‘’Η πέτρες τώρα στον σωρό σιωπούν
μα από πάνω αν σκύψεις κάτι θα ‘πουν
τα λόγια του Πάνου, του Νίκου, οι ψαλμοί
αντηχούν, στο ξένο μέρος δεν θα πάνε
δεν είναι το ιερό τους, στην εκκλησιά
ανήκουν αυτό καρτερούν’’.
Το τζάκι έστεκε όρθιο από τα χρόνια τα παλιά, σύμβολο των καιρών μάρτυρας
των χρόνων. Γύρω του συνάχτηκαν οι Καπεταναίοι, ο Νίκος Τσάρας , ο Γέρος του Μοριά και οι άλλοι, πριν την μεγάλη μάζωξη, για την προετοιμασία του ξεσηκωμού. Από το στενό παράθυρο ο λευκοντυμένος αγωνιστής διέφευγε στην ‘’χράπα’’, στο φαράγγι κυνηγημένος.
Τώρα;
Τα χαλάσματα έπεσαν, τα χνάρια σβήστηκαν, το μέρος άλλαξε, η ιστορία όμως;
Στον τόπο που γεννήθηκε η συλλογικότητα και η αγάπη για την λαογραφία ,
την παράδοση, στο μέρος όπου η ανάδειξη της ντόπιας ιστορίας και των μνημείων του ήταν ο κοινός τόπος , το διαχρονικό όραμα, τι συνέβη;
Η αυταρέσκεια, η άκρατη επιθυμία για αυτοπροβολή, η ματαιοδοξία, και ο
κενοφανής υποπολιτισμός, η νεοεισερχόμενη ψευτοκουλτούρα επισκίασε τα πάντα.
Η αυθαιρεσία, η ανευθυνότητα, η εγωκεντρικότητα των λίγων πήραν τη θέση του συνόλου και του κοινού λόγου. Τώρα επιχειρούν να αλλάξουν τον τόπο και τον χρόνο.
Καθένας μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει, να πράττει όπως νομίζει και κρίνει σωστά.
Όταν όμως κάποιος αγγίζει τον Τόπο, την Ιστορία του, τα Μνημεία του, οι πολυποίκιλες ευθύνες του ανήκουν.
Όμως οι μνήμες δεν σβήνουν, οι εικόνες δεν αλλάζουν, τα κελιά κι αν έπεσαν πάλι θα χτιστούν.
Ήρθε η ώρα της ατομικής μας ευθύνης πριν να είναι πολύ αργά. Σε αυτούς που ξανά μόνοι τους θα δράσουν, μπροστά τους πρέπει να σταθούμε.
Όλοι μαζί, με όλες μας τις δυνάμεις να ξαναχτίσουμε το Μοναστήρι μας.
* Πολιτιστικός Λαογραφικός φορέας ‘’Η Ωραία Γιαννωτά’’
(Αφορμή για το παρόν οι πρόσφατες επεμβάσεις στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας Γιαννωτών)
