά μου κανέναν κουτσό.
- Μα, είπε η ευτυχία, πώς να υπάρχω για να υπάρχω; Δεν είναι οξύμωρο, ενώ θα 'μαι έξυπνη, να υπάρχω απλώς;
- Ευτυχία μου, της είπα, αυτή είναι η μεγαλύτερη εξυπνάδα, μα χρειάζεται συνειδητοποίηση. Τα πάντα είναι έτσι, γιατί εσύ να 'σαι αλλιώς;
- Τα πάντα; σκέφτηκε η ευτυχία μου και κοίταξε ως πέρα στον ορίζοντα, αν και ο ορίζοντας ήταν περιορισμένος και κοίταξε ψηλά στον ουρανό φυσικά, φυσικά ώσπου έφτανε το βλέμμα της. Τα πάντα;
- Τα πάντα, μικρή μου και ο ουρανός και η γη… Τα πάντα, μικρή μου κι εγώ κι εσύ… πάψε να δένεις κόμπους αλυσίδες χρυσές, να δακρύζεις διαμάντια. Έτσι όπως πας θα με κάνεις πλούσιο κι ως με κάνεις πλούσιο θα μου δημιουργηθεί η εντύπωση πως ο κόσμος είναι φτωχός και θα σε χάσω, ευτυχία μου, θα σε χάσω.
Η ευτυχία έγινε σοβαρή ξαφνικά κι εκεί στο πεζοδρόμιο, έφκιασε μερικά τετράγωνα με μια κιμωλία σαν να επιτελούσε έργο θαυμαστό κι άρχισε να παίζει το κουτσό, σαν μεγάλη.
Στ. Ντόμαλης
