Συνέντευξη: στη Ζωή Παρμάκη
Ξεκάθαρος, σαφής, απόλυτος και με άποψη που σπανίζει. Αυτός είναι ο Γιάννης Αγγελάκας ο μουσικός, ο ποιητής, ο δημιουργός. Με αφορμή τη συναυλία του αύριο στη Λάρισα και στο «Μύλο 1927» μιλά στην «Ε» για τις δημιουργικές του εντάσεις, τις «Τρύπες» και την εποχή της κρίσης.
Στην εργογραφία του περιλαμβάνονται και δύο ποιητικές συλλογές «Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι» και «Πώς τολμάς να νοσταλγείς τσόγλανε», πέρα από τη μουσική του πορεία. Μετά από πολλά χρόνια δράσης ο ίδιος υποστηρίζει ότι «η μουσική είναι αυτή που κινητοποιεί τις δημιουργικές εντάσεις μέσα μου, μουσικός θα έλεγα ότι είμαι, αλλά πάλι δεν είμαι και σίγουρος». Χαρακτηρίζοντας συγχρόνως «ως σύντομο ανέκδοτο» την ύπαρξη μουσικής βιομηχανίας στη χώρα.
Στην ερώτηση όμως αν η εποχή έχει χώρο για δημιουργούς ή μόνο για «ψώνια» ξεκαθαρίζει ότι «κάθε εποχή έχει χώρο και για τα δύο, βέβαια τις τελευταίες δεκαετίες η τηλεόραση στη χώρα μας έχει αναδείξει την κακογουστιά, την πνευματική οκνηρία και τη βλακεία ως τις ύψιστες πολιτισμικές αξίες του έθνους και είναι γνωστό πως η αισθητική πολιτισμική και πνευματική πτώχευση ενός λαού προηγείται της οικονομικής του πτώχευσης». Την ίδια ώρα δεν αφήνει ασχολίαστη την εικόνα με τα βουνά που δημιουργούν οι δίσκοι των λουλουδιών στις λαϊκές πίστες, «όποιος έχει μύτη μπορεί να μυρίσει τη βρώμα που αναδύει το κουφάρι της εξαθλίωσής μας, που σαπίζει κάτω από τους λουλουδόλοφους οποιουδήποτε».
Ο Γιάννης Αγγελάκας για τους περισσότερους είναι οι «Τρύπες» και όπως ο αναφέρει «δεν μπορώ να απαντήσω με μερικές λεξούλες για το πώς είναι οι “Τρύπες” μέσα μου, είμαι τόσο γεμάτος που ελπίζω κάποτε να καταφέρω να αδειάσω αυτή την εκπληκτική εμπειρία σε ένα βιβλίο». Παράλληλα, δηλώνει κατηγορηματικά πως «όχι, δεν μπορούν να στηθούν ξανά οι “Τρύπες” έστω και για μια συναυλία». Για το σήμερα και τις επόμενες κινήσεις του αναφέρει πως «προχωράω πιο προσηλωμένος σε ότι κάνω τώρα. Δεν κοιτάζω το μέλλον, αντιθέτως μπορώ να οραματίζομαι μόνο το παρόν».
Έχει πειραματιστεί με πολλά και έχει κάνει ακόμα περισσότερα, η επόμενη καλλιτεχνική του κίνηση λέει πως θα ήθελε να φτιάξει έναν πλανήτη που δεν θα επιτρέπεται να τον κατοικούν υπνοβάτες.
Τέλος, θεωρεί γελοίο να μιλάμε ακόμα για πολιτική και υποστηρίζει ότι το «πρώτη φορά Αριστερά» για εκείνον «δε σημαίνει τίποτα απολύτως. Μου φαίνεται γελοίο που συνεχίζουμε να μιλάμε ακόμα για πολιτική. Ήμασταν πάντοτε ένα προτεκτοράτο και οι πολιτικοί μας ήταν είναι και θα είναι μαριονέτες των μέσα και έξω βασιλιάδων μας».
