Του Χρήστου
Τσαντήλα
Η περίπτωση είναι μια από τις αμέτρητες που συμπυκνώνει με σαφήνεια την κατάσταση παρακμής μιας χώρας στην οποία γίνεται ένα πρωτοφανές «πλιάτσικο» που μαθηματικά οδηγεί στην αποσύνθεσή της. Είναι γεγονός ότι ολόκληρη η επαρχία έχει εγκαταλειφθεί στη μοίρα της. ‘Η μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο. Η μοίρα (η καλή) να εγκατέλειψε πρώτη την επαρχία...
Το βέβαιο είναι, πως μετά την (απίστευτης έκτασης) οικονομική κρίση που γυρίζει τη χώρα πολλές δεκαετίες πίσω, κανείς δεν φαίνεται ικανός να φρενάρει το πρωτοφανές «πλιάτσικο» που συντελείται με την πώληση «χρυσοφόρων φιλέτων» γης, ανά την επικράτεια. Μια χώρα με τη θηλιά των δανεικών στο λαιμό, βγάζει στο σφυρί ό,τι πολύτιμο διαθέτει...
Στα μέσα του προηγούμενου μήνα, μια ομάδα Ολλανδών τουριστών, επισκεπτών της περιοχής Σκοτίνας και Πλαταμώνα, περιδιάβαιναν το καταπληκτικό τοπίο από τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό του Πλαταμώνα, μέχρι τη γαλαρία, μετά τη βίλα του Μοσκώφ, φωτογραφίζοντας διαρκώς, περπατώντας κάθε σημείο της παλαιάς, σκουριασμένης πλέον, απροσπέλαστης σιδηροδρομικής γραμμής. Είχαν πράγματι εντυπωσιαστεί από το τοπίο. Και για όσους το γνωρίζουν αυτό το κομμάτι γης των πέντε -δέκα χιλιομέτρων, ως φυσικό μονοπάτι με τον σιδηρόδρομο δίπλα στη θάλασσα, είναι μοναδικό στην Ελλάδα, απίστευτης ομορφιάς.
Είναι δηλαδή ένα ακόμα «φιλέτο», έτοιμο να προσφερθεί στο πιάτο σε όποια ιδιωτικά συμφέροντα το επιθυμήσουν. Οι ξένοι που βρήκαμε να το φωτογραφίζουν, δεν ήθελαν φυσικά να το αγοράσουν. Φυσιολάτρες ήταν με μυαλό και πολλές απορίες. «Μα πώς το εγκατέλειψαν έτσι τούτο το μέρος, ρωτούσαν. Ούτε για περίπατο δεν προσφέρεται. Το έπνιξαν τα χόρτα...».
Μια εγκαταλειμμένη σιδηροδρομική γραμμή, θαμμένη στα αγριόχορτα και στη σκουριά. Ένα πανέμορφο μονοπάτι, περιουσία του άλλοτε ισχυρού κρατικού Οργανισμού Σιδηροδρόμων, που ενώ δεν το χρησιμοποιεί δεν το παραχωρεί και στις τοπικές κοινωνίες, προκειμένου να το αξιοποιήσουν. Ήταν ατέλειωτες οι συζητήσεις που έγιναν στο παρελθόν γύρω από το θέμα. Με υπουργούς, με φορείς, με συλλόγους, με πανεπιστήμια, με δήμους και κοινότητες. Αυτό το θεριό της γραφειοκρατίας στην Ελλάδα, δεν νικήθηκε ποτέ. Κανείς δεν μπόρεσε να βάλει χέρι στον ΟΣΕ. Να πνίγονται οικισμοί από τη στενότητα χώρου και να τους δεσμεύουν από τον ΟΣΕ εκατοντάδες στρέμματα γης, εκατέρωθεν των γραμμών που δεν χρησιμοποιούνται. Σε μια χώρα που την περιουσία του ελληνικού λαού μπορούν να τη διαχειρίζονται ακόμα οι συνδικαλιστές!
Είναι σαφές ότι, για την εγκατάλειψη τέτοιων ζωτικών σημείων για τις τοπικές οικονομίες, μεγάλο μέρος ευθύνης έχουν και οι τοπικές κοινωνίες. Που δεν αντέδρασαν με τους δημάρχους τους και τα δημοτικά συμβούλια δυναμικά, ώστε να έχουν αποτέλεσμα. Γιατί το συγκεκριμένο «φιλέτο» θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και να αποδώσει τα μέγιστα στην οικονομία της περιοχής. Ένας καθαρισμός αρχικά και ύστερα έρχονται τα σχέδια. Το τοπίο δείχνει από μόνο του τον δρόμο της αξιοποίησης. Η παλιά σιδηροδρομική γραμμή, θα αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά αυτού του εγχειρήματος. Και χωρίς πολλά πολλά έξοδα. Ένα βαγόνι να πηγαινοέρχεται τα 10 χιλιόμετρα δίπλα στο κύμα, θα ήταν μια καλή πρόταση για την ποιοτική ανάπτυξη του τουρισμού. Θα ήταν ύμνος στην προσφορά των Ελληνικών Σιδηροδρόμων στη χώρα, με έναν «μουτζούρη» σταθμευμένο ως μουσειακό είδος στην παλιά γραμμή, ίσως και δυο- τρεις στάσεις για πρόσβαση στη θάλασσα. Μια αξιοποίηση φυσικού πλούτου, με σύμμαχους και τους οικολόγους. Χωρίς ουσιαστικές παρεμβάσεις στο τοπίο, με τη διατήρηση και τον καθαρισμό μόνο των σιδηροδρομικών γραμμών και την τοποθέτηση μερικών βαγονιών. Ποιος δεν θα ήθελε να απολαύσει αυτή τη διαδρομή;
Λίγο πιο μακριά από την παραπάνω πρόταση βρίσκεται και η προσπάθεια μιας κίνησης που αναπτύσσεται τελευταία και που ονομάζεται «Πρωτοβουλία πολιτών για τη διάσωση και επαναλειτουργία της παλαιάς σιδηροδρομικής γραμμής Πλαταμώνα - Πιερίας». Να λειτουργήσει δηλαδή η γραμμή ως εφεδρική ως προς τη νέα μεγάλη σήραγγα Πλαταμώνα, με στόχους πολλαπλούς, όπως την ανάδειξη ενός τοπόσημου – πόλου έλξης επισκεπτών, με δυνατότητα επιπλέον μικρών στάσεων κατά μήκος της παλαιάς γραμμής, τη δυνατότητα δημιουργίας μουσείου - πολυχώρου πολιτισμού σε κατάλληλους υπαίθριους χώρους κλπ.
