«Τα Ψηλά Βουνά». Μια παράσταση που δοξάζει το έργο, που είναι αντάξια της ιστορίας του Θεσσαλικού μας Θεάτρου, του σκηνοθέτη Κώστα Τσιάνου. Μια ωραία παράσταση σαν τις ωραίες θεατρικές επιτυχίες από της ιδρύσεώς του θεάτρου μας ως σήμερα. Τα Ψηλά Βουνά το θρυλικό αναγνωστικό της Γ’ Δημοτικού Σχολείου του 1918 του Ζαχαρία Παπαντωνίου Βενιζελικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, θεωρείται ως σήμερα υποδειγματικό κείμενο της παιδική λογοτεχνίας, που πρόσφερε απόλαυση, συγκίνηση και γνώση σε πολλές γενιές, όπως διαβάζω τα λόγια του Κώστα Τσιάνου στο πρόγραμμα. Βλέποντας την παράσταση, του έργου διασκευασμένο από τον σκηνοθέτη, μου φάνηκε σα να γράφτηκε σήμερα και για τα παιδιά του τώρα. Αλλά η παράσταση όμως δεν είναι μόνο για παιδιά. Είναι για όλες τις ηλικίες. Πραγματικά η παρέα εκείνη των παιδιών πρωταγωνιστών του έργου του Παπαντωνίου στα 1918 που πήγαν να ζήσουν για λίγο στο δάσος, μόνοι χωρίς τη φροντίδα των γονιών, μου φάνηκε πως δεν ήταν τότε, αλλά ότι είναι τώρα. Οι γονείς εκείνοι σαν τους σημερινούς και ίσως αυτό το επικαιρικό μας άγγιξε τόσο, μας μίλησε φιλικά, σα να είμαστε εμείς οι τώρα σε όλες τις ηλικίες και όχι μόνο τα παιδιά. Σα να έβλεπα νιάτα του σήμερα, που ήδη αρκετά φεύγουν για να απαλλαγούν από τους ρύπους, τους θορύβους, τα άγχη για βρουν τον εαυτό τους, όπως ταιριάζει στην ηλικία τους και όχι πρόωρα γερασμένους, όπως δυστυχώς βλέπουμε πολλούς. Τα παιδιά οι ηθοποιοί ήταν παραπάνω από υπέροχα. Έφυγα απ’ την πίκρα των ημερών αυτών και κρύφτηκα στη ζωντάνια τους, στη χαρά, μέσα στην ομορφιά του τόπου μας. Θέλω ακόμη μια φορά να πω στον σκηνοθέτη Τσιάνο, ευχαριστώ για το αποτέλεσμα αυτό της παράστασης που μου δίνει το δικαίωμα να περηφανευτώ κι εγώ για το Θεσσαλικό θέατρο, μιας και το θεωρώ και δικό μου, όπως το θεωρούν όλοι οι Θεσσαλοί. Θέλω να πω ένα ευχαριστώ και σε όλους τους συντελεστές του έργου που δούλεψαν με μεράκι να μας δώσουν αυτήν την παράσταση που μας έκανε να απολαύσουμε τέχνη θεάτρου. Επιτρέψτε μου όμως να πω ξεχωριστά ευχαριστώ σε ένα, ένα απ’ τα παιδιά, που ήταν όλα σαν εκείνα του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Τον Χρήστο, τον Διονύση, τον Αστέρη, τον Στέλιο, τον Δημήτρη, τον Γιώργο, Την Αλίκη και τον Νικόλα με τη σειρά που τους είδα στο πρόγραμμα. Μας έδωσαν τέχνη που καλλιεργεί νου και ψυχή, μας ανανέωσαν την ελπίδα, την αισιοδοξία για να αντέχουμε.
Βασίλης Σιουζουλής
