Ο λογοτέχνης Βασίλης Σιουζουλής γράφει για την εκδήλωση: «Η ποίηση είναι τέχνη κατεξοχήν ελληνική. Τη γέννησε και την καλλιεργεί η ομορφιά του τόπου, που ομορφότερος στη γη δεν υπάρχει. (δικό μου αυτό). Έλληνας είναι και ο μεγαλύτερος ποιητής όλων των εποχών, ο Όμηρος, που έγραψε τα έπη του στη γλώσσα μας, που τη δόξασε, δοξάστηκε κι ο ίδιος και δοξάζεται ως τώρα.
Πόσοι οι δημιουργοί και πόσοι οι τραγουδηστές της.
Είπαν πολλά πολλοί και πολλά υπάρχουν ακόμη και θα υπάρχουν όσο και ο άνθρωπος, που θα τα λένε άλλοι και τα θα τραγουδούν
'Σε όποιον είχε και έχει την τύχη να του χτυπήσει με τη βέργα της η κόρη αυτή η πανέμορφη, μαγεύεται νους του και καρδιά, χάνονται στο πίσω μέρος του πράγματος και παρουσιάζεται μπροστά τους μια άλλη πραγματικότητα, που εμείς οι κοινοί θνητοί αγνοούμε. Την αφηγούνται με λέξεις που εκείνη τους λέει για να τη φωτίζουν και να τη βλέπουμε όλοι, όσο μπορούμε. Η ποίηση βάζει σε κίνδυνο το θάνατο. Όταν γεννιέται, εκείνος φεύγει. Η ώρα τότε γίνεται παιδί παίζει και χαίρεται.
Αυτά κατάλαβα από τότε παιδί, που διάβαζα Όμηρο, Σολωμό, που διάβαζα Κάλβο, Καβάφη, μεγαλώνοντας, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Αναγνωστάκη και άλλους κι άλλους πολλούς σπουδαίους παλιότερους και πιο νέους. Τη Σαπφώ που πιο πολύ τη λάτρεψα απ' τον Ελύτη και τη τωρινή διάβασα τη σπουδαία Κική Δημουλά. Έκαναν όλοι ποίηση μεγάλη την ομορφιά του τόπου, τις χαρές και τις λύπες των ανθρώπων, τους φόβους και τις αγωνίες και τα άλλα του ανθρώπου καλά και μη. Κι έτσι όμορφη πολύ και καλή που την παρουσίασαν φτάνει σε ανθρώπους όπου γης, τη διαβάζουμε, την τραγουδούμε, αλαφρύνει η ψυχή μας και χαιρόμαστε, ναι, χαιρόμαστε».
