To έργο όμως παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον, γιατί εδώ ο συγγραφέας έχει πραγματοποιήσει μια κατάθεση ψυχής όλος ο φιλολογικός, γλωσσικός και ο ευρύτερος πολιτιστικός πλούτος του είναι αποτυπωμένος μέσα στις σελίδες αυτού του πονήματος, οι οποίες είναι εμβριθείς ιδεών και προβάλλουν την άρτια δομή, καθώς και την αισθητική αρτιότητά του! Από την εισαγωγή αίφνης μας εκπλήσσει το βιβλίο ευχάριστα, διότι μεσ΄από τις σελίδες του προοιωνίζεται η ομορφιά και η πνευματική σημαντικότητα αυτού που ακολουθεί. Θα σταθούμε αρκετά στην εισαγωγή , διότι εξ ολοκλήρου αλλά και μερικά σημεία της είναι τόσο δυνατά, που συγκλονίζουν τον αναγνώστη, ακόμη και τον πιο απαιτητικό. Μέσα από την «Οδύσσεια του Δυσσέα» παίρνουμε προφανώς έναν προϊδεασμό για το ποιος ήταν ο παππούς που αποτελεί την πηγή έμπνευσής του και αφετέρου σχηματίζουμε μια αντικειμενική άποψη για τον Τσιντζιράκο, τον συγγραφέα ποιος είναι σαν ηθική προσωπικότητα , σαν φιλόλογος και σαν γενικά σκεπτόμενος άνθρωπος μέσα σε μια εποχή παρακμής όπου η ζωή εξελίσσεται σε πλαίσια αλλοφροσύνης , και ολο εν πολλοίς. Στο γράψιμό του άπτεται πολλών και ποικίλων θεμάτων με κορυφαίο αυτό της ελευθερίας μες΄από «πανδαισία» λογοτεχνικών χρωμάτων μας συναρπάζει, αλλά και μας βάζει στο δρόμο του υψηλού στοχασμού του. Διαλέξαμε να σταματήσουμε στη σελίδα 12-13 σ΄ ένα πολύ γραφικό και γλαφυρό σημείο της εισαγωγής : «Ξημέρωσα αμέτρητες φορές στην αυλή του γέρο – ‘Ομηρου, ώσπου να τον δώ να ξεπροβάλλει μέσα από τα βάθη των αιώνων σιωπηλός στη σκιά του. Με το τρεμάμενο δάκτυλο του πήρε και μου έδειξε το δικό του Οδυσσέα. Χτύπησα γιομάτος δέος και την πόρτα του Σοφοκλή. Ο ανυπέρβλητος τραγικός πρόβαλε επιβλητικά μέσα απ΄το ιερατείο του και με τη φωνή του σίγουρη μου ψιθύρισε: «Σούδωσα τον Οιδίποδα ! μπορείς να διαβάσεις την τραγικότητα της μοίρας»!!!!
«Οι πράξεις μας κουβαλούν μέσα τους το σπέρμα του καλού και του άδικου, της ηθικής και της ανηθικότητας , χωρίς ωστόσο τα όρια των εννοιών αυτών να είναι διακριτά, οπότε δημιουργούν φοβερή σύγχυση και προκαλούν τρομακτική αντινομία σ΄οσους μοχθούν ειλικρινά και αναλώνονται για τη δικαίωση της ύπαρξης τους διεκδικώντας στον αγώνα τους τη σφραγίδα του πολίτη, του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»!! Να έλθουμε τώρα και στον ένα από τους τρείς πνευματικούς «πυλώνες» έτσι όπως τους ορίζει ο Οδυσσέας Τσιντζιράκος. Και πρώτα-πρώτα το Νίκο Καζαντζάκη σε πολλά σημεία ο γέρο Οδυσσέας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν το alter ego του Ζορμπά κι΄αυτό, όχι γιατί ο συγγραφέας μιμείται τον Καζαντζάκη, ή τον αντιγράφει, αλλά γιατί τον έχει οικειοποιηθεί, ακριβώς γιατί βαθύτατα τον μελέτησε! Για το Θουκυδίδη τώρα τον οποίο έπρεπε να αναφέρουμε πρώτα, τον πρώτο επιστήμονα ιστορικό, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι ο Οδυσσέας τον έχει αναγάγει σε μύστη που τον μύησε στα ιερά μυστήρια της τετράγωνης λογικής του. Άλλωστε δια μέσου των αιώνων κανείς από τους αυθεντικούς διανοητές δεν προσπέρασε ποτέ τον Θουκυδίδη, τον ιστορικό που έγινε αντικείμενο βαθύτατου σεβασμού και θαυμασμού για το διαυγέστατο πνεύμα του, τον ορθολογισμό και την αντικειμενική του ματιά κατά την εκτίμηση των τεκταινομένων στην εποχή του, για τον πυκνό και μαθηματικά οργανωμένο λόγο του. Όσο για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που άσκησε και αυτή επίδραση στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του και που τη θαυμάζει απεριόριστα , να θυμίσουμε ότι δεν υπήρξε τυχαία σε μια πολύ μακρινή εποχή, όταν ήταν νέα ηθοποιός – εκτός από ποιήτρια- είχε παίξει στην Επίδαυρο και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Πριν κλείσουμε τη σύντομη αναφορά μας πληροφορούμε το μελλοντικό αναγνώστη – πιστέψτε μας αξίζει να εντρυφήσετε στο βιβλίο – ότι στην γοητευτική αφήγηση γύρω από τη ζωή την πολυτάραχη του παππού του , εγκιβωτίζονται πάρα πολλά γεγονότα από τη ζωή του ίδιου! Για τους εναργείς διαλόγους τι να πούμε; εκεί κλάψαμε και γελάσαμε μαζί! Τα λόγια όμως δεν αρκούν για να δώσουν την αξία αυτού του έργου τέχνης, αυτού του έργου ζωής ! Όχι με την πρώτη ανάγνωση, αλλά με τη δεύτερη και την τρίτη ακόμη βλέπουμε τη φιλοσοφική ενατένιση της ζωής, το αφιλοκερδές βλέμμα του Οδυσσέα προς την τέχνη του λόγου, την οποία υπηρετεί με μοναδική υπευθυνότητα και την ομορφιά ακόμη και στις φωτογραφίες που παραθετει.
Τελειώνουμε με την εμβληματική φράση που του άφησε σαν παρακαταθήκη ο δράκος αυτός της ζωής στον εγγονό του . «Ει, στη ζωή όλοι μας αφήνουμε πίσω μας μια γραμμή, που την βλέπουν οι άλλοι και όχι εμείς κοίταξε η γραμμή αυτή να γράφει άνθρωπος.
Αγγελοπούλου Αικατερίνα
