Μία θεατρική παράσταση, που από την ώρα που άκουσα ότι παίζεται, ήθελα πολύ να τη δω. Η συγγραφέας πρώτα, ποιήτρια γνωστή, ο τίτλος «Το φιλί του Ανέμου» πρόκληση, η ποίηση της συγγραφέα, που μου αρέσει πολύ, γνωστοί που την είδαν και είπαν τα πιο καλά. Όλα πολλαπλασίασαν την επιθυμία μου να πάω και το Θεσσαλικό με δέχτηκε ως αγαπημένο του γνωστό. Ο χώρος θαυμάσιος. Μια αίθουσα γεμάτη θεατές που ακούγονταν οι ανάσες τους περιμένοντας ανυπόμονα. Έτσι μου φάνηκε, γιατί έτσι ένιωθα εγώ.
Τα φώτα σβήνουν και μια ηθοποιός, κοπέλα όμορφη, με το ανάλογο ντύσιμο, εμφανίζεται σιγά, σιγά, ανάλογα με το φωτισμό και απ’ την αρχή εντυπωσιάζει. Το σκηνικό, οι φωτισμοί, το ένδυμα, η κίνηση, έπαιζαν με παρρησία, μιλούσαν λόγο, ποίηση. Για αγάπη, έρωτα έλεγαν, για ζωή, για θάνατο, για χαρά, πόνο, ηδονή. Γι’ αυτό το τραγικό μεγαλείο της ζωής!
Όλα αγάπη, ποίηση, όλα η ποιήτρια με τη φωνή της ηθοποιού, την κίνηση, τη σκηνή, το χώρο όλο, τη μουσική. Όλα, ο ποιητικός λόγος της δημιουργού. Τα υπάρχοντά της, τα κτήματα μιας ζωής. Όλη η ύπαρξη εκεί, καιόμενη, φωτεινή, φως, λόγος. Θυσία μία, που έφτανε ψηλά, πάνω, που κατέβαινε χαμηλά κάτω, χωρίς να φοβάται ούτε το ύψος ούτε το βάθος, γιατί ήξερε ποια ήταν. Ήταν ο λόγος που έγινε πράξη μία, μεγάλη, ή καμία, το ίδιο δυνατή το ‘’καμία’’ όσο και η μία. Η τόλμη την έδειξε για να τις ακούσουμε λέξεις ίδιες δυνατές.
Μιλούσε η σκηνή, σιωπούσε η πλατεία. Και τις ανάσες της κάπου τις έκοψε ο λόγος και κομμένες άκουγαν και η επιθυμία της ακοής να εντείνεται για να ακούσει τον ύμνο της ζωής σε όλους τους τόνους. Τόνοι ελπίδας, απελπισίας, χαράς, πόνου, της τραγικότητας εκείνης της ζωής όταν πέφτει πάνω στο μαύρο του τέλους, το οποίο νικάει η αγάπη, η ποίηση, που βάζει σε κίνδυνο και τον ίδιο το θάνατο. Όλα εκεί στην παράσταση. Το σκηνικό όλο, ο άνεμος, η Ιτιά, το ποτάμι- χρόνος, ο μύθος όλος, που είναι ο έρωτας το αρχέτυπο της ύπαρξής μας, που ‘’τρέφεται από τις σάρκες των ονείρων μας για της ζωής την υπέρβαση’’
Οι συντελεστές πέτυχαν το ανθρωπίνως τέλειο σε μια παράσταση που τα είχε όλα. Ο σκηνοθέτης, η ηθοποιός που πάνω της στηρίχτηκαν όλα και ήταν αντάξια όλων , η μουσική, το ένδυμα. Εδώ όμως ο λόγος που είναι καμωμένος από λέξεις, θέλει την όραση να βλέπει και τις λέξεις , να τις ψηλαφίσει προσεχτικά να ακουσθεί και ο ψίθυρος, να τις φιλήσει, να αγαπηθούν. Παίρνοντας τη θεατρική μαγεία, διαβάστε το. Θα το δείτε. Ο έρωτας λοιπόν, η ζωή, ο θάνατος το τραγικό μεγαλείο της ζωής, αυτό, η ποίηση της Άννας Μανωλοπούλου.
Βασίλης Σιουζουλής
