Με βάση το ισχύον νομικό πλαίσιο (Ν. 2396/1996), το θεσμικό πλαίσιο που έχει θεσπιστεί από την ΤτΕ , από πλήθος κανονιστικών κειμένων της ίδιας της ΕΕ, κυρίως όμως από το ίδιο το ΔΕΕ, οι υποχρεώσεις των Τραπεζών συνίστανται στην κατάλληλη ενημέρωση των συναλλασσομένων τόσο πριν από την υπογραφή των συμβάσεων (ΑΚ 197,198 ), όσο και κατά τη λειτουργία τους. Ειδικότερα, σε ό, τι αφορά στα δάνεια σε συνάλλαγμα, τα πιστωτικά ιδρύματα οφείλουν κατά τη σύναψη των συμβάσεων δανείου, αλλά και κατά τη διάρκεια αυτής, να εκθέτουν στους Δανειολήπτες με συγκεκριμένα παραδείγματα, υπολογισμούς καθώς και με προσομοιώσεις υποθετικών σεναρίων, τι σήμαινε ο κίνδυνος των συναλλαγματικών διακυμάνσεων στη λειτουργία της συγκεκριμένης σύμβασης στεγαστικού δανείου, ποιους τομείς θα επηρέαζε γενικότερα και ποιους συμφωνημένους όρους αυτή θα επηρέαζε, ώστε να είναι και σε θέση να αντιληφθούν το μέγεθος και το είδος του κινδύνου που αναλάμβαναν με την υπογραφή τους. Το κρίσιμο ερώτημα, αν δηλαδή οι Έλληνες δανειολήπτες δικαιούνται μία αντίστοιχη πληροφόρηση και διαφώτιση, όπως οι λοιποί Ευρωπαίοι πολίτες, δεν έγινε, ωστόσο, αντικείμενο της απόφασης της Ολομέλειας του Α.Π. Ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι το εν λόγω ζήτημα δεν μπορεί να εξεταστεί στο πλαίσιο ρήτρας για την πληρωμή του δανείου στην τρέχουσα συναλλαγματική ισοτιμία, καθώς η ρήτρα αποδίδει διάταξη νόμου, είναι δηλωτική και ως εκ τούτου δεν ελέγχεται. Το θέμα της διαφάνειας, της απαίτησης της παραπάνω πληροφόρησης και διαφώτισης δεν μπορεί να τεθεί, κατά τον Άρειο Πάγο, στο πλαίσιο ελέγχου του κύρους τέτοιας ρήτρας. Εν κατακλείδι οι Έλληνες δανειολήπτες πρέπει να αναζητήσουν απάντηση στο προηγούμενο κρίσιμο ερώτημα μέσα από την καταστρατήγηση των προσυμβατικών υποχρεώσεων ενημέρωσης και διαφώτισης των πιστωτικών ιδρυμάτων".