Ο καθένας είναι τόσο μοναδικός όσο και ο δρόμος που διαμορφώνεται καθώς τον διασχίζει. Απόψε στη 01:30 στην ΕΡΤ1 προβάλλεται η ταινία «Το Νησί» («OCTPOB») του Πάβελ Λουνγκίν (2006), μία κυριολεκτικά μοναδική καλλιτεχνική δημιουργία η οποία μεταξύ άλλων έχει τιμηθεί και με πολλά βραβεία ΝΙΚΑ (τα, κατά κάποιον τρόπο, «ρωσικά Όσκαρ»). Ο δραματουργικός της άξονας ξεκινά κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου όταν ακολουθώντας διαταγή Γερμανών υπό το βάρος ψυχ(ολογ)ικής πίεσης ενάντια στη θέλησή του, ένας Ρώσος ναύτης πυροβολεί τον καπετάνιο του. Τριάντα χρόνια αργότερα αυτός ο άνθρωπος είναι ο πατήρ Ανατόλι, ο οποίος ζει στο μοναστήρι ενός νησιού κάπου στη Βόρεια Ρωσία αποζητώντας την εξιλέωση. Η συμπεριφορά του συχνά φαίνεται ακόμα και παράδοξη, ωστόσο τον επισκέπτονται συνεχώς άνθρωποι ζητώντας να τους θεραπεύσει ως Άγιος προορατικός Γέροντας.
Στο «Νησί», η ουσία της πίστης καθορίζει τον πυρήνα ετούτου του απαράμιλλου αριστουργήματος του Πάβελ Λουνγκίν («Taxi Blues», «Luna Park»), που αποτελεί μία ιδιαιτέρως σημαντική εάν όχι ενδεχομένως και τη σπουδαιότερη κινηματογραφική εμπειρία που έχω βιώσει. Μία εμπειρία που μπορώ ίσως να σημειώσω ότι η δύναμή της συνίσταται στην ψυχή (των ανθρώπων) της, καθώς δεν χωρά σε λόγια ούτε «συνοπτικά» η μέθεξη αισθήσεων από το μεδούλι τους που προσφέρει η ταινία. Από τις πραγματικά ανυπέρβλητες ερμηνείες των ηθοποιών, μία σπουδαία πολυσχιδής καλλιτεχνική προσωπικότητα, ο Πιότρ Μαμόνοφ είναι απλά πέραν περιγραφής στην υπόσταση του Ανατόλι – όπως και ως Ιβάν ο Τρομερός στον κατοπινό (2009), επίσης συνταρακτικό «Τσάρο» του Λουνγκίν – με ΝΙΚΑ ερμηνείας πρώτου ανδρικού ρόλου και αντίστοιχα για δεύτερου ανδρικού ρόλου ο εξίσου μέγιστος Βίκτωρ Σουχορούχωφ ως πατήρ Φιλάρετος.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας
ηθοποιός
