Η Ζωή Καλαφάτη μας αφυπνίζει· μας ξυπνά με δυνατά τραντάγματα – γροθιές –αλήθειες. Μέσα στην ψυχή της το παρελθόν και το παρόν παίζουν. Ποιό είναι καλύτερο; Ποιό χειρότερο;
Στο έργο της υπάρχει διάχυτη νοσταλγία. Νοσταλγία για τη χαμένη από τον κόσμο Ομορφιά, που κάποτε μας χάριζε χαρά και αισιοδοξία. Νοσταλγία για την ευγένεια και αρχοντιά στους τρόπους μας, τη γενναιοδωρία των συναισθημάτων μας, το αληθινό χαμόγελο, την ενσυναίσθηση, την επιθυμία για αλληλοκατανόηση. Αυτή η νοσταλγία και αναπόληση είναι που μας δίνουν σήμερα σταθερότητα όταν όλα γύρω μας αλλάζουν συνεχώς. Και ο άνθρωπος θέλει να πατάει σταθερά, να μη μεταλλαχθεί, να μην αλλοτριωθεί μέσα σ' έναν κόσμο που τον γεμίζει τρόμο και ανασφάλεια.
Όμως, καθώς η συγγραφέας είναι βαθειά αισιόδοξη, κλείνει το βιβλίο της με το καλοκαίρι. Εκεί που όλα είναι ζεστά, ρευστά, ονειρικά, καλοσυνάτα. Τότε που γινόμαστε παιδιά, γευόμαστε τον ήλιο και τη θάλασσα, που «οι μυρουδιές έχουν την παιδική μας ηλικία», που ονειρευόμαστε τα πιο ωραία ταξίδια. Τότε που νοιώθουμε πως ποτέ δεν είναι αργά. Πως το παιδί μέσα μας δεν πεθαίνει ποτέ. Κι ούτε πρέπει!!
Μαίρη Παγγέα
Καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας
