Της Ζωής Παρμάκη
Φωτ.: Βασίλης Ντάμπλης
Το άθλημα του μποξ θεωρείται από αρκετούς βίαιο. Ρίνγκ, γάντια, κόσμος, ιδρώτας, αίματα, το χέρι του νικητή σηκωμένο ενώ οι πρώτες βοήθειες έτοιμες να προσφερθούν στον ηττημένο. Αυτή είναι η εικόνα που έχουν οι περισσότεροι για τον χώρο της πυγμαχίας εξαιτίας και του κινηματογράφου.
Ο Δαμιανός Κυρόπουλος φορά τα γάντια του και δεν χτυπά αλλά χορεύει. Ο Λαρισαίος 28χρονος μιλά στην «Ε» για το πώς μπορεί και συνδυάζει το μποξ με τον χορό. Είναι από τα παιδιά εκείνα που «γεννήθηκαν» μέσα στο ρινγκ καθώς ο πατέρας του ήταν πυγμάχος και προπονητής, οπότε από τα επτά του χρόνια θυμάται τον εαυτό του μέσα στα γυμναστήρια και να φορά γάντια. Είναι μέλος του αθλητικού συλλόγου Πολυνίκης.
Στα 14 του ξεκίνησε να συμμετέχει σε ερασιτεχνικά παιχνίδια, ενώ στη συνέχεια ήρθαν οι συμμετοχές σε πανελλήνιες διοργανώσεις καταλαμβάνοντας δεύτερες και τρίτες θέσεις. Ακολούθησαν οι συμμετοχές σε επαγγελματικά παιχνίδια του εξωτερικού, όπως ήταν αυτές της Ολλανδίας αλλά και η ενασχόληση με το κικ μποξ.
Από την ενασχόλησή του με το μποξ έχει μάθει όπως λέει να ελέγχει τον θυμό του. «Θα χρησιμοποιούσα τα χτυπήματα του μποξ έξω από το ρινγκ μόνο αν κινδύνευε η ζωή μου. Προσπαθώ να ελέγχω τον θυμό μου ακόμα και όταν με προκαλεί κάποιος», αναφέρει.
Ο ΧΟΡΟΣ
Βλέποντας κανείς τον Δαμιανό Κυρόπουλο καταλαβαίνει από την πρώτη ματιά ότι πρόκειται για έναν αθλητή. Όταν μάλιστα ακούει ότι είναι αθλητής του μποξ σε καμία περίπτωση δεν πάει ο νους του ότι μπορεί να είναι και χορευτής! «Όταν συμμετείχα σε αγώνες μποξ έψαχνα κάτι για να μου λύσει την κίνηση. Για να με βοηθήσει, να με κάνει καλύτερο». Έτσι, το 2007 αποφασίζει να ασχοληθεί με τον μοντέρνο χορό. «Με βοήθησε αρκετά, απελευθέρωσε τις κινήσεις μου. Όπως ο χορός έτσι και το μποξ έχουν και τα δύο ρυθμό. Κάθε χτύπημα δεν είναι τυχαίο κρύβει μέσα του έναν ρυθμό», αναφέρει.
Το πρώτο διάστημα δεν έλειψαν τα πειράγματα από τους συναθλητές του σχετικά με τη νέα του ενασχόληση. «Τους φαινόταν λίγο περίεργο, αλλά όταν έβλεπα τα αποτελέσματα στο μποξ ήμουν ακόμα πιο σίγουρος για την επιλογή μου».
Τους τελευταίους πέντε μήνες τον έχουν κερδίσει οι λάτιν χοροί. Αν και σπεύδει να διευκρινίσει ότι «δεν είμαι χορευτής αλλά αθλητής» για να προσθέσει ότι «όταν βρίσκομαι με την παρτενέρ μου πάνω στην πίστα είναι σαν να ζωγραφίζω. Στον χορό όπως και στο μποξ χορεύεις ή παίζεις ένα παιχνίδι σύμφωνα με τον τρόπο που σκέφτεσαι, αν δεν σκέφτεσαι σωστά δεν είναι και σωστός ο τρόπος που χορεύεις ή χτυπάς».
Ο Δαμιανός εξηγεί ότι όσοι ασχολούνται με τις πολεμικές τέχνες και με αθλήματα όπως είναι το μποξ δε σημαίνει ότι είναι οι σκληροί και «άγριοι» τύποι που πολλοί φαντάζονται. Αντιθέτως πρόκειται για έντονα συναισθηματικούς ανθρώπους για αυτό ψάχνουν διεξόδους και σε άλλες μορφές τέχνης όπως είναι ο χορός, η μουσική αλλά και η συγγραφή στίχων.
Κλείνοντας την κουβέντα μας δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι το επόμενο διάστημα αναμένει και τη μελοποίηση στίχων που έχει γράψει με αφορμή τον έρωτα που μπήκε στη ζωή του.
Φορά τα γάντια και μπαίνει στο ρινγκ. Οι συναισθηματισμοί μένουν απ’ έξω, καθαρό μυαλό, σωστή σκέψη και ρυθμός στα χτυπήματα.
